Fálkinn - 25.09.1937, Síða 13

F Á L K I N N
13
Setjiðþið samanl
1.... r............
2..................
3 .................
4 .................
6
8.............................
9.............................
10............................
11............................
12............................
13. ..........................
14 ..........................
15 ..........................
16 ..........................
17 ..........................
18 ..........................
19............................
ii—am—an—an—an—ar—ar—ar
c—es—dáemd—fat—fram—ham—
h—hon—i—i—ing—ir—4s—is—iv
—king—kár—lu—lu—mar—marg
— naf—nan—o—om—oft—-rams—
sal—u—u—ulj—ull—um—urt—vill
113.
1. Smiðatól.
2. Á í Asíu.
3. Borg i Kína.
4. Rússn. mannsnaín.
5. Mannsnafn.
6. Sólarbjarmi.
7. Planta.
8. Þýða.
9. Mjög oft.
10. Egyptskt goð.
11. Bær í Kyrrahafi.
12. Fram vfir.
13. Bor.
14. Dóinfeldu!
15. Flik úr ull.
16. Koiigur i Egyptó.
17. Kvenlieiti.
18. — — —oil, hæjarnal'n.
1S. Land. i Asíu.
Samstöfurnar eru ails 43 og á aö
setja þær saman í 19 orð í samræmi
við það, sem orðin eiga að tákna.
Þannig að fremstu stafirnir í orð-
unum taldir ofan frá og niður og
öftustu stafirnir neðan l'rá og
upp, myndi upphaf á alkunnri dýra-
vísu.
Strykið yfir hverja samstöfu
um leið og þjer notið hana i orð og
skrifað nafnið á listann til vinstri
Nota má ð sem d og i sem í, a sem
á, o sem ó og u sem ú.
HVALVEIÐAR.
Frh. af bls. 5.
komulagi þessn virðist svo, sem
samningsþjóðirnar liafi friðað
sjóinn hjer kringum íslaml fyr-
ir þegnum sínum, (nema ef til
vill svæðið fyrir Norðurlandi),
þar sem alt Norður-Atlanlshaf
er friðað. Getur það orðið til
mikils gagns fyrir okkur ef
Norðmenn og Bretar liætta hval-
veiðum hjér við land, en hjer
eru nú tveir slíkir leiðangrar,
sinn frá hvorri þjóð. Er sá
breski út af Vestfjörðum, og er
með 6 hvalveiðaháta, en sá
norski lieldur sig lijer út af
Faxaflóa, og. er með 1, eða
fleiri báta.
Nokkur sjerleyfi til hvalveiða
lijer við land hafa verið veitt,
síðan hvalafriðunarlögin 1928
voru samþykt. Það er þó aðeins
eitt fjelag', sem notað hefir sjer-
leyfi sitt, og rekur það hval-
veiðar frá Tálknafirði með tveim
veiðiskipum. Veiddust þaðan í
hitlifyrra 28 hvalir, alt lang-
reyður nema tvær stcvpireyður
og ein sandreyður. í fyrra var
veiðin góð. Veiddust þá 85 hval-
ir, alt langreyður nema 1 sand-
reyður, 6 steypireyður og 7 búr-
hveli. í ár geklc veiðin vel fram-
an af sumri, ]iar til tveir er-
lendu veiðileiðangrarnir komu til
landsins. Tók mjög fyrir veið-
ina frá Tálknafirði þegar svona
mörg veiðiskip bættust við,
enda eru þau ný og stór, og geta
þau bresku dregið fimm hvali
í einu, og þó elt og drepið þann
sjötta. Þegar síðast frjettist
höfðu þó veiðst 60 hvalir frá
Tálknafirði.
Einkennilegur er hinn mikli
fjöldi húrlivala, sem nú virðist
vera hjer við land, þar sem sjö
veiðast á einu ári á tvo háta, en
ekki fengust nema 25 alls, öll
árin sem Norðmenn stunduðu
hjer hvalveiðar, en sennilega
stafar þetta af því að sjórinn
lijer við land er nú nokkuð heit-
ari en áður. Fyr þótti mestur
fengur i því að fá búrhveli, en
nú er það ekki svo, þvi sperma-
cetlið eða hvalrafið, hin dýra
lýsistégund, sem áður var, er
nú fallin í verði. Lýsi þetta,
sem storknar þegar hvalurinn
devr, og verður livítt, og þurt
á að taka, er í stóru holrúmi í
höfði hvalsins, og tveimur píp-
um er þaðan liggja aftur eftir
cndilöngum hvalnum, alla leið
aftur í sporð. Það var áður
notað til dýrustu kertagerðar,
en kertagerð hefir dregist rnjög
mikið saman á undanförnum
áratugum, enda fundin tilbúin
efni, er geta komið í stað þessa
svonefnda hvalrafs.
Að lokum þetta: Hælti úl-
lendingar hvalveiðum hjer, ber
okkur íslendingum siðferðileg
skylda til þess að drepa ekki
hvali undir friðunarlágmarkinu
nje mæður er liafa unga með
sjer. Gela má að af þeim sjö
búrhvelum er veiddust i fyrra
var ekkert undir lágmarkinu,
og af langreyðunum aðeins ein.
En sennilega hafa nokkrar
þeirra verið undir kvnþroska-
stærð. Af steypireiðunum var
aftur á móti þriðji hluti undir
lágmarkinu, og sennilega hafa
þær allar verið undir kyn-
]>roskaaldri.

DREKKIÐ E 6 I L 5 - ö L

þakklæti fyrirbyggir ekki það, að hann
hugsi um sjálfan sig.
Joyce andvarpaði og Jeff sem hallaði sjer
að henni tók undir hendina á henni.
Vertu hughraust, Joyce. Mundu að jeg
er með þjer, hvað sem á dynur. Og nú verð
jeg að fara. Jeg er ekki einu sinni farin að
mjólka.
Jeg er skelfing eigingjörn, Jeff, sagði
Joyce. — Jeg læt þig vanrækja þín eigin
störf, mín vegna.
Hún gekk með honum út úr stofunni og
þegar þau komu að stiganum gekk Dencli
um anddyrið. Þau sáu að dyrnar stóðu opn-
ar hjá Grant og að hann var að benda
Dench. Dench fór inn til hans að vörmu
spori og skelti hurðinni á eftir sjer. Joyce
og Jeff litu hvort á annað og Joyce varð
órótt.
— Mjer þætti gaman að vita hvað Granl
vill honum, livíslaði hún.
— Það þætti mjer líka, en jeg hugsa að
við þurfum ekki að kvíða þvi. Eins og sak-
ir standa hefir Dench sömu áliugamál og
við, og meðan svo er þá hjálpar hann
okkur.
Þegar Joyce hafði fylgt Jeff til dyra fór
hún aftur upp í stofuna sína og hafði
naumast sesl við arininn þegar drepið var
á dyrnar og Dench kom inn.
— Get jeg nokkuð gert fyrir yður áður
en þjer farið að hátta? spurði hann. Rödd-
in og framkoman var hefluð og fáguð, svo
að Joyce gat ekki að sjer gert að brosa.
Hún undraðist líka hve hugsunarsamur
hann var.
Komið þjer inn fyrir, Dench, sagði
hún. — Jeg þarf að tala við yður.
Dench kom inn á gólfið og staðnæmdist
andspænis henni. Og Joyce varð á ný undr-
andi yfir rólyndi hans og hve fullkomið
vald hann liafði á sjálfum sjer. Henni fanst
erfitt að trúa því, að þessi snyrtilega klæddi
og fágaði maður, sem ekki var hægl að
þekkja frá fullkomnasta bryta, skyldi vera
sami maðurinn og óhreini, órakaði stroku-
fanginn, sem hún liafði hitt fyrir nokkrum
klukkutimum í þokunni.
Dench, sagði hún rólega. - Mig langar
til að spyrja yður um Nisbet kaptein. Þjer
vitið að jeg sá hann ekki síðasta árið sern
hann lifði.
Það er víst ekki mikið, sem jeg gel
sagl yður, frú, en svo mikið get jeg þó
sagt, að jeg hafði aldrei ástæðu til að
kvarta undan honurn. Hann horgaði mjer
vel og fór vel með mig. Vitanlega var hann
erfiður viðfangs stundum. Það er sagt að
hann hafi orðið fyrir áfalli þegar hann var
lítill. Hann gat orðið hamslaus út úr engu.
Jeg man altaf þegar hann rjeðist á Bluface
Marly og gaf honum utanundir.
Hver var Marly? Og hversvegna gerði
hann það? spurði Joyce.
Marly var stærsti sláninn í timbur-
vinnunni við Crooked Gap. Þeir kölluðu
hann Blána, vegna þess að hann var með
brunasár á annari kinninni. Hann vóg tvö
hundruð og tuttugu pund og það var sagl,
að hann liefði einu sinni drepið ljón, með
herum höndunum. Kapteinninn og hann
hittust á drykkjukránni hans Jaxby og
Bláni fór eitthvað að dj’lgja um tildurherra
í silkiskyrtu. Og það var kapteininum nóg.
Ilann rauk á Marly og gaf honum hnefa-
högg undir hökuna.
— Og svo? spurði Joyce og stóð á önd-
inni.
Marly tók liann og fleygði honum inn
fyrir diskinn, á allar flöskurnar. Og svo
fór hann á eftir honum, svo að jeg varð
að ganga á milli. Hann þagnaði. Honum
fansl hann hafa sagl nóg, en Jovce var á
annari skoðun.
Þjer genguð á milli. Flugust þjer á
við þennan jötunn?
Já, jeg mátti til. Ilann var alveg hrjál-
aður. Hann hefði drepið kapteininn ef
hann hefði mátt ráða.
Skutuð þjer liann?
Dench leyfi sjer að brosa. Ekki gal
jeg gert það. Jeg náði utan um hann og
lagði hann. Sem betur fór rakst hausinn á
honum í brúnina á diskinum og þegar
hann rankaði við sjer aftur var jeg búinn
að koma kapteininum undan.