Spegillinn - 29.11.1940, Blaðsíða 14

SPEGILLINN
XV. 22.
77/ þess að fá fullkomna
rafmótorum, hringja menn í síma
viðgerð á
1467
BRÆÐURNIR ORMSSON VESTURGÖTU 3
Nýft sagnarif
Söguþjóðin er að vakna. Menntamálaráð og Menningar-
sjóður eru risin upp í flatsæng sinni og byrjuð að klóra
sjer. Og þjóðin á að fá sitt v,eglegasta sagnarit upp úr því
krafsi.
Það er ótrúlegt en satt, að þrátt fyrir allmikinn mokstur
og blekeyðslu á sagnfræðileg efni, hefir engum enn dott-
ið í hug að rita sögu íslands í heild, sem væri eitthvað
meira en ágrip. Þetta má ekki teljast vansalaust hjá þjóð,
sem lifir aftur á bak, og hefir það fyrir hæsta mark að líkj-
ast einhverjum forfeðrum, sem hreint ekki er einu sinni
víst, að sjeu forfeður vorir, því menn hafa nú verið brokk-
gengir á öllum tímum. Því lofsverðari er þessi hugkvæmni
sjóðsins og ráðsins að hefjast handa einmitt nú, þegar saga
vor virðist um það bil að verða öll, og taka henni þá tak,
allri í einu, án þess að skilja eftir stubb, eins og gert hefir
verið í sumum ágripunum, sem ekki hafa neitt eftir 1874.
Sumir hafa verið að kvarta yfir því, að útgáfa hinnar
miklu Islendingasögu — sem á að verða í tólf bindum og
heita Slúðursaga íslands — skyldi ekki hefjast þegar á
þessu ári með billegheitunum hjá Menningarsjóði. En því
er mörgu til að svara. í fyrsta lagi þurfa höfundarnir að
hafa nægan tíma til að „rannsaka heimildir“, en það er
lúxus, sem þeir Espólín og Gísli Konráðsson leyfðu sjer
,ekki, en þykir ómissandi í nútíma sagnaritun. I öðru lagi
fer talsverður tími í stílsnilldina, og svo þarf Nordal vænt-
anlega sinn tíma til að skrifa formálana, ekki síst ef það er
satt, að hann eigi fyrst eftir að skrifa formála fyrir Arf-
leifð Islendinga og fjórum markaskrám, sem út eiga að
koma á næstunni. í þriðja og mesta lagi stóð útgáfan í
óbættri sök við ástandið um að gefa út tvær bækur úr
heimalandi þess, Markmið og leiðir, sem Grj.etar Fells er
yfir sig hrifinn af og lætur svo um mælt, að því vitrari sem
mennirnir eru, því hrifnari sjeu þeir af henni, og svo Vikt-
oríu drottningu, sem hefir legið helsti lengi óbætt hjá hey-
garði vorum, jafn mikið og vjer eigum henni upp að inna,
þó ekki væri nema fyrir Viktoríubaunirnar, þessar sem
menn eru að bölva í sand og ösku, af því þeir kunna ekki
að bleyta þær upp áður en þær eru soðnar. Hjer var því
um að ræða skyldu við Bretland og einkennisbúning þess,
sem ekki dugði að draga á langinn.
En hvað um það. Það er ekki nema bara betra, að sög-
unni var ekki skellt á oss fyrirvaralaust, heldur tækifæri
gefið til að hlakka til hennar — og væntanlega lengi. —
Væntum vjer að nefnd manna verði skipuð til þess að hafa
eftirlit með útgáfunni, svo tryggt sje, að sambærilegum
mönnum verði gert nokkurnveginn jafnt undir höfði. Vjer
kærum oss ekki um að sjá Gissur Þorvaldsson upphafinn
á kostnað Snæbjarnar, nje að Ormur Stórólfsson verði
gerður meiri maður en Eyjólfur, sem glímdi við blámann-
inn.

Pappírsuörur EI
Ritföng
Bókhaldsbœkur JA> ...
Verslunin l'i&'
Björn Kristjánsson
Pappírsdeild

186