Samvinnan - 01.04.1977, Blaðsíða 28

ofurlítill tunglskinsblettur á
eldhúsgólfinu. Loks náði Jim
að dyrunum og gægðist inn.
Tunglskinið baðaði hvítt
rúmið. Jim sá, að Jelka lá á
bakinu og hafði lagt annan
nakinn, mjúkan handlegginn
yfir ennið og augun. Hann gat
ekki séð, hver maðurinn var,
því að hann sneri andlitinu
undan. Jim stóð á verði og hélt
niðri sér andanum. Þá bylti
Jelka sér i svefninum og mað-
urinn sneri höfðinu og and-
varpaði, — frændi Jelku, stóri,
vandræðalegi frændinn.
Jim sneri við og læddist
hratt til baka gegnum eldhúsið
og . niður bakdyratröppurnar.
Hann gekk inn i húsagarðinn
og aftur með vatnstroginu og
settist niður á barm þess. Nú
var tunglið krítarhvítt og
synti í vatninu og lýsti upp
stráin og byggið, sem fallið
hafði úr munni hestanna. Jim
sá jafnvel moskítólirfur, sem
skutust hver um aðra þvera og
á botninum sá hann sala-
möndru, sem kúrði þar í mos-
anum.
Hann gaf frá sér nokkur
þurr, kæfð ekkasog og undrað-
ist hvers vegna, því að hugur
hans dvaldist hjá grasivöxnum
hæðarbrúnunum og sumar-
vindinum, sem strauk þær . . .
Hugsanir hans reikuðu til
þess, hvernig móðir hans hélt
á fötunni til að ná í hálsblóðið,
þegar faðir hans slátraði grís.
Hún stóð eins langt i burtu og
mögulegt var og hélt fötunni
með útréttum handlegg til
þess að varna þvi, að blettir
kæmu í fötin.
Jim dýfði hendinni i trog-
ið og breytti tunglinu í ljós-
brot, sem þyrluðust hvert um
annað. Hann vætti ennið með
rakri hendinni og stóð upp. í
þetta skiptið fór hann ekki
eins hljóðlega, en gekk þó yf-
ir eldhúsgólfið á tánum og stóð
i svefnherbergigdyrunum.
Jelka hreyfði handlegginn og
opnaði augun til hálfs. Siðan
sperrti hún upp augun og hann
sá glampa á vökva í þeim.
Jim leit í augu hennar, andlit
hans var algjörlega sviplaust.
Smádropi rann frá nefi Jelku
og settist i grópina ofan við
efrivörina. Hún starði á hann
á móti.
Jim dró upp bóginn á byss-
unni. Smellurinn i stálinu virt-
ist hljóma um allt húsið. Mað-
urinn i rúminu hreyfði sig ó-
rólega í svefninum. Hendur
Jims skulfu. Hann lyfti byss-
unni upp á öxlina og hélt
henni fast til að varna því, að
hún skylfi. f gegnum sigtið sá
hann hvítan ferhyrning af
enni mannsins. Sigtið titraði
andartak, en stóð þvínæst
kyrrt.
Skothvellurinn tætti i sund-
ur þögnina. Jim, sem enn
horfði gegnum hlaupið, sá
hvernig allt rúmið byltist til
við höggið. Lítill, svartur, blóð-
laus depill var á enni manns-
ins. En að aftanverðu dreifð-
ist heilinn og sundurskotinn
bein út um koddann.
Það heyrðist hrygla í hálsi
frænda Jelku. Hendurnar
fálmuðu framundan sænginni
eins og stórar, hvítar kóngu-
lær, sem skriðu andartak, en
svo fór um þær skjálfti og þær
kyrrðust.
Jim leit aftur hægt á Jelku.
Það rann úr nefinu á henni.
Augu hennar hvörfluðu frá
honum að byssuhlaupinu. Hún
vældi ofurlítið eins og hvolpur,
sem er kalt.
Jim sneri við, ofsahræddur.
Skóhælarnir skullu á eldhús-
gólfinu, en þegar hann var
kominn út, gekk hann aftur
rólega að vatnskerinu. Hann
fann saltbragð í munninum og
hjartað barðist þungt og sárt.
Hann tók af sér hattinn og
dýfði höfðinu í vatnið. Þvínæst
haliaði hann sér fram og kast-
aði upp á jörðina. Hann heyrði,
að Jelka var á ferli inni í hús-
inu. Hún ýlfraði eins og hvolp-
ur. Jim rétti úr sér, máttlaus
og ringlaður.
Hann gekk þreytulega gegn-
um húsagarðinn og út í hag-
ann. Hesturinn hans kom, þeg-
ar hann blístraði. Ósjálfrátt
herti hann á gjörðinni, fór á
bak og reið í burtu, niður veg-
inn i átt til dalsins. Stuttur,
svartur skugginn hreyfðist með
honum. Hvitur máninn leið á-
fram hátt á lofti. Órólegir
hundarnir geltu tilbreytingar-
laust.
í dögun kom kerra með
tveim hestum fyrir skröltandi
upp að bænum og tvistraði
hænsnahópnum. Sýslumanns-
fulltrúinn og likskoðarinn sátu
í ekilssætinu. Jim Moore sat
aftur i kerrunni og hallaði sér
upp að hnakknum sinum.
Þreyttur hesturinn hans kom
í humátt á eftir. Fulltrúinn
stöðvaði kerruna og mennirn-
ir stigu út.
Jim spurði: „Þarf ég að fara
inn? Ég er of þreyttur og út-
keyrður til þess að horfa á
þetta strax.“
Líkskoðarinn togaði í vörina
á sér og hugsaði sig um. „Nei,
ég býst ekki við þvi. Við mun-
28