Fálkinn - 03.03.1939, Qupperneq 12

12
F Á L K 1 N N
WYNDHAM MARTYN: 32
Manndrápseyjan.
„Aðeins einn dag enn, vona jeg,“ svar-
aði Trent. „Jeg ætla að prófa kenningu
mína eftir nokkra klukkutíma."
„Ó, mr. Trent, segið okkur hvað þjer
haldið. Við skulum ekki segja neinum frá
þvi.“
„Það eru inargar aðferðir til þess að
koma upp um mig, ungfrú Phyllis. Við
borðið í gærkvöldi voruð þjer til dæmis alt
of vingjarnleg við mig. Jeg sá að Erissa
var forviða. Munið, að þjer eigið að liata
mig.“
„Afsakið þjer, jeg er vist ekki lagin á veiði-
iirellur, því miður.“
„Nú ætla jeg að læðast inn i herbergið
mitt aftur,“ sagði Anthony, „og jeg treysti
yður, Cleeve. Annars býst jeg ekki við, að
þið verðið ónáðuð i nótt.“
Hann er á villigötum,“ sagði Cleeve, þeg-
ar Trent var farinn. „Jeg ímynda mjer að
hann hugsi, að mr. Ahtee sje sá seki, en
það er hann auðvitað ekki. Alitee er laf-
hræddur við alt. Þegar jeg skar mig í fing-
urinn um daginn, lá við að hann fjelli í
yfirlið. Og einu sinni þegar fauk í Hugh
og liann ætlaði að ráðast á liann, varð hann
náfölur. Hann er mesta lvddan sem jeg
þekki.“
„Þú heldur kanske að það sje Barton?“
sagði Phyllis. „Þú ert meira flónið! Lang-
amma heldur að það sje rafvirkinn, því að
hann er kommúnisti. Það er jafn mikil fá-
sinna.“
„Þakka þjer fyrir barn. En bver héldur
þú að það sje?“
„Jeg hefi myndað mjer skoðun,“ sagði
Cleeve, „sem jeg hefi ekki viljað hafa orð
á áður, af þvi jeg vildi rannsaka málið dá-
lílið fyrst. Eitl kvöldið þegar við ‘Erissa
höfðum rifist, gekk jeg austur á kletta og
horfði út á hafið, eftir að þið voruð öll far-
in að liátta. Þá gekk maður fram hjá mjer.
Jeg spurði hver hann væri, en hann svaraði
ekki.“
„Það hefir víst verið Sears garðyrkju-
maður,“ sagði gamla konan.
„Nei, jeg spurði hann, hvort liann hefði
verið úti um kvöldið. En hann sagðist aldrei
þora það, þvi að það væri altaf einhver
dökkklædd vera á ferli hvort það varri
nú maður eða draugur [legar dimt væri
orðið. Og Briggs var jafn hræddur. Þeir
halda að það sje draugagangur hjer á eyj-
unni. En nú skuluð þið athuga, að Ahtee
segir að það sjeu hellar lijerna, sem Fratt-
on liafi hafst við í í marga mánuði. Því
skyldi ekki geta verið menn í þeim núna?“
„I hvaða tilgangi ættu þeir að vera þar,“
spurði Phyllis, „og hvernig ættu þeir að
hafa komíst hingað?“
,,Ti! þess að stela, auðvitað. Manstu eftir
þjóninum, sem var hjer í fyrstunni? Hann
sem var til aðstoðar brytanum og fór lijeð-
an með honum, rjett áður en samgöngurn-
ar slitnuðu við land. Hann leit þannig út,
að hann gæti verið beggja handa járn, og
einu sinni þegar jeg fór snemma út að lauga
mig þá hitti jeg hann. Hann var eitlhvað
að snuðra lijer í kring. Hann var svo ó-
svifinn, að hann þóttist vera að leita að
sveppum.“ Cleeve skalf, svo ákafur var
hann, „hann þekti húsið út og inn. Það get-
ur vel verið að hann hafi tekið þessa stöðu
í þeim eina tilgangi að stela peningum og
skartgripum frá Ahtee. Erissa á feikn af
sliku. Og þið munið eftir þvi, sem Ahtee
sagði okkur frá um hellana, því skyldi hann
ekki hafa getað heyrt það og ákveðið að
leggjast þar út. Hann hefði getað stolið
niðursuðu og öðrum mat og drykk smátt og
smátt, án þess að tekið væri eftir því,
hann hafði svo langan tima til stefnu. Og
lyklana var honum hægðarleikur að ná í.“
„Þú ættir að segja mr. Ahtee frá þessu,“
sagði Phyllis, sem var hrifin af þessari
nýju og sennilegu tilgátu.
„Þegar hestarnir og hinir þjónarnir voru
sendir í land hefði liann vel getað skotist
úr hópnum í fjörunni og orðið eftir. Hvað
segir þú um Jietta, langamma?“
„Þú hefðir átt að segja þetta fyr. Líka
verður þú að láta mr. Trent vita af þessu.“
Frú Cleeve sat um stund hugsandi. Hún
rnundi vel eftir þessum þjóni, hann hafði
hvorki verið góðmannlegur nje heiðarlegur
í útliti, og brytinn bafði kvartað undan
því, að liann væri klaufi. Það var ekki ó-
hugsandi að Cleeve hefði rjett fyrir sjer.
En fyrir sitt leyti gat hún ekki varist hin-
um gamla ótta við að Ahtee hefði rjett fyrir
sjer og að þetta væru öfl, sem enginn mann-
legur máttur gæti ráðið við. Mr. Ahtee hafði
lesið upp fvrir henni pistil, sem hann sagði
að kominn væri frá sjálfum Gregoríusi
páfa þrettánda: „Jeg, Herrans þjónn skipa
yður, þjer illu andar, að verða á burt hjeð-
an ti! öræfa og óbygða, þar sem þjer hvorki
getið unnið mein mönnum nje skepnum!“
Og hann hafði sagt henni frá ýmsum sið-
um, sem til heyrðu, að stórt bál var kynt
á torginu og kastað á það brennisteini og
um leið signdu menn sig og lásu 114.
sálminn.
Það var ekki tilviljun og vegna kerlinga-
bóka, sem páfar lögleiddu þesskonar siði!
Öræfi og óbygðir!. . . . gat nokkuð verið
svipaðra öræfum og óbygðum en þessi eyja?
Ilún var þreytt og beygð, hvað mundi morg-
undagurinn bera i skauti sínu?
Vhð morgunverðinn var frú Cleeve við-
stödd, en mr. Ahlee var fjarverandi.
„Pabbi er dálítið kvefaður“, sagði Erissa,
„og ætlar að sitja upp í skrifstofunni i
dag og vinria að endurminningum Frattons".
Eftir borðhaldið kallaði Cleeve Trent af-
síðis og sagði honum frá hugboði sínu um
þjóninn i hellinum.
„Það getur luigsast, að þjer hafðið rjett
í'yrir yður, en nú ætla jeg fyrst að prófa
mína kenningu. Ef þjer viljið vera mjer
hjálplegur þá skuluð þjer tala við Erissu
og tefja hana eins lengi og þjer getið.“
Trent ranglaði í liægðum sínum upp
stigann Jiangað til hann hvarf sjónum binu
fólkinu, þá skundaði bann inn í álmu mr.
Ahtee, en þangað var gestunum aldrei boð-
ið að koma. Hann beyrði að Ahtee gekk
um gólf, fram og aftur inni í stóru stof-
unni og með þeirri leikni, sem hann hafði
tamiS sjer forðum daga, þegar bann var
glæpakonungurinn Anthony Trent, veittist
honum auðvelt að komast að raun um, að
hurðin var ólæst. Trent steig nokkur skref
áfram, svo þaut hann áfram, reif upp hurð-
ina og æddi inn i stofuna. Ahtee staðnæmd-
ist og leit forviða á- hann.
„Lánið mjer skotvopn,“ hrópaði Trenl og
greip andann á lofti, umhverfður í andlil-
inu af hræðslu, „fljótt undir eins, Jiað er
hætta á ferðurn."
Ahtee flýtti sjer að skrifborðinu sínu,
dró út skúffu og tók upp stóra marghleypu,
sem hann fjekk mr. Anthony. „Hvað er um
að vera?“
Hann var ekki viðbúinn Jrví sem gerðist.
Trent miðaði marghleypunni á sjálfan hann.
„Setjið þjer,“ sagði Anthony Trent
hann gat ekki varist að brosa að því hve
þetta hafði tekist vel. Ahtee hneig niður á
stól.
„Upp með hendurnar,“ sagði Trent og
rannsakaði vasa Ahtee. Er hann hafði geng-
ið úr skugga um, að nokkur vopn væri Jrar
gekk hann aftur á bak út úr dyrunum og
læsti þeim.
„Hvað á Jretta að [iýða?“ spurði Ahtee
án Jress að sýna nokkurn vott hræðslu. í
stað þess að líta niður fyrir sig eins og hann
var vanur Jregar hann talaði við fólk, horfði
hann rólegur inn i augu Trents, og Trent
fanst hann eiginlega ekki liafa sjeð Ahtee
fyr en nú. Það voru merkileg augu í þess-
um maniii, grænleit með rauðbrúnum blett-
um.
„Jeg heyri að þjer sjeuð með kvef,“ sagði
Trent afar góðlátlega eins og hann væri að
tala við kunningja, „og þessvegna ráðlegg
jeg 3'ður að vera ekki að norpa í göngun-
um á nóttinni.“
„Mig varðar ekkert um ráðleggingar yð-
ar. En hvað hyggist [ijer fyrir með þessu
háltalagi?“
„Þjer eruð undarlegur maður, mr. Ahtee,“
sagði Trent. „Þjer látist vera ístöðulítill að
eðlisfari og hræddur við alt ofbeldi, nema
í frásögn af hryðjuverkum annara; en þeg-
ar jeg brýst inn til yðar og sting skamm-
byssuhlaupinu í bringuna á yður, þá bregð-
ur yður ekki einu sinni.“
„Því skyldi jeg bræðast? Er jeg ekki i
mínu eigin liúsi og á minni eigin eign? Þjer
getið ekki komist hjeðan.“
„Þjer hjelduð líka að jeg gæti ekki kom-
ist hingað.“
„Það var nú tilviljun.“
„Ætli J)að?“ Trent brosti. „Jeg skil ekki
hversvegna Jijer leggið niður veimiltítuham-
inn einmitt nú, þegar J)jer jmrfið lians með.“
„Er Jiað fjárjivingun, sem fvrir vður vak-
ir?“ spurði Ahtee kurteislega.
„Nei jeg hefi pkkert gaman af þess-
háttar,"
„Leyfist mjer að spyrja til hvers Jjjer er-
uð hingað koininn?" Það var ekki hægt að
verða var við nokkurn ótta hjá Ahtee, hann
horfði rólega og með athygli kringum sig,
eins og hann væri að athuga ástandið og
möguleikana til Jaess að sleppa.
„Hversvegna eruð þjer að ljúga upp sög-
unni um Jeffrey Fratton?“ spurði Trent.
Þetta virtist hafa áhrif, því að nú fór
skuggi um rólegt andlitið.
„Hún þarf ekki að vera lvgi, þó Jijcr haf-
ið ekki heyrt hana.“
,Þjer segið það. En jeg hefi borið þetta
undir dr. Fallows i Boston, sem er besti
sjerfræðingur okkar um sjóræningjalíf á
seytjándu öld og hann hefir rannsakað Jretta
og segist þora að sverja, að aldrei hafi