Tíminn - 07.01.1989, Side 9

Laugardagur 7. janúar 1989
HELGIN
19
. SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMAL SAKAMAL
hennar brást ekki að Emma hefði
ekkert á móti svolitlu slúðri.
- Svo sannarlega, svaraði Emma
þungbúin. - Petta var strax talið
mjög dularfullt mál. Sante Boseggia
var mjög auðugur maður og hafði
enga ástæðu til að stinga af. Hann
átti gullfallega konu þó.hún væri af
lægri stigum og tvo myndarlega syni.
Damiano var þá 17 ára, að mig
minnir og Dario bróðir hans ári
yngri. betta var fyrirmyndarfjöl-
skylda. Að vísu var Sante talinn
fremur nískur en svo margir auökýf-
ingar eru taldir það og kannske eru
þeir einmitt ríkir þess vegna.
- Alveg rétt, sanrsinnti Elisa. -
Hvað svo?
Eiginmaðurinn hvarf
- Hann bara hvarf, svaraði Emma.
- Einn daginn var hann á ferli en
daginn eftir var liann horfinn. Auð-
vitað kallaði Lina á lögregluna en
hún fann Sante ekki ogenginn hefur
nokkurn tíma komist að hvað um
hann varð. Blöðin höfðu eftir lög-
reglunni að hann hefði getað dottið
niður í neðanjarðarhelli eða eitthvað
slíkt og ekki komist upp úr aftur.
- Er mikið um slíka hella hér um
slóðir? vildi Elisa vita.
- Enginn svo vitað sé, svaraði
Emma. - Auðvitað er það Lambro-
áin en hún nær hvergi meðalmanni í
hné.
- Ef hann gekk mikið, er ekki
ólíklegt að hann hafi villst og farið
sér að voða, stakk Elisa upp á.
Emma hló við. - Hann gekk aldrei
lengra en að bílnum sínum, sagði
hún.
Elisa Vcronese fór aftur á hótelið
og með strætisvagni í það sinnið til
að spara sér útgjöld. Síðan fór hún í
notalegt bað og lagðist á rúmið til að
hugsa sinn gang.
Allt sem hún hafði orðið vísari,
staðfesti grun hennar. Emma hafði
lýst Sante Boseggia fyrir henni og sú
lýsing kom fyllilega heim við útlit
mannsins í kristalskúlunni. Þá var
hann 38 ára, laglegur maður með
lítið, svart yfirskegg.
Hins vegar hafði þetta allt gerst
fyrir löngu. Emma taldi það hafa
verið í ársbyrjun 1963. Elisa tók að
efast um að nokkurn tilgang hefði að
róta upp í svo gömlu máli.
Yrði nokkuð hægt að sanna? Hvað
kom henni málið við? Hún var
spákona, ekki leynilögreglumaður.
Þá datt henni annað í hug. Ef frú
Boseggia vissi ekkert um hvarf
manns síns 24 árum áður, því hafði
hún þá aðcins spurt um sín eigin
málefni? Því langaði hana ekkert að
•vita hver örlög manns hennar urðu?
Ekki hafði hún gleymt honum,
því hún hafði þegar í stað vitað að
Elisa var að tala um hann þegar hún
missti út úr sér orðin um blóð og
dauða.
Ekkjan þurfti ekki að spyrja
Ályktunin lá beint við: Frú Bos-
Dario Boseggia (tv.) og bróðir hans Damiano undu illa nísku föðursíns.
eggia þurfti ekki að spyrja spákonu,
því hún vissi þegar allt. Hún haföi
myrt mann sinn með öxi og falið
líkið svo vel að lögreglan hafði
aldrei fundið það. En hafði hún
verið ein að verki?
Lina Boseggia hafði ekki litið út
fyrir að vera líkamlega fær um að
kljúfa mann í herðar niður með öxi,
hvað þá að draga lík hans í burtu og
koma því svo vandlega fyrir að
enginn fyndi það.
Emma Venturini hafði lagt
áherslu á að frú Boseggia hefði alla
tíð verið einkar trú minningu bónda
síns. - Það hcfur ekki komið karl-
maður í húsið síðan synirnir fluttu
að heiman, sagði hún. - Þeir cru
komnir á fimmtugsaldur núna og
líkast til báðir kvæntir. Hvorgur
þeirra býr hér lengur. Lina Boseggia
hefur búið ein í húsinu í nær 20 ár.
Ef hún hefði átt elskhuga, hefðu allir
í götunni vitað það.
Það gilti um þjónustuliðið líka,
hugsaði Elisa með sér. Auðvitað var
ekki víst að Lina Boseggia hefði
þjónustuliö en ólíklegt var af útliti
hennar að dæma að hún eldaði sjálf
matinn og þvægi þvottana. Hendur
hennar virtust aldrei hafa komist í
snertingu við uppþvottavatn.
Eins og flestar spákonur var Elisa
mannþekkjari og hún gerði ráð fyrir
að ekki væri beinlínis dans á rósum
að starfa hjá Linu Boseggia. Þar af
gat leitt að þjónustufólkið nyti þess
að slúðra um vinnuveitanda sinn.
Það reyndist laukrétt ályktað. Þær
fjórar manneskjur sem Lina hafði í
þjónustu sinni voru fúsar til að tala
um hana. Daginn eftir fór Elisa að
húsinu nr. 8 og bankaði upp á hjá
þjónustufólkinu, eldhúsmegin og
spurðist fyrir um hina dularfullu
vinkonu sína sem hún leitaði. Hún
gæti hafa verið í þjónustuliði húsins
á sínum tíma.
Eldabuskan svaraði því til að ef
svo hefði verið, hlyti vinkonan að
hafa þurft mjög á vinnu að halda.
Sjálf hefði hún verið hér í 3 vikur og
hætti eftir helgina.
Tónninn var svipaður hjá vinnu-
konunni, þjóninum og garðyrkju-
manninum. Ekkert þeirra hafði gott
orð að segja um húsmóðurina en
það kom Elisu að litlu gagni því
ekkert þeirra hafði starfað þarna
nema nokkra mánuði.
Elisa fer til lögreglunnar
Einu fréttirnar sem Elisa fékk, var
að Sante Boseggia hefði verið lýstur
opinberlega látinn í janúar 1981 og
þar með eignaðist Lina allar eignir
hans formlega.
Þegar hér var komið. gat Elisa
ekkert frekar að gert. Hún var
koniin á enda slóðarsinnar, nema að
kristalskúlan gæti vísað henni á lík
Santes Boseggia en því bjóst hún
tæpast við.
Nú var um tvennt að ræða: Annað
hvort færi hún hcim og gleymdi öllu
um þctta eða til lögreglunnar og tæki
þá áhættu að vera álitin geðbiluð og
glata atvinnu sinni.
Ákvörðunin var erfið. Hcnni var
sama þó hún yrði álitin loddari en
hafði þungar áhyggjur af að hún
geröi ef til vill rangt með þessu.
Þó svo að Lina Boseggia hefði
myrt mann sinn, gæti hún hata hatt
gilda ástæðu til þess'. Hann hafði ef
til vill verið illemnni og kúgað fjöl-
skyldu sína til undirgefni. Moröið
gæti hafa verið sjálfsvörn.
Að lokunt ákvað Elisa að skýra
lögrcglunni frá málsatvikum. Hún
var þess ekki umkomin að dæma um
ástæður frú Boseggia, slíkt var vcrk
yfirvalda. Sjálf var hún aðcins borg-
Sante Boseggia hvarf sporlaust 24
árum fyrr. Hvað varð eiginlega um
hann?
ari sem hafði óvart komist yfir vissar
upplýsingar og það var skylda henn-
ar að afhenda lögreglunni þær.
Morguninn eftir fór hún því til
aðalstöðva lögreglunnar og þar sem
hún var ekki búin að undirbúa mál
sitt, átti hún í nokkrum erfiðleikum
í fyrstu, mcð að gera sig skiljanlega
við afgreiðslumanninn. Loks var
henni vísað upp á loft, til yfirmanns
að nafni Rocco Scorcese. Hann
hlustaði alvarlegur og þögull á frá-
sögn Elisu, sem hófst við kristals-
kúluna í Verona.
Elisa var ekki viss um að hafa
getað komið máli sínu nógu vel til
skila en þegar hún lauk því, sagði
Scorcese að málið yrði rannsakað og
að hcnni væri óhætt að fara aftur
heim til Verona. Ef þörf væri á
frekari upplýsingum frá henni, yrði
henni gert viðvart.
24 ára morðmál
tekið upp á ný
Elisa fór hcim og þóttist ekki
þurfa kristalskúluna til að sjá fyrir
sér lögreglumanninn flcygja segul-
bandsspólunni meðframburði henn-
ar í rusalakörfuna.
í þetta sinn var þó hugboö hennar
rangt. Scorccse var alvörugcfinn og
skyldurækinn maður scm afhcnti
yfirmanni sínum spóluna, cn sá hét
Lino Mantinclli.
Lögregluforinginn var allt annars
konar manngerö cn Scorsece. Hann
var vcl upplýstur og vissi aö dulræntt
af ýmsu tagi naut vissrar virðingarog
var rannsóknaréfni vísindamanna
víða um hcim.
Þess vegna tók hann framburö
Elisu Veronese alvarlega og bað
Scorcese að sækja þegar öll skjöl um
hvarf Santc Boscggia. Skjölin voru
kontin í flokk „lokaðra málu" og í
þeim var svo sem ekkert annað að
finna en að maðurinn hcfði horfið á
gamlársdag 1962 og ekki komið
fram síðan.
Vissulegti hafði htins veriö lcitaö.
Boseggia var auöugur maður og
hvarf hans var tckiö alvarlcga. Það
hafði líka skapað vandamál. Hann
var nógu auðugur til að láta sig
einfaldlcga hvcrfa og hcfja nýtt líf
hvar sem vera kynni í hciminum.
Sitthvað þótti styðja þessa kenn-
ingu. Frú Boscggia tilkynnti að tals-
vert af fötum manns síns væri líka
horfið pg allmikil fjárupphæð að
auki. Ekki vissi hún nákvæmlcga
hversu mikið, því cins og margir
auðkýfingar kærði Sante sig ekki um
að fólk vissi hvcru mikla pcninga
hann ætti eða hvar hann geymdi þá.
Vissulega var sá möguleiki athug-
aður að glæpur hcfði vcrið framinn
en rannsókn leíddi í Ijós að hvorugt
hjónanna hafði átt vingott viö þriðja
aðila og synirnir höfðu vcriö heima
í skólalcyfi svo cnginn glæpur gat
hafa vcriö framinn í húsinu án þcss
að þeir vissu.
Opinbcr kenning um hvarf Bos-
eggia varð sú aö hann hefði dottið í
jarðfall. Þetta var búið til vegna frú
Boseggia, svo ckki spyrðist aö maö-
ur hennar hefði yfirgefið hana. Slíkt
var niðurlægjandi.
- Varla líklegt að hann léti sig
hverfa svona, sagði Mantinelli. -
Hann var nógu auðugur til að kaupa
sér skilnað ef hann var orðinn leiður
á konunni.
Hinn „horfni“ var nirfill
- Ætlarðu að opna rannsóknina
aftur? vildi Scorcese vita. - Ef ekki
var hægt að leysa það fyrir 25 árum,
því skyldi það þá vera hægt núna?
- Núna hcf ég betra starfsfólk,
svaraöi Mantinelli. - Farðu og vittu
að hvcrju þú getur komist um þcnn-
an Boseggia og samband hans við
fjölskylduna.
Scorcese sem var nákvæmlega
santa að hverju hann vann, fór og
ræddi við nágranna og fleiri sem
þekktu Sante Boseggia. Hann kom
aftur meö þær fréttir aö hvernig svo
sem honum hefði komið saman við
fjölskylduna, hefðu kona hans og
synir nánast fyrirlitið hann.
- Hann var víst fádæma nískur,
sagði hann. - Ekki við sjálfan sig,
heldur konuna og börnin. Faðirinn
var ríkur en drengirnir fengu vasa-
peninga eins og fátæklingasynir.
- Athyglisvert, sagði Mantinelli. -
Þetta gæti hafa verið rifrildi vegna
pcninga sem endaði með slysi sem
leíddi til dauða föðurins. Var Bos-
“eggia smávaxinn? Þess er hvergi
getiö hér.
- Hann var stór, svaraði Scorcese
af bragði. - Læknir hans sagði líka
að hann hefðí verið hraustur og vel
á sig kominn líkamlega, þó hann
stundaði enga þjálfum. Læknirinn
er á áttræðisaldri en man vel eflir
Boseggia.
- Gott, sagði Mantinelli. -
Reyndu nú að komast að hversá um
fjártnál hans. Einhver hlýturað hafa
gert það.
Þetta verkcfni var erfiðara. Þar
sem flestum er illa viö að greiöa
skatta, láta þcir lítiö uppskátt um
fjármál sín og því ríkarr sem þeir
eru, þeim mun rneiri ieynd hvílir yfir
málunum. Stmtc Boseggia var vell-
ríkur.
- Hann hcfur greinilega ekki tekiö
allan auðinn með sér, sagði Scorc-
ese. - Fjárhagsráðgjafi lians vill ekki
láta sín getið en hann fullyrðir að
Boscggia hafi ekki tekiö með sér
neina upphæð sem orö sé á gerandi.
Hann hefði bara farið mcð citthvað
reiðufé í vösunum.
-Til hvers finnst þér þetta benda?
spurði Mantinclli og hallaði sér fram
á borðið.
- Varla að hann hal’i dottiö í
brunn. svaraði Scorccse sem ckki
var gjörsneyddur kímnigáfu.
Kristalskulan sagði rétt frá
- Eg tel aö hann sé ekki í mjög
djúpri holu. sagði Mantinelli fast-
mæltur. - Áhugagrttfarar nenna
sjaldan að grafa dýpra en cinn metra
eða svo.
- Synirnir hljóta aö hafa þurl't að
hjálpa til, varö Scorccsc að orði.
- Ég held hreinlega að þeir hafi
gcrt það, fullyrti yfirmaður hans. -
Fáðu hcimild og láttu rannsaka lóð-
ina kring um húsið. Þú gctur sagt
dómaranum að málið sé tekið upp
aftur vcgna nýrra upplýsinga.
- Það cr útilokað aö finna 25 ára
gamla gröf, andmælti Scorccse.
- Það er hægt með málmleitar-
tæki, svaraði Mantinelli snöggt. -
Við verðum bara að vona að hann
hafi verið grafinn með hringana og
kannski úrið.
Leitin reyndist auðveldari cn
nokkurn óraði fyrir, því Sante Bos-
cggia var ékki aðeins mcð hringa og
úr, hcldur varöxin, sjálft morðvopn-
ið, grafin með honum og málmleitar-
tækið gail við eins og brunabjalla
þegar [rað kom að hcnni.
Þó ekkert væri eftir af Sante
Boscggia nema beinin, var hægt að
hcra kcnnsl á hann af fötunum,
skartinu og lækna- og tannlækna-
skýrslum. Dánarorsökin fór ekkert
rnilli rnála, því höfuðkúpan var í
molum cftir að minnsta kosti þrjú
högg með öxinni.
Það stafaði af því að Lina, Dam-
iano og Dario höfðu viljað eiga
jafnan hlut að morðinu og því greitt
Sante sitt höggið hvert.
Morðið var framið á gamlárskvöld
1962 þegar Sante hafði fengið sér
einum of mikið af áramótaveigun-
um. Að öðru leyti vildu mæðginin
fátt segja um málsatvik. Þau héldu
því fram að morðið hefði ekki verið
ráðgert fyrirfram, hlutirnir hefðu
bara æxlast svona þegar Sante fór að
sýna af sér ofstopa í ölæðinu.
Þau neituðu að segja hvert þeirra
hjó fyrst eða gefa upp nokkra ástæðu
aðra en þá að Sante hefði verið svo
fastheldinn á fé við fjölskylduna að
jaðraði við nirfilshátt.
Boseggia-mæðginin komu fyrir
rétt vorið 1987 og og þann 15. mat
voru þau íundin sek um morð af
annarri gráðu og dæmd í 20 ára
fangelsi livert um sig.