Fálkinn - 05.05.1934, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
mínum, þaí5 hefir friðað mig
um stund. — Nú finn jeg að jeg
á stutt eftir að sölum dómsins
— ef til vill lijálpar það mjerþar
ef jeg segi þjer harma-sögu
mína. Kanske fyrirgefur þú mjer
— kanske biður þú fyrir mjer
þegar jeg fer út á hafið mikla“.
„Já, Dísa mín, það skal jeg
gera“, sagði jeg með allri þeirri
viðkvænmi, sem mín unga sál
bjó yfir.
Dísa starði út i loftið, svo fór
hún að tala, liægt og lágt. — -
Rómur hennar var eins og hvísl
úr fjarska. „Jeg var einu sinni
ung og lagleg og átti óspilta og
hreina sál — mig langaði til að
lifa og láta eitthvað gott af mjer
leiða. Þennan vetur var jeg tvít-
ug. Jeg var lijá góðu fólki,
hraust og ánægð. Þar kyntist jeg
lionum fyrst. Hann var sjómað-
ur og hjet Jóhann — venjulega
kallaður Jói frá Bakka. — Hann
var hár og glæsilegur, dökkhærð-
ur með tinnusvört augu. Allar
stúlkur vildu vera með honum
og liann hrosti til þeirra allra;
en á kvöldin gengum við — jeg
og hann — út fyrir þorpið, eða
við sátum upp á litla loftlier-
berginu hans, og spjölluðum
saman um alla heima og geyma
í kyrþei spunnust á milli okkar
þau hönd, sem aldrei áttu að
slitna. Jeg þráði ekkert meira en
að verða honum góð kona. Eilt
laugardagskvöld kom jeg upp til
lians, þvi liann var búinn að
biðja mig um það. Hann sat á
rúminu sínu. Þegar jeg kom inn
stóð hann upp og tók mig í
faðm sinn og kysti mig. Það
kvöld gaf liann mjer efni í silki
svuntu — svo fallegt, stórrósótt.
— Jeg saumaði hana sjálf, og
hún varð mjer brátt kærust af
öllum mínum eigum. Jeg átti
eina vinkonu,sem jeg elskaði og
virti — næst honum — hún hjet
Dóra og var dóttir þess, er átti
bátinn sem Jói var á. Hún var
ein af þeim, sem gáfu Jóa hýrt
auga, þessvegna duldi jeg hana
þess að á milli okkar Jóa væri
nokkuð annað en kunningsskap-
ur; jeg vildi ekki eiga á hættu
að kveikja öfund í brjósti bestu
vinstúlku minnar. Hún átti
heima í stóru liúsi utar í þorp-
inu, svo við fundumst ekki mjög
oft, enda fór jeg lílið, því jeg
var ánægð með mitt hlutskifti.
Svona leið veturinn. Um vorið
flutti Jói í annað hús, svo við
fundumst ekki eins. oft og áður.
Svo kom veturinn. Það fiskaðist
lítið og veðrið var heldur óhag-
stætt, svo jeg gat vel skilið þung-
lyndið, sem mjer virtist sækja
að Jóa. Vikuna fyrir jólin gerði
stillur og þá var farið á sjó á
hverju kvöldi. Á miðvikudags-
kvöldið kom Dóra til mín. Mjer
fanst hún óvenju kát og fjörug,
þólt slíkt vantaði sjaldan lijá
henni. Jeg spurði liana liverju
sætti þessi kátína liennar, livort
það væri vegna þess, hve bát-
arnir fiskuðu vel. Nei. Hún sagði
að það væri leyndarmál, sem
hún segði mjer ekki fyr en hún
færi. Við hlóum og skemtum
okkur frani eftir kvöldinu. Sið-
ustu bátarnir voru að fara. Bát-
urinn, sem Jói var á, fór um
sama lejdi og Dóra kom til mín.
Við stóðum dálitla stund á tröpp
unum og horfðum út á sjóinn.
Jeg hugsaði um Jóa —- en
Dóra um leyndarmál sitt — þeg-
ar Dóra var húin að kveðja mig,
minti jeg liana á leyndarmálið.
Hlæjandi tók hún í eyrað á mjer
og kvíslaði að mjer — að hún
væri trúlofuð honum Jóa. —
Jeg sá hana dansa af stað eftir
götunni, svo blinduðust augu
mín af tárum. — Hve lengi jeg
stóð á tröppunum veit jeg ekki.
Allir loftkastalar mínir voru
rifnir niður. — Allar vonir mín-
ar brostnar. — Öll framtíð min
lögð í rústir — af bestu vinstúlku
minni og manninum, sem jeg
treysti og elskaði.—Jeg veitekki
hvernig jeg komst inn. Hugur
mirin var eitt óslökkvandi liat-
ur til svikarans. Jeg hjet því þá
að hvorug okkar skyldi njóta
hans. — Alla nóttina óskaði jeg
— ást mm og hatur sameinuð-
ust í eina volduga særingu — i
eina óstöðvandi ósk, um að veðr-
ið dræpi hann. — Morguninn
eftir var jeg veik. .Teg lá marga
mánuði Það vissi enginn hvers-
vegna jeg veiktist. Mjer smá
batnaði, en liehningur sálar
minnar var farinn — í óskinni.
— Mjer var sagt að nóttina sem
jeg veiktist hefði gert afspyrnu
rok — og einn báturinn farist
— báturinri, sem Jói var á •—.
Siðan hefi jeg flækst, friðlaus
fyrir veðrinu. Jeg veit, að það
er að heimta af mjer alla sál
mína, að launurri fyrir að drepa
mánninn, sem sveik mig. —
Þeir, sem aldrei hafa óskað
neins, halda að jeg sje vitskert,
en kanske batnar mjer. — Jeg
var svo hrædd um að jeg lrefði
drepið þig í gærkveldi — þú
eyðilagðir eina minjagripinn,
sem jeg átti, um óhamingju
mína. Kanske mjer batni þess
vegna.. — —
Gunni minn! segðu engum
frá þessu — engum nema storm-
inum“.
Jeg sat lijá Dísu, þangað til að
mamma kom upp, til að vita
hvort liún vildi nokkuð borða.
Dísa komst á fætur eftir þetta
en dó rúmu ári seinna. Síðan
eru liðin mörg ár, og jeg veit
að Dísa fyrirgefur mjer, þó jeg
segi nú frá þessu. Jeg hefi ol'l
hugsað um það síðan, hvort ósk-
ir mannanna gætu kúgað nátt-
úruöflin til hlýðni — og það hef -
ir ekkert sannað mjer að svo
væri ekki.
----x----
Gestur á hóteli í Hamborg varó
nýlega fyrir því óhappi, að stolið
var frá honum 9000 frímerkjum,
sem alls voru talin 50.000 marka
virði. Auk þess náði þjófurinn i 20
myndir af ófáanlegum frímerkjumi
og voru þessar myndir taldar 4000
marka virði hver.
ÞVEGIÐ UR LUX
HELST ULLARBANDIÐ MJÚKT OG
HELDUR TEYGJUNNI
Þvoið ullartauin úr
Lux. Ivnýið óhrein-
indin úr þeimmeðþvi
að þrýsta sápulöðr-
inu mjúklega gegn-
um vefinn. Þessi ör-
ugga aðferð heldur
ullartauum yðar jafn
mjúkum og ný væru
löngu eftir að þau
væru slitin upp til
agna með því að
nudda þau í þvott-
inum.
5 mínútna Lux-að-
ferðin:
Uppleysið Lux i
ijóðheitu vatni,
hrærið uns freyðir,
Bætið köldu í þang-
að lil vatnið er moð-
volgt. Kreistið þvott-
inn en nuddið ekki.
M LX 417-97 IC
LEVER BKOTIIERS Ll.MITED. FORT SUNLICHT, ENGLAND
SEX DAGA Á HJÓLI.
Danir komu sjer upp í vetur hjól-
reiðabraut innanhúss og vígðu hana
m)eð því, að láta fara fram kapp-
reiðar á hjóli í sex daga samfleyú.
Hjer á myndinni sjást nokkrir
þátttakendurnir í lilaupinu. Aðsókn
varð gifurleg að hlaupinu, einkum
eftir að fór að líða á það, og höfðu
forgöngumennirnir stórhagnað af.