Fálkinn - 15.06.1935, Qupperneq 12

12
F Á L K 1 N N
Njósnarar
, Skáldsaga
eftir
William le Queux.
atvinnu aftur. Markaðurinn var yfirfuilur
af ungum konum með samskonar hæfileik-
um og hennar.
Auðvitað hafði Claudia ákvarðað, hvað
gera skyldi. Hún hafði nóg af reiðupening-
um. Hún hafði sparað talsvert saman í Róm
og þrisvar sinnum meira í París. Hún hafði
þegar lagt áætlunina. Hún ætlaði að leigja
litla íbúð með húsgögnum í Kensington.
Peppo þurfti ekki að vinna fremur en hann
vildi — og helst liefði hún kosið að hann
gerði það alls ekki. Og ungfrú Farrell átti
að eiga heimili lijá þeim.
Ungu stúlkurnar kystust innilega. Og eft-
ir örfá formálaorð kom Claudia með upp-
ástungu sína. Tárin komu fram í augun á
Maudie, þegar hún þakkaði vinstúlku sinni,
en í fyrstunni hikaði hún dálítið.
— Jeg er nú ekki alveg „blönk“ ennþá.
Jeg á fáein pund í bankanum nóg til að
halda mjer uppi í nokkrar vikur. Jeg ætla
að bíða með þetta þangað til. Kannske fæ
jeg eitthvað að gera.
Láttu þjer ekki detta það í hug, sagði
Claudia með ákafa. Jeg ætla ekki að láta
þig svelta og hafa sjálf allsnægtir. Hvað
sagði jeg þjer þegar við borðuðum saman
hjá Luigi forðum, þegar við hittum Levi?
Jeg sagði, að við værum vinstúlkur en það
þýddi sama sein að buddan væri sameigin-
leg fyrir okkur báðar, hvor okkar sem hjeti
að eiga hana. Jeg ætla að fara með þig til
Brixton í kvöld, strax þegar ]iú getur verið
tilbúin, því jeg vil fara að sjá elsku pabba
gamla. Segðu liúsmóðurinni það og skildu
eftir miða til stúlkunnar, sem þú býrð með.
Þú getur sótt dótið þitt á morgun.
Ungfrú Farrell hikaði dálítið, en sann-
færðist þó fljótt. Hálftíma síðar voru þær i
leiguvagni á leiðinni til Brixton.
Beppo gamli var hreint ekki góður tii
heilsunnar. Þegar dóttir hans fór að spyrja
hann spjörunum úr, játaði liann, að liann
væri máttlaus og þreyttur. Hann hafði
breyst mjög til hins lakara meðan dóttir
hans var burtu. Hún ákvað að reyna að
hressa hann við og banna honum fyrir fult
og alt að vinna. Um kvöldið sagði hún frá
fyrirætlunum sínum. Ilún ætlaði að hitta
Salmon næsta morgun, koma svo og borða
hádegisverð með ungfrú Farrell, og síðan
fara að léita að íbúð handa þeim, í Kens-
ington. Eftir viku vonaði hún, að þau yrðu
búin að koma sjer fyrir á nýja staðnum
Maudie brosti að ákafanum i vinstúlku
sinni. Fjarveran hafði sýnilega haft áhrif á
framtakssemi hennar.
Þegar hlje varð á samræðunni, var minst
á Charles Laidlaw og Claudia sagðist hafa
orðið fyrir miklum vonbrigðum.
— Jeg bjóst við. að hann yrði kominn til
Londoii á undan mjer. En það virðist sem
liann hafi nóg að gera í Róm ennþá. Hann
heldur, að það verði mánuður þangað til
við hittumst.
Morguninn eftir fór hún til Green Street.
Hún hafði um morgunverðarleytið fengið
brjef frá Salmon, að hann byggist við henni
klukkan ellefu.
í skrifstofunni var enginn nema ungi
maðurinn, sem sagði að Salmon gæti talað
við hana strax, og síðan vísaði hann henni
inn til umboðsmannsins.
Henni fanst hann vera kaldur í viðmóti.
Hann sagði eitthvað út í bláinn um veru
liennar í París, en mintist hvorki á krypling-
inn nje veslings Clémentine. En síðan sló
hann snögglega út í annað efni.
— Jeg get kornið yður að einliverju al-
mennilegu hjer, eftir svona mánuð. Þjer
hafið ekki nema gott af því að hvíla yður
dálítið. En í millitíðinni ætla jeg að setja
sniðugar smágreinar í blöðin, sem geta orð-
ið yður til gagns, og minnast á sigurvinninga
yðar í Róm og Paris.
Þetta kom sjer ágætlega fyrir hana. Hún
sagði honum frá fyrirætlun sinni að fara
úr slæmu íbúðinni í Brixton, og flytja til
Kensington, sem myndi verða betnr við
hennar hæfi.
Hann brosti til samþykkis, en í það bros
vantaði allan innileikann, sem liún mundi
eftir frá því er hún liitti hann í fyrsta sinn.
Hún fann að hann var orðinn mjög breyttur
og fansl öll framkoma hans ekki annað en
grímuklæddur illvilji. Mattelli hafði sagt
henni, að hann væri reiður vegna þess, hve
illa lienni hafði tekist við Laidlaw. Og liann
mundi áreiðanlega eftir því enn og var þess-
vegna svona kaldur.
Þjer hafið gerl mjer þann heiður að
fara að mínum ráðum í sumum efnum,
sagði hann, og var ekki laust við háð í rödd-
inni. — Þjer eruð á sama máli og jeg um
það, að ef maðpr vill komast áfram í heim-
inum, en um að gera að láta engan bilbug
á sjer finna.
— Jeg er alveg á sama máli, sagði Claudia
stamandi. Tilfinningar hennar voru eins og
hjá lambi, sem neyðist til að vera nærri
Ijóni. Hún hafði það ósjálfrátt á tilfinning-
ingunni, að Salmon —• ljónið — gæti á
hverju augnabliki ráðist á hana og rifið
hana á hol.
— Þjer talið um að flytja? sagði Salmon.
Hve langt haldið þjer, að verði þangað
til þjer liafið komið yður fyrir á nýja staðn-
um? Maður getur skift fljótt um bústaði,
ef maður liefir næga peninga.
— Svo er yður fyrir að þakka, að það hef
jeg, sagði hún. Hún hjelt að þessi þakklæt-
isvottun gæti mildað Salmon dálítið.
En það virtist fara alveg fram hjá honum.
Hr. Laidlaw verður kominn hingað
eftir mánaðar tíma, eftir því sem mjer er
tilkynt, sagði hann. Claudia varð hissa.
Hann vissi það frá spæjurum sínum sem
hún vissi úr sínum einkabrjefum. Henni of-
bauð nákvæmni mannsins.
Já. Hversvegna spyrjið þjer ? sagði hún.
Hún fann hreyfingar kongulóarinnar, sem
var að flækja haa í neti sínu.
— Aðeins til þess að jeg geti undirbúið
ráðagerðir mínar almennilega, svaraði hann
með köldu brosi. — Þjer skuluð vera búin
að flytja í nýja staðinn innan viku, mjer
kæmi illa að það drægist lengur. Ef þjer
getið orðið fljótari með þvi að fá meiri pen-
inga, skal jeg láta yður fá hæfilega upphæð
fyrirfram.
— Jeg hef nóga peninga! hreytti Claudia
út úr sjer í reiði.
—- Því betra. En þjer getið samt haft mig
bakhjarli ef mikið kynni á að liggja. Hann
hjelt áfram liægt og hugsandi: — Það er
mánuður þangað til Laidlaw kemur og þjer
verðið búin að flytja eftir viku. Þá hafið
þjer heilar tvær vikur, sem þjer getið ált
frí án þess að þurfa að gera nánari grein
fyrir þvi, og það er einmitt áríðandi fyrir
fyrirætlanir mínar.
Hún starði á hánn hrædd og spyrjandi.
Glémentine Lafelle hefði getað gelið sjer
til um það, sem var að gerast í lniga Salmons,
en hún var líka vanari tuskinu en Claudia.
En Salmon hjelt henni elcki lengi í vafa.
— Jeg vil að þjer farið dálitla ferð fyrir
hönd fjelagsins okkar. Þjer verðið burt úr
Englandi nokkra daga. Síðar meir verður
yður launað með atvinnu í stærsta fjölleika-
húsinu í London, með kaupi, sem fer langl
fram úr því, sem þjer liöfðuð í París. Jeg
sagðist skyldu koma yður á framfæri, og
þjer verðið að játa, að það gengur fljótt.
Jeg stend við minn hluta af samningnum.
Er þetta mjög ervitt, sem jeg á að gera?
spurði Claudia lágt. Hún gat ekki litið fram-
an í hann, þvi að þá gat liún ekki annað
en sýnt hatur sitt og hræðslu of greinilega.
Alls ekki ervitt, - en það reynir dálítið
á hugrekki yðar og trygð við okkur .
Efist þjer þá um trygð mína? Haldið
þjer, að jeg ætli að reyna að skjóta mjer
undan loforðum. sem jeg lief gefið vitandi
vits?
Hún þurfti á öllu sínu hugrekki til að
segja þessi orð og til þess að gefa þeim
frekari áherslu, beitti hún hinu venjulega
vopni konunnar, brosi sínu og ásökunar-
augnaráði.
En hún sá, að þetta liafði lítil álirif á
Salmon. Hún liafði einu sinni haldið að
liann væri veikur fyrir kvenlegum töfrum,
en nánari reynsla hafði breytt þvi áliti
liennar. Starf lians var allaf fremst og efst
í huga lians — en persónuleg ánægja kom
fyrst á eftir.
Jeg ætla að vera alveg hreinskilin við
yður, Claudia Erba. Jeg ;get ekki svarað
spurningu yðar strax, og ekki fyrr en jeg
hef eitthvað áþreifanlegt að dæma tryggð
yður eftir. Þjer brugðust okkur hrapalega
hæði í Róm og París.
— I París liafði jeg ekkert tækifæri. Þjer
gleymið sýnilega hvernig fór fyrir Clemen-
tine Lafelle.
Jeg gleymi engu og allra síst hetju-
dauða þeirrar hugprúðu stúlku. Hann þagn-
aði snöggvast og sorglegar endurminningar
virtust sækja að honum.
— Jeg gleymi engu, endurtók liann, eftir
þögnina. — Þjer berið upp beina spurningu
og eigið því lieimtingu á beinu svari. Eins og
jeg sagði, brugðusl þjer okkur hrapalega i
Róm, en París getum við slept í bili.
— Jeg gerði grein fyrir því öllu við Signor
Matelli, flýtti Claudia sjer að segja.
Salmon setti upp fyrirlitningarsvip.
Hann er náttúrlega þarfur maður, það sem
hann nær — en alt ol’ tilfinninganæmur insl
inni við beinið. Hreinasta barna meðfæri.
En svo að maður athugi staðrevndirnar eins