Fálkinn - 07.06.1930, Qupperneq 14

14
F A L K I N N
C^oy^
Mobiloil
VACUUM * ÖIL4 COMPANY A/s
Columbus fór á 71 degi frá
Spáni til Ameríku. f ár hefir „Eu-
ropa“ sett nýtt met á 4 dögum
17 tímum og 6 mínútum. Hvílík-
ur munur! En mennirnir hafa
líka í millitíðinni tekið vielarnar
í þjónustu sína.
Það er Vacuum Oil Company,
sem fyrst framleiddi „mineralsk-
ar“ smurningsolíur, svo að fram-
farir nútíma vjelanna urðu mögu-
legar. —
Vacuum Oil Company keppir að
því að vera altaf fremst þegar
um nýjung á sviði smurningar-
innar er að ræða. Það voru líka
Gargoyle olíur, sem „Europa“
notaði á reynsluför sinni og not-
ar stöðugt.
Við bifreiðaakstur er Gargoyle
Mobiloil hagfeldasta smurnings-
olían, vegna þess að hún varð-
veitir vjelina lengst, sem nýja og
veitir öruggan akstur. —
Smyrjið með Gargoyle Mobiloil — ekki með „01íu“;
lengri og betri ending mun sýna yður muninn!
Hver er munurinn?
Aðalumboðsmenn: H. BENEDIKTSSON. & CO.
Miklar birgðir ávalt
fyrirliggjandi af nýtisku
hönskum í
Hanskabúðinni
Hreinar ljereftstuskur kaupir
Herbertsprent, Bankastræti 3.

saman kominn minsta kosti helmingur
hinna hvítu eyjaskeggja — og bað um glas
af öli. Það var rent í glas lians og hann fór
að dreypa á því smásopum. Allir þeir, sem
viðstaddir voru mændu þangað sem liann
sat.
„Gestgjafi“, mælti hann að lokum, með
tilgerðarhreim í röddinni, „jeg var áðan að
spvrja um heimilisfang herra Gabríels Doll-
manns. Jeg er hræddur um að jeg hafi mis-
skilið yðar vingjarnlegu vísbendingu um
það í livaða átt jeg ætti að halda, því enda-
þótt jeg liafi nú farið mjög svo merkilega
rannsóknarför um þessa fögru eyju yðar
liefi jeg ekki verið svo heppinn að hitta fyr-
ir mjer háborg þessa lierra, sem um er að
ræða“.
Ilvor heldur var orðgnóttin í ræðu hans
eða háð það, sem fólst i síðustu orðunum,
er ekki gott að vita, en það fór að heyrast
hlálurýskur um allann salinn. Gabríel hafði
hreytt svip. Hann lagði glas það, sem liann
hjelt á í liendinni, frá sjer og gekk að mann-
inum, sem var að spyrja um hann.
„Þjer voruð að spyrja eftir Gabríel Doll-
mann“, sagði liann dálítið óstyrkur, „jeg
heiti svo. Hvað viljið þjer mjer?“
Komumaður horfði dálítið tortryggnis-
lega á hann í fyrstu, en þegar hann sá al-
vöru hans, rjetti hann honum hendina.
„Svo þjer eruð herra Dollmann?“, sagði
hann. „Það er mjer mikill vegsauki að mega
kynnast yður herra minn. Þjer afsakið að
jeg skyldi ekki þekkja yður, jeg hefi nefni-
lega aldrei haft þá ánægju að sjá yður fyrri.
Og þjer þekkið mig náttúrlega ekki, nei,
það er ekki von. En þjer hafið ef til vill
heyrt nafns míns getið, jeg heiti Nic. H.
Dodge, frá firmanu Dodge, Peters og Dodge,
yfirrjettarmálaflutningsmanna í Cliicago,
U. S. A. Yðar sártsaknaði faðir, Erasmus
Dollmann sálugi miljónamæringur, var einn
af okkar merkustu viðskiftamönnum“.
Hann þagði u mstund til þess að sjá hver
áhrif orð hans hefðu á Gabriel. En liann
starði aðeins þögull á hann og hreyfði
hvörki legg nje lið.
„Faðir minn sálugi?“, mælti hann loks-
ins. „Nú, svo hann er þá dáinn?“.
„Já, liann var kallaður frá okkur fyrir sex
vikum síðan“, mælti herra Dodge og þerr-
aði sjer um augun með horninu á grútskít-
ugum vasaklút, „og jeg er liingað kominn
til þess að tilkynna yður að samkvæmt
erfðaskrá hans, eruð þjer einkaerfingi að
hinum miklu búgörðum í Texas og Arizona,
lcðum í San Francisco, Baltimore, Chicago
og New York, járnbrautum, sem eru meir
en fimm miljóna virði og yfir fimm mil-
jónum í reiðu fje. Ef jeg má ætla jeg að
leyfa mjer að óska yður til liamingju, kæri
herra. Jeg samgleðst yður af hjarta og er
mjer sönn ánægja að vinna alt það fyrir yð-
ur, svo scm þjer óskið“.
Hann þagnaði um stund og bjóst við að
Gabríel myndi taka til máls, en hann sagði
ekkert. Hann stóð við borðið náfölur og
reyndi auðsjáanlega af öllu afli að stilla sig.
Að stundu liðinni mælti liann.
„Já, þjer hafið komið alveg mátulega, al-
veg mátulega. Jeg á svolitla vinstúlku, sem
liggur í andarslitrunum, það veltur aðeins á
því að hægt sje að útvega lienni viss dýr
lyf, og jeg verð að hafa peninga. Ef þjer
hefðuð komið sólarhring seinna þá hefði
það verið um seinan. Getið þjer gert svo vel
og lánað mjer fimm dollara“.
Þessi beiðni kom sendimanninum auðsjá-
anlega að óvörum, og það kom fát á hann,
sem liann ekki gat leynt. Þó tókst honum
von hráðar að ná aftur tökum á sjálfum
sjer, áður en Gabríel hafði tekið eftir því,
liann brosli blíðlega og svaraði:
„Auðvitað, kæri herra, auðvitað. Yið vær-
um ekki vel stæðir ef við ekki gætum ráðið
við annað eins litilræði? Jeg hefi hjerna dá-
lítið pappírsblað, sem mjer þætti vænt um
ef þjer vilduð viðurkenna móttökuna á. Jeg
mun, eins og jeg sagði áðan, vera fús til að
gjöra alt það fyrir yður, sem yður þóknast,
að svo mildu leyti sem mjer er unt“.
Hann dró um leið blátt blað samanbrotið
upp úr vasa sínum, sljetli úr því og breiddi
það á borðið fyrir framan Gahríel. Um leið
og Gabríel laut yfir það — hann var of nær-
sýnn til þess að geta lesið nema hafa blaðið
fast upp að augunum — færðist hópurinn,
sem horft hafði á Gabríel allan tímann með
ánægjlegri eftirvæntingu, nær, gægðist yfir
axlir lians og reyndi að lesa það, sem á blað-
inu stóð.
Augnabliki síðar rjetti hann aftur úr sjer.
Hann leit undrandi 1 kring um sig, síðan
hraut liann blaðið aftur saman og strauk
það með hinum löngu og mögru fingrum
sínum.
Ennþá hafði hann auðsjáanlega ekki skil-
ið hvernig í öllu lá, en það leið ekki á löngu
áður en hann komst að raun um það. Send-
illinn frá Bandaríkjunum laust upp gleðiópi,
kipti af sjer skegginu, sem hafði gefið hon-
um svo æruverðan svip, tók ofan dökku
gleraugun og stóð nú fyrir framan hinn
undrandi Gabríel í líki Casey dómara, sem
jeg hefi áður sagt frá, sem'einum af verstu
þorpurum eyjarinnar. Hlátrinum og hávað-
anum, sem fylgdi er ómögulegt að lýsa. í
nokkrar mínútur gnæfði liávaðinn yfir alt
svo ekki lieyrðist mannsins mál. Allir lilóu
og liver reyndi að tala upp í munninn á öðr-
um. Gabríel einn virtist hafa farið á mis við
gamanið. Hann gekk rakleitt fram salinn án
þess að andmæla einu orði, niður á svalirnar
og út í tunglskinið fyrir utan.
Án þess að vita hvert hann var að fara
gekk hann yfir veginn og stefndi niður að