Fálkinn - 15.06.1935, Side 6

Lyddan.
Herncrs sal í liáli'dinmui hér-
bergimi úti við opinn glngg-
an og starði út yfir London.
Var þjett úðarigning úti og trjen
vorn blaðlaus og skuggalég.
I>etta var ekla haustkvöld og
alt var grátt og ömurlegt. Jafn-
vel ómurinn af glaumlífi næt-
urinnar var ekki ósvipaður
harmljóðum. Það var eins og
öll gleði hefði orðið landflótta
af jörðinni. Að minsta kosti
fansl Berners það. Lífið var orð-
ið lionum einskis virði nú.
Hann lieygði sig fram og
hrollur fór um hann, þegar
enni hans snerti kaldan glugga-
póstinn. Hann var forviða á
|)ví sjálfur hvað hann gat ver-
ið rólegur og livað slagæðin
var jöfn. Örvæntingarástand
hans mundi verða honum ljós-
ara sí.ðar eins og sakir stóðu
fanst honum öll tilveran á
i ingulreið.
Hann lagði aug'un aftur og
rifjaði upp fyrir sjer í liugan-
um það sem gerst hafði fyrir
rúmum klukkutima. Ilann
mundi eftir Iivað bann varð
forviða, þegar hún stóð alt i
einu andspænis bonum. Óaf-
vitandi iial'ði bann fundið, að
það hlaul að fara svona þó
að það væri í rauninni alveg
óskiíjanlegt. Þeim hafði altaf
komið svo vel saman.
„Öll von er úti“, tautaði lumn.
Ilún liafði sagl skilið við hann
íyrir fult og alt. Hann sat i
leiðslu og endurtók orðin hvað
eftir annað, meðan liann var að
reyna að beila liuganum til
þess að gera sjer ljóst það sem
skeð liaf'ði. IJti! Úti!
Þetta alt var ennþá óeðli-
legra fyrir það, að þau liöfðu
bæði verið svo róleg meðan það
var að gerast. Það var svo fjarri
allri raunveru, að örlög tveggja
sálna skyldu vera ákveðin svo
umstangslítið. Þau höfðu talað
svo rólega og blátt áfram um
þetta, eins og þau væru að tala
um alveg óviðkomandi mál-
efni þau tvö sem höfðu ver-
ið livorl öðru alt undir eins frá
barnsaldri, l)au tvö sem höfðu
lagt drauma sína saman og gerl
tramtiðaráætlanirnar í sam-
ingu.
„Þú veist til hvers jeg er
komin“, liaf'ði hún sagt, lágt og
hikandi.
Hann liafði horfl á hana þegj-
andi og kinkað kolli.
„Frænku fanst að jeg hefði
átt að skrifa, en jeg vildi held-
ur tala við þig. Við ætlum í
leikhúsið í kvöld, að sjá „Kleo-
j)ötru“, og svo notaði jeg tæki-
færið til að líta inn til þin um
leið“.
Þegar hann tók eftir að varir
hénnar titruðu og að luin hafði
dökka bauga undir augunum.
leit bánn af henni. Ef hún
hefði vitað hvað hann þráði að
laka hana í faðm sjer, þráði
að biðja hana fvrirgefningar!
„Þ'eir segja, að Cléomenie
leiki Kleopötrii snildarlega“,
sagði hann til þess að segja eitt-
hvað. „Jeg vona að þú skemtir
þjer vel“.
Hún sneri sjer skáhalt und-
an áður en hún hjelt áfram,
og hann lók eftir að hún rjetti
úr bakinu, undir samkvæmis-
kápunni. Veslingurinn. Hún var
að reyna að láta liann sjá, að
hún sætti sig við örlögin.
„Pabbi liefir ekki lmgmynd
um að jeg fór hingað“, hjelt
liún áfram. „Jeg hefi aldrei
sjeð hann reiðast eins voðalega.
Hann var staddur i klúbbnum
þegar, þegar þegar
„Jeg' veil það. Það var ekki
nema eðlilegt að hann reiddisl.
Mjer þvkir rnjög mikið fyrir
því“.
Hún færði sig nær.
„Jeg liafði vonað að þú hefð-
ir eitthvað að segja mjer
eitthvað annað en fólk segir.
Þess finst mjer jeg hefði mátl
vænta af þjer“.
„Hvað á jeg að segja?"
Ilún liikaði dálítið en sagði
svo: „Segðu mjer hversvegna
j)ú dióst þig i hlje. Segðu mjer
sannleikann".
Það var blvgðunartilfinning-
in, sem gerði röddina liarða og
óþjála er hann svaraði:
„Þú veist sannleikann. Þú
hefir lieyrl hann hjá öðrum.
Jeg dró mig í hlje af því að
jeg var hræddur. Mjer fanst
mjer ómögulegt að fara i ófrið
austur til Indlands. Mjer er
ljósl, að jeg hefði aldrei átt
að fara i herinn og mjer hefir
oft dottið í hug, að það nnindi
e.nda svona. Stríð hafa jafnan
verið mjer skelfing. Jeg er ekk-
erl hr.æddur við að berjast og
dauðinn hræðir mig ekki, en
það er leyndi dauðinn, sem læð-
ist aftan að manni, höndin sem
ber á mann vopn án þess að
maður vili af tillmgsunin
ein um það getur gert mig
brjálaðan. Þegar fólk segir að
jeg hafi sótt um lausn úr hern-
um af ragmcnslui, þá segir það
satt. Jeg er lydda það er
sálræn þjáning á mjer“.
Andvarp liennar var eins og
ekki í kyrðinni.
„Það getur ekki verið satt“,
sagði hún lágt. „Þú bjargaðir
lífi mínu forðum við Draycotl
Mill. Jeg datt fyrir borð og þú
varst eini maðurinn sem þorð-
ir að varj>a þjer útbyrðis til
að bjarga mjer. Þú vai-st sá
eini i öllum karlmannahópnum
seni þorðir að hætta þjer út i
grængolandi slvjaða valnið
þú sem varst svotil nýbúinn að
Eftir Grahame Richards.
læra að synda. Manstu hvað
mjer leið vel, þegar við voruin
komin bæði upji í bátinn al'l-
ur ?-“
„Það stoðar ekki að tala um
það núna“, sagði Iiann snögl.
„Jeg var ungur og óprúttinn
þá. En nú er jeg lydda. Jeg
hefi sannað að jeg er það“.
Ilann sá að hún engdist saman
við j>essi orð, og hann vissi
að heimur hennar f'jell í rúsl
á þessu auguabliki. En hvað
gat hann gert ?
„Bæði faðir minn og afi minn
hafa verið liðsforingjar41, sagði
luin með einkennilegum róm
eftir langa þögn. „Annar bróðir
minn fjell i Búastríðinu, cn hinn
fjekk yieloria-krossinn. .leg geri
i áð fyrir, að þú skiljir tilfinning-
ar mínar þegar svona stendur á,
og jeg skil ekki að þú munir
neita mjer um
„Auðvitað ekki“, lók hann
fram í. „En mjer þykir bara
sárt að bafa látið þig hafa
raun af þessu“.
Hún fikraði liringnum luegt
fram af fingrinum á sjer og
lagði hann á borðið. Svo sneri
hún undan og gekk út að dyr-
uniim. Þar staðnæmdisl liiin og
það var eins og henni hefði fall-
isl hugnr. Hún gekk nokkur
skref i áttina til hans og rjetti
fram hendurnar. Þegar liann
hugsaði til þessa núna, fansl
lionuni likast og lmíf hefði ver-
ið stungið i bjartað á bonum.
Ilefði honum ekki veiúð nær
þá að taka liana í faðm sjer
o'g fá hjá henni fyrirgefning-
una, sem hún hefði víst verið
f'ús lil að veita lionum. En hann
gal ekki gert það og vildi ekki
gera það.
Hann þakkaði sæla sínum
fvrir er hún liafði lokað lnirð-
inni á eftir sjer, og nú þakkaði
hanu sínum sæla fyrir að þetta
var afslaðið.
Hann sat lengi með ennið við
kaldan gluggapóstinn...........
Hánn hafði fataskifti og fór
í samkvæmisföt án þess að vita
hvert skyldi halda. Þegar þvi
var lokið lmrfði hann gaum-
gæfilega á sig allan í speglin-
um stóra inni i svefnherherg-
inu. ()g hann varð forviða.
Hann hafði haldið að hann
væri gjörbreytlur í útliti, en
það var öðru nær. Ofurlítið
iolari, og það var alt og sumt.
Þó liann hitti einhverja kunn-
ingja sína mundu þeir ekki
talca eftir neinni breytingu á
honum.
Ösjálffátl lók hann skannn-
byssú upp úr skrifborðsskúffu
sinni og fór að fikta við liana.
líann opnaði hana, sá að hún
var hlaðin og. að all var i reglu.
„Ekki verl þess að lifa ....“.
Orðin kliðuðu enn fyrir eyrum
hans, en hann hugsaði livorki
um sjálfsmorð eða yfirleitl hvað
tæki nú við. Ilann stakk
skammbyssunni ósjálfrátt ofa.n
i vasann, lók hatt sinn og vf'ir-
höfn, slökti á lampanum og
fór út.
Það var notalegt að finna
kalda loftið Ieika um sig, þó
ckki væri annað. Erindi álti
liann ekkert út á götuna.
Af tilviljun ráfaði Iiann inn
i Hyde Park. Það var liætt að
rigna og lyktin af feysknu
laufi ljek um vil lians, römm
og sterk. Þessi remmulykt gerði
honuin gott, það var eins og
hún skerj)li skilningarvit hans.
l'r Hyde Park gekk liann inn
í Oxford Street og var innan
stundar komin niður á móts
við leikhúsin.
Fyrir franian liann var aug-
lýsing með mynd af frægri leik-
konu. Það var hin fræga CJéo-
menie i hlutverki Kleo])ölru.
All í einu mintist hann þess,
að hún ætlaði að sjá leikinn í
kvöld. Og á öðrum þræði hugs-
aði hann um hið ömurlega á-
stand sem hann var í. Líf lians
var einskis virði framar og
hest væri honum að hinda enda
á það sem skjólast. Það sclli
að lionuin ákafa löngun til aö
fá að vera undir ’sama þaki
og hún eitt kvöld enn, að sjá
hana án þess að sjás't sjáll'ur,
lesa sannleikann úr augum
hennar.
Hann gekk að aðgöngumið-
sölunni og fjekk sjer sa>ti á
annari röð niðri í salnum.
rjaldið var að hefjast og þriðji
þátlur að byrja þegar liann
koin inn.
Hann kom undir eins auga
á hana. Hún sal í stúku ásaml
frænku sinni. Hún liafði sest
eins langt aftur og' hún gat
og máske voru það skuggarnir
sem gerðu andlitið svo föll og
raunalegt. Hann leil ekki á
liána nema einu sinni. Það
hefði verið móðgandi við liana
að fara að reyna að láta hana
taka eftir sjer. Hann sat og
slarði hreyfingarlaus fram
undan sjer, en l'ann í sifellu
íil nálægðar hennar.
Cléomenie, uppáhaldsgoð
allrar Evrópu, var á leiksvið-
inu en hann lók varla eftir
henni. Það var eins og þoku-
lijúpur milli lians og leiksviðs-
ins. Hann vissi bara af tilvilj-
un, að leikkonan fræga lá á
Ieiksviðinu við liægindi og að
lamið ljón, uppáhaldið hennar,
lá við fætur hennar.
Hann rankaði ekki við sjer
tyr en hann heyrði konu reka
ii])j) angistaróp rjett fyrir aftan
sig. Hann tók eftir, að allir
störðu milli vonar og ótta up])
á leiksviðið. Það var svó bljótt
í leikhúsinu, að vel hef'ði niátl
lieyra saumnál detta.
Berners varð forvitinn og