Spegillinn - 01.08.1936, Blaðsíða 7

XI. 15.
SPEGILLINN
ir tilverknað póli-tíkanna, dregnir fyr-
ir lög og dóm, eða þó öllu heldur rjett-
aðir án undangengins dóms og laga. •—
Það er fjandi hart að eiga líf sitt undir
einfaldri lögreglusamþykkt — verra en
að vera tekinn af samkvæmt bráða-
birgðalögum frá Hermanni, og er það
þó full slæmt. Er því ekki að furða þótt
sorg og gremja hafi nú tekið sjer ból-
festu í mörgu húsi, þar sem áður ríkti
gleði og hundsleg ánægja.
Það munu hafa verið þeir doktorarn-
ir Þórður á Kleppi og Gunnlaugur Claes-
sen, sem illu heilli komust í bæjarstjórn,
endur fyrir löngu, og ljetu það helst
eftir sig liggja að útrýma hundunum,
hvað sem því hefir valdið, en að líkind-
um hafa þeir átt einhverjar persónuleg-
ar útistöður við dýrin og því viljað þau
feig. Liðu svo mörg ár, að lítt bar á
hundum í borginni og farið leynt með
þá fáu, sem lifðu blóðbaðið af. Hófst nú
sælutími fyrir sveitahunda, þegar þeir
komu hjer á haustin, því ekki voru þeir
fyrr komnir niður í Sláturhús, lafmóðir
eftir fjárreksturinn og drullugir upp
fyrir haus, en þeir voru sóttir af ein-
hverri fínni frú og voru gestir í fínum
húsum, í allskonar vellystingum, meðan
staðið var við í borginni. Þótti þeim
þetta viðbrigði, því annað eins höfðu
þeir ekki upplifað, alla sína hundstíð.
Er ekki að efa, að þetta hafi stórum
aukið „samúð og skilning“ milli Reykja-
víkur og „byggðanna“, og sá kritur, sem
þar er á milli, kom fyrst er hundum
fjölgaði í höfuðborginni sjálfri og
sveitahundarnir lækkuðu þar með í kúrs.
I pólitískri styrjöld undanfarandi ára
og annríki allra yfir- og undirvalda, má
svo heita, að hundarnir hafi gleymst,
en þar fyrir hafa þeir ekki gleymt að
nota tímann til að margfaldast og upp-
fylla jörðina, og ekki leið á löngu áður
en þar mátti heita, að tvö höfuð væru
á hverri kind, þ. e. hundkind. Voru nú
hundarnir alveg hættir að fara í felur
með tilveru sína, en gengu geltandi og
ýlfrandi um stræti og torg, svo sem eins
og til að gera lítið úr hinum pólitíska
úlfaþyt höfuðstaðarins. Sjerstaklega
voru þeir uppivöðslusamir kringum
þingrofið, og fylgdust yfirleitt vel með
í öllum helstu stjórnmálaviðburðum. —
Fór svo að lokum, að Reykjavíkur-
íhaldinu þótti komið meira en nóg, og
voru stjórnarvaldaauglýsingar gefnar
út þess efnis, að mönnum gæfist kost-
ur á að hlýða lögunum innan viss tíma,
ella tæki rjettvísin til sinna ráða. En þá
var eins og komið væri við hjartað í
borgurum bæjarins, og þá kom það fyrst
aímennilega í ljós, hvað Jónas Þorbergs-
son er góður í sjer. Undir hans forsæti
var haldinn fundur í sjálfu Varðarhús-
inu og kosin nefnd, þar sem Jónas var
gerður að formanni, og veit hann síðan
hvernig það er, aö vera í ólaunaðri (og
illa þakkaðir) nefnd. Skyldi nefndin
ganga á fund rjettvísinnar og hóta
henni öllum hugsanlegum harðindum, ef
hún ljeti ekki í litla pokann og helst bæði
hundana fyrirgefningar. Einhvernveg-
inn villtist nefndin til borgarstjórans og
fjekk því framgengt, að bæjarráðið
skyldi fá hundana til meðferðar. Þetta
var ekki nema gálgafrestur fyrir hund-
ana, til að búa sig undir dauðann í
nokkra daga, og ef allt fer með felldu,
eiga þeir að vera hinum megin við tjald-
ið — eða þá uppi í sveit — þegar þetta
er ritað.
Þetta eru þær sögulegu staðreyndir,
en pólitískar afleiðingar eru ófyrirsjá-
anlegar. Þegar Jónas Þorbergsson fjekk
ekki að halda ástvinum sínum, hundun-
um, hugsaði hann sjer, að best væri þá
að vera sjálfum sjer samkvæmur, og
gekk úr framsóknarflokknum líka. Er
hann nú á opnum markaði, sem stendur,
og geta lysthafendur gefið sig fram á
skrifstofu útvarpsins, fyrst um sinn.
Hundar.
Flesta hunda um dauðans dyr skal senda
— nú dregur fyrir sól hjá margri tík. —
Hundadagar hafa tekiS enda,
meS heiðri og sóma fyrr, í Reykjavík.
En umhyggjusöm yfirvöldin hafa
undantekiS marga hunda samt,
því ýmsir hundar eiga að fá aS lafa,
ef apótekin vilja selja „skamt“.
Þeir, sem hjer í höfuSstaSnum ráða,
halda um rjettarfarií sterkan vörS.
RauSa hunda í ráSi er aS náSa,
því rautt er orSiS flest á vorri jörS.
Já, ailar reglur undantekning hafa
— er þaS reglusemi og mikiS vit. —
Mannhundarnir mega fá aS lafa,
því mannhundalaus yrSi þjóSin bit.
Boga, örvar, byssur á aS kaupa,
búa út fagurt liS í hundastríS.
Þá sjest margur halur vaskur hlaupa,
en hundeltur hver rakki um strætin víS.
ÞaS má segja um þessa gæSa-kalIa,
aS þeir eru ekki úr tómri mold og leir.
ÞaS er hlaupinn hundur í þá alla,
og hundslegir á svipinn ganga þeir.
Einn hund jeg á, og hann í góSu standi,
hann úr postulíni og gyltur er.
Jeg sjálfsagt verS aS senda hann úr landi,
þótt sárni bæSi hundinum og mjer.
Þetta er gæSadýr og gripur besti:
geltir vart og kemur sjaldan út.
Hundaskamtinn hafa þarf í nesti,
en hvor skyldi nú stinga skamtinn út?
89