Spegillinn - 01.05.1937, Síða 6

SPEGILLINN
XII. 9.
Leiðari vor.
þu. oeitir w évf þárt
það Jltnr 6elnrúl-fynr koSr\\y\ji<xrr\c\r.
f «3 ekk‘ fet
fyij en é_S *2S bvAújn
ílÍ fá k^up'tcT rni4f
■fysv*
m <xt >•.
Vjer höfum nú um rúmlega ellefu
ára skeið verið að botnvelta því fyrir
hvarmatýrum sálar vorrar, hvort það
gæti ekki verið grín að taka upp siðu
og háttu annara pólitískra blaða, hvað
það snertir að hafa ,,leiðara“ í blaði
voru, enda þótt náttúrlega blaðið í
heild sinni megi heita leiðai'i þjóðar-
innar. Að vísu veit nú enginn kjaftur,
hvað ,,leiðari“ í blaði er, nema þeir
sjeu kallaðir svo af því hvað þeir eru
leiðinlegir, samt ætlum vjer að láta til
leiðast að prófa að hafa einu sinni
leiðara í blaði voru, enda þótt fyrir-
mynd vor — Lögbirtingur — hafi þá
að vísu aldrei. En það er altaf ómaks-
ins vert að reyna einn og athuga svo
áhrif hans og verkanir á þjóð vora og
stjórnmálaviðhorfið, eins og þeir kalla
það „þessir helstu“.
Stjórn vor hefir nú gert sjer lítið
fyrir og rifið Alþingi í tuskur þær,
sem það er samansett af — eða með
öðrum orðum leyst það upp í sín svo-
kölluðu atóm. Þarf ekki að taka það
fram, að þarna erum vjer alveg sam-
mála stjórninni, eins og reyndar í öllu,
sem hún gerir. Þinglaus stjórn er ein-
föld — eða einvöld — og er ekki nema
mátulegt, að Thorsarar og Magnús
dósent og aðrir þvílíkir geti ekki rif-
ið kjafti út úr hverjum skilding, sem
hún krækir í handa oss fylgismönnum
sínum, eða öðru, sem hún gerir. Það
er ekki svo mikið, að sjálfur fjármála-
ráðherrann megi að vítalausu borða
einn lunch (sem ekki kostar ríkið neitt
nema kannske einhverjar smá-konses-
sjónir), án þess að þessir beinhákallar
þurfi að hvessa klærnar og ýfa kamb-
inn.
Þegar nú þar við bætist, að Hjeð-
inn, þessi gamla húðarmeri, og Sig-
urður saltari (móts. dósent, sem mun
þýða niðursuðumaður) byrja líka að
skegla sig, ja, hvurn sjálfan átti þá
Islands garð um sagnfræðilegan þjóð-
ernisrembing, ályktar fundurinn, að
allur slíkur rembingur, sem fyrir kann
að finnast, sje Arnóri að kenna“.
Þessi tillaga var samþykt í einu
hljóði.
Sagnfræðingur vor.
stjórnin þá annað að gera en rífa
þingið og rífa þar með sjálfa sig út úr
öllu saman.
Það er líka alveg óttalegt að hugsa
sjer þessa tannhvössu skíðishvali
koma í einni torfu og veitast að jafn
saklausum svetapípum og ráðherrar
vorir eru og hafa alla tíð verið. Átti
kannske að láta Pjetur drepa Iier-
mann í mjólkurmálinu með því að
segja hann ljúga, og kanski fá
Strandamenn til að trúa því, eða átti
að láta Ólaf Thórs draga verksmiðju-
leyfið eins og hverja aðra eiturtönn út
úr Haraldi, og kanski ríkisera því í
viðbót, að snuðið hrykki ofan í Eystein.
Snuð kosta minst 25 aura og það í er-
lendri valútu, og það er meira en vjer
þolum, eins og greiðslujöfnuðurinn
stendur, og stendur hann þó með besta
móti nú, einmitt fyrir tilverknað sama
Eysteins. Vjer segjum nei og aftur nei!
Það átti að rífa svona lagað þing í
hengla!
Og enda þótt vjer sjeum eitthvert
mesta lýðræðis og þingræðisblað hjer
á landi — eins og reyndar öll blöð
önnur — þá verðum vjer þó að horfa
með öfugugga og ótta fram til íhund-
farandi kosningar. SPEGILLINN hef-
ir Joar miklu að tapa — tveim skemti-
legustu þingmönnum þjóðarinnar, og
nú kemur til kasta kjósenda að slá
skjaldborg utan um þá, til að standast
breiðfylkingu íhaldsins. sem það er
farið að tala um upp á síðkastið, ew
breðifylking heitir á erlendu máli og
líka á latínu phalangsx, eins og þeir
líka hafa samstundis sjeð í Alþýðu-
blaðinu og Þjóðviljanum, fyrverandi
og bráðum tilvonandi samherjum vor-
um. En því kallar íhaldið þetta breið-
fylkingu, að það er að gera sig breitt
með því að bæta utan á sig Bænda-
flokknum, að undanteknum Jóni í
Dal, sem mun eiga fá að dumpa drottni
sínum, einn sjer og dáinn. Vjer erura
því eiginlega alveg sammála Her-
manni um það, að ekkert ætti að verar
til, sem heitir íhundfarandi kosningar,
því þær eru upplagðar með að setja-
alt í hundana. Þingræðinu væri áreið-
anlega fyrir bestu, að ekki væri neitt
þing . . .
Til þess að vera ekki minni en
VÞG, viljum vjer geta þess svona rjett
til gamans, að vjer höfum frjett það
eftir dönskum blöðum, að Hermann
hafi beðist lausnar frá því að keýra í
gullvagninum með kónginum á 25 ára
ríkisstjórnarafmæli hans, af því hann
verði að tala við Strandamenn á sama
tíma. Þetta minnir oss á söguna um
prestinn, en sú saga er þannig, að
prestur einn var á leið til að sakra-
menta sjúkling og sá þá álft á leiðinpi,
sem var í sárum og því í dauðafæri.
Klerkur hleypur heim til sín, sækir
byssu, drepur álftina, en ljet áður svo
um mælt, að álftin geti komist burtu,
74