Réttur - 01.07.1938, Blaðsíða 7

braut, að sameina allt hið vinnandi fólk landsins í eina
fylkingu, til sóknar og varnar í baráttunni við fasism-
ann, í baráttunni fyrir sjálfstæði og lýðréttindum ís-
lenzku þjóðarinnar.
Kristinn E. Andréssoni
i
Islenzkur aðulfi.
Mig furðar ekki, þó gömlum aðdáendum Þórbergs,
er lesa íslenzkan aðal, geti fundizt, að þeirra ágæti
rithöfundur hafi stokkið frá öllum sínum hugðarefn-
um, lagt pólitík, alheimsmál, félagslegar ádeilur og
allt, sem hann átti heitast og mergjaðast á hilluna,
hafi yfirgefið allt í uppgjöf og vonleysi til að elta
uppi listina, hina hreinu táldrægu list, sem vön er að
brenna upp tilbiðjendur sína í ösku og reyk. Og það
eru engin takmörk fyrir því, hvað menn geta spáð illa
fyrir höfundinum, ef þessu héldi áfram. Því nú er Þór-
bergur kominn með skáldsögu, og það frámunalegan
ástaróman.
Þar hefst þessi saga, er gyðja skáldskaparins vitj-
ar hans fyrst uppi á Skólavörðuholti. Það voru þeir
tímar, er andinn kom yfir skáldin og ástin var funandi
líf (ekki köld aska, eins og nú). Þá var Þórbergur
einn ástarlogi, en það var óhamingjusöm ást. Þess-
vegna gat hún orðið að skáldskap. Þessvegna gerði
hún hann viti sínu fjær. Og eitt kvöld stekkur elskan
hans burtu, brá varla á hann kveðju. Þá fyrst rís
þjáningin í þeirri ógnarstærð, að aldrei hefir verið lif
uð önnur slík, hlaup eirðarlaus um holt og hæðir, milli
stafna í herberginu, drepandi kvalir, sundurtætandi
sál og hold. Það er ekki nema ein leið til í heimi (dauð-
inn er allt of léleg lausn) : hlaupa á eftir stelpunni, í
bessu harmsögulega tilfelli norður í Hrútafjörð. Þar
115