Fálkinn - 16.05.1941, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
Á SLÓÐUM ÆTTFEÐRANNA.
Frh. af bls. 7.
Vestur-Noregs, en þar gista fá-
ir nema ríkisfólk eða útlending-
ar, sem borga' í pundum eða
dollurum, enda á tveggja mán-
aða rekstur að svara öllum skött-
um og skyldum af hinum iiá-
reistu híbýlum, sem þarna hafa
verið reist til þess að „pumpa
peninga inn í landið“. Líkt fer
stöðunum báðum um það, að
þar er talsvert undirlendi og
nokkrar bújarðir í dalabotnun-
um, og fram í þá renna ár úr
vötnum, sem liggja allmiklu
hærra, í þröngum dölum er ná
fast inn að skriðjöklunum út
Jestedalsbræen. Við stóðum dá-
litla stund við á stærsta gisti-
húsinu í Loen lítið heyrðist
talað þar nema enska eða am-
eríkanska. Hjeldum síðan til
Olden og tókum okkur gistingu
á Hotel Yri i Olden. Þar var
ekki mjög margt næturgesta, en
nærfelt allir enskumælandi.
gistihúsið var ekki stórt og sumt
af því orðið gamalt, en það sem
einkum vakti athygli mína var,
hve vel var þar sjeð fyrir setu-
sölum allskonar; þeir voru ein-
ir fimm og allir stórir og var
gistihúsið þó ekki ætlað nema
rúmlega 100 manns. í ánni
höfðu aðeins veiðst um 35 laxar
undanfarna tvo mánuði (júní
og júlí) og kostaði stöngin á
dag 50 kr. og lítil takmörk sett
fyrir því, hve margir máttu
veiða samtímis. Áin er aðeins
um 3 km. löng og rennur i
þröngu skarði, en þegar inn úr
því er komið tekur við fjall-
vatn, Oldenvatn, sem nær alla
leið inn í jökul, sem er öllu
brattari en jökullinn í Karls-
drætti og miklu hvítari. Grjótið
undir norsku jöklunum ermiklu
harðara' en undir þeim islensku
og afleiðing þess er sú, að jök-
ulsárnar norsku er aðeins ofur
lítið skolgráar, en alls ekki eins
þylckar og hvítgráar og íslensk-
ar ár.
Vjelbátur gengur á vatninu
inn að svonefndum Innri-Vatns-
enda. Þegar þangað er komið
stendur maður undir snarbrött-
um skriðjökli, sem beitir Brix-
dalsbræen og fellur liann til
noi'ðurs úr Jostedalsbræen.
Þannig er hægt að komast á
tæpum hálfum öðrum klukku-
tima frá gistihúsinu í Olden
alla leið inn í jökul og fer
straumur af fólki þessa leið alt
sumarið.
— Leiðin suður í Sogn liggur
fyrst út með Norðfirði frá
Olden, um Innvík og Útvík, en
suður yfir hálsana þaðan má
velja um ýmsar leiðir; er sú al-
gengasta til Vadheim. Af þeirri
leið er aðeins stuttur kippur að
Dal í Sunnfirði, sem var síðasti
dvalarstaður Ingólfs Arnarson-
ar í Noregi, áður en liann færi
til íslands. Við fórum aðra leið
austar, um Haukadal og Vík og
komum niður í Sogn aústanvert
við Fjærlandsfjörð, en við
minni hans er frægasti sumar-
gististaður í Sogni, sem Bale-
strand heitir. Þar dvaldi Vil-
hjálmur Þýskalandskeisari löng-
um forðum og á Vangsnesi, sem
er að heita má andspænis, sunn-
an fjarðarins, stendur líkneski
það, af Friðþjófi frækna, sem
liann gaf. Er það gríðar stórt
og sjest vel frá skipum þeim,
sem um fjörðinn fara.
Nú var ferðinni heitið um
fjörðinn, í austurátt. Fyrsta á-
fangann varð að fara sjóleiðis,
að stað sem lreitir Grinde, en
þaðan er bifreiðavegur inn all-
an Sogndal, norðan fjarðarins
og upp í Jötunlreima — lræsti
bifreiðavegurinn i Noregi og
fullgerður fyrir nokkrurn árum,
af unglingum i sjálfboðaliðs-
vinnu. Það sem mesta undrun
okkar vakti á leiðinni þarna inn
fjörðinn var ávaxtaræklin. Þarna
voru stórar ekrur, alsettar epla-
trjám, kirsiberjatrjám og peru-
trjám og voru þær allar ógirtar,
því að kýrnar þarna í Sogni
kæra sig ekkert um ávexti, og
mennirnir hafa svo mikið af
þeim, að þeir nenna ekki að
hnupla frá öðrum. Á vorin með-
an trjen eru með blómum er
unaðslegt að líta yfir þessar
miklu ávaxtaekrui', sem lialdast
fast upp að skriðjöjdunum í
fjarðarbotnunum.
Þarna innarlega í firðinum er
staður sem Ambli heitir eða í
Kaupangi, sem kallað var fyrr-
um. Þar hefir óðalsbóndinn
Gunnar Heiberg, komið upp
merkasta þjóðmenjasafninu á
vesturlandi í Noregs, framan af
upp á sínar eigin spítur, en síð-
ar hefir fylkið og ríkið tekið að
sjer að standa straum af því.
Þetta safn er að visu ekki eins
stórt og hið fræga safn Lille-
hammer, en betri heimild um
bygðamenning vesturlandsins
getur ekki, en þetta safn á
Ambla. Þar sáum við líka tals-
vert af íslenskum munum,
hrossaklóru, togkamba, klyf-
bera, orf og sitthvað annað.
Lengra var nú ekki haldið inn
fjörðinn og svo farið til baka
og suður í Aurlandsfjörð og inn
vestri botn lians, sem lieitir
Næröfjörður. Er hann engu
breiðari en Geirangsfjörður og
er lílcast og maður sigli eftir
afardjúpri gjá uns lcomið er til
Gudvangen, sem er þorp eitt
lítið í fjarðarbolninum. Þaðan
lá svo leið okkár upp Stalheims-
kleif að Stalheim og þaðan til
Voss og er þá komið á Bergens-
brautina. Þar skildust leiðir;
við hjónin hjeldum austur yfir
fjall en lijónin sem með okkur
voru fóru til Harðangurs, áleiðis
til Stafangurs, þvi að þar áttu
þau heima.
Á þessum tveim dögum höfð-
um við sjeð hjartað úr þeim
frægu Fjörðum, sem getið hafa
Noregi heimsfrægð fyrir tign og
P. Smith&Co.
Pósthólf 157, Reykjavfk.
Símnefni: Bergenske.
Sími: 1320 (tvær línur)
Skipaafgreiðsla
Bæjarbúar,
sem flytja burt úr bænum í sumar, geta
fengið VIKUBLAÐIÐ FÁLKANN sendan
vikulega livert á land sem er.
Snúið ykkur til afgreiðslu Fálkans,
Bankastræti 3, og við sendum ykkur
blaðið.
Síminn er 2210.
Vikublaðið
HUNDUR VELUR ILMVATN.
Ungan og ástfanginn mann lang-
aði til að gefa unnustu sinni glas af
uppáhalds ilmvatninu hennar, en var
svo uppburSarlítill, að liann þorði
ekki að spyrja hana, hvað það hjeti.
En citt sinn, er honum hafði veitst
sú náð, að fá að ganga með liund-
inn hennar til þess að liðka hann,
datt honum ráð í hug. Hann fór með
hundinn inn i ilmvatnsbúð og bað af-
greiðslustúlkuna um að bera ýmsar
tegundir ilmvatna upp að trýninu
á honum. En seppinn virtist ekki
verða fyrir neinum álirifum af hinum
margvíslega ilm, þangað til að hann
fór alt í einu að dingla rófunni,
þegar þretlánda glasið var rjelt að
lionum. Þá tegund keypti unnustinn
svo, og hún reyndist vera sú rjetta!
Egiís ávaxtadrykkir
hrikaleik. Þegar betri tímar
koma og Noregur er orðinn
frjáls á ný vil jeg ráðleggja sem
flestum íslendingum, er til Nor-
egs fara, að leggja lyklcju á
leiðina og bregða sjer í Firði.
Ekki vegna fegurðarinnar einn-
. ar heldur vegna allra mögulegra
minninga, sem tala þarna til
þeirra, en sem hjer hefir ekki
gefist rúm til að minnast á.
Sk. Sk.
Fálkinn
Bæknr, sem eru að
hverfa af markaðnum en
allir verða að eiga eru; ‘,Gösta
Berlings saga“, „Far veröld
þinn veg“, „Kirkja Krists í
ríki Hitlers“ og „Æfisaga
Winston Churchills“. Hafa
þessar bækur selst ótrúlega
ört, enda með því besta, sem
gefið hefir verið út nýlega.
Það er eindregið óhætt að
ráðleggja öllum að eignast
þessar bækur.
ÍÞRÓTTIR OG STRlÐ.
Ensku nýliðarnir, sem fara í her-
inn, eru ekki einungis æfðir i vopna-
burði heldur er miklu meiri áhersla
lögð á að þjálfa þá í almennum íþrótt-
um en nokkurntima áður. Og þeir
eru líka látnir venjast því að ganga
með gasgrímur,