Fálkinn - 25.09.1937, Side 10

10
F ÁLKINN
Ci>
Nr. 259. Adamson hugsar um heimilið.
S k r f 11 u r.
Ef maður ú köknkéfli ng duglega
konu, þarf maður ekki að vera að
nauða á náiinggnum um, að lána
sjér valtara á blettinn sinn.
— Það bíður maður eftir gður
inní í xtofunni, frú.
— Hafið þjer boðið honum stól?
— Já, en hann segist vilja fá þá
alla: Hann er frá húsgagnaversliw-
inni.
Matsveinninn fyrverandi, sem
gerðist malbikunarstjóri.
- Þekkir þú hann Olsen?
— Já, jeg lánaði honum 20 krón-
ur i gœr.
- Ójá, vissi jeg ekki, að þú mund-
ir ekki þekkja hann.
Þjer hafið látið of mikið valn
í baðkerið, Etsa. Þjer verðið a!
muna, að láta ekki nema tíu lítra,
því annars rennur út af því, þegar
jeg kem ofan í það!
Guðmundi finst tilvinnandi að
ganga með handlegginn í gipsi, hl
þess að losna við að bera pinklana
konunnar sinnar.
— Að hverju ertu að hlæja, sirák-
ur?
Ilí-hí, þú gleymdir mjer. Þú ert
uð þvo hann Pjetur í annað sinn.
Kválastund hjá tannlækni.
Hansen er á ferðalagi á mótor-
hjóli. En alt í einn verður „bensín-
heslurinn" staður og Hansen getur
eKki komið honuin áfram hvernig
scm hann fer að. Þá kallar hann
á strák, sem fer framhjá:
4— Heyrðu! Getur ]jú sett mótor-
hjól ó stað?
— Nei.
Kantu yfirleitt ekki að aka á
mótorhjóli?
—' Nei.
— Ágætt. Stattu þá hjerna og
gættu að enginn taki mótorhjólið
mitt meðan jeg hleyp og næ i smið.
Brown gamli hafði mist alla grís-
ina sína í vatnavöxtum í Ohio. Nú
stóð hann og horfði raunalega á
viðurstygging eyðileggingarinnar
jiegar nógranni hans kom.
Hefirðu mist grísina þina.
Broevn? spurði h:.nn.
~ Já, sagði Brown hálf kjökrandi.
Jeg misti alla grísina míim
líka, sagði nágranninn.
— En hann Smith?
— Hann misti iíka alla sína.
Jæja, sagði Brown ljettari á
brúnina. — Þetta er þó ekki eins
bölvað og jeg hjelt.
— Pabbi, veislu að jeg verð átján
ára á morgun?
— Jó, væna mín.
Viltu þó gera mjer voða mik-
inn greiða? sagði hún og roðnaði.
Hvað er það, væna min?
Þú ræður svo miklu í bæjar-
sljórninni, pabbi. Héldurðu að þú
vildir ekki láta samþykkja, að götu-
ljósið, sem er hjerna beint fyrir ul-
an dyrnar hjá okkur verði flutt á
annan stað.
Bílstjórinn vissi hvorki út eða
inn. Vegurinn skiftist í þrent fyrir
framan hann og ekki var leiðar-
merki við neinn veginn. En þá
kom gamall maður lahbandi. Bí 1-
stjórinn spurði:
Getið þjer sagt mjer, maður
minn, hvert þessir vegir liggja?
Já, svaraði maðurinn. — Þessi
vegur liggur heim til mín og þessi
heim til nágranna míns og þessi
lieint áfram.
Húsmóðirin: Þetta er lultug-
asta vatnsglasið, sem þjer biðjið um
á stuttum tima, Karlson. Mikið skelf-
ing hljótið þjer að vera þyrstur.
Karlson: Mjer þykir það ákaf-
lega leitt að þurfa að gera yður
svona mikið ónæði, frú Svensson,
en það stendur svoleiðis á að það
er að brenna inni hjá mjer.
Danska ráðherranum Estrup var
sýnt banatilræði árið 1885. Hann
var að fara heim til sín, er maður
rjeðist á hann við húsdyrnar hjá
lionum og skaut á hann, en Estrup
sakaði ekki. Þetta var klukkan fjög-
ur. Dönsku blöðin sögðu, að það
hefði bjargað Estrup. Á dyrunum
hjá honum stóð: Hittist best kl.
11 12.
Frú Hansen (við málaflutnings-
manninn): — Get jeg ekki fengið
frú Jenseif dæmda fyrir frjettaburð,
þegar hún segir, að jeg segi það
sem hún segir að jeg hafi sagt?
Þetta er hræðilegt, jeg er
gjaldþrota!
Hve mikla sjereign hefir þú
tekið frá handa konunni þinni?
— Ekki neitt.
Og hve piiklu hefirðu komið
fyrir erlendis?
— Engu.
— Þó ertu ekki gjaldþrota. Þú
ert eignalaus.