Fálkinn - 06.06.1941, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Francis D. Grierson: Framhaldssaga.
Toma laÚNÍd.
Leynilögreg:liisag:a.
=iRF==gq 21.
IF===rl
annað fyrir þeim en að greiða fyrir mjer.
En jeg hefði aldrei átt að iíða, að þær
bendluðust við þetta mál.“
„Þjer skuluð ekki setja það fyrir yður,
ungfrú Page, þeim verður ekkert mein gert.
En þjer megið ekki taka mjer illa upp, þó
að jeg gefi yður bendingu,, bætti bann við
í alvarlegri tón. „Þjer xiiegið ekki gleyma,
að Cluddam hefir verið myrtur, og að sú
skylda hvílir á okkur, að uppgötva hver
hefir gert það, og ná í manninn. Blyth full-
trúi liefir sagt mjer, hvað ykkur liefir far-
ið á milli. Jeg viðurkenni hreinskilnislega,
að jeg sendi liann til Pai-ís með umboð til
að taka yður fasta, ef hann áliti það nauð-
synlegt, en nú álít jeg, áð liann hafi gert
það, sem rjettara var.“
„Mr. Blyth hefir komið fram við mig
eins og sómamaður.“
„Það gleður mig að lieyra. Við reynum
að gera skyldu okkar án þess að beita ó-
þai’fa harðneskju, en við megurn ekki vera
of líknsamir.“
Eva horfði í augun á honunx.
„Það liggur einhver fiskur undir steini
hjá yðui’,“ sagði hún rólega, „Viljið þjer
ekki segja mjer hreinskilnislega, hvað yð-
ur býr í hug?“
„Jeg álít þetta: það er fjöldi atvika í
þessu máli, sem við skiljum ekki. Ef þjer
húið yfir nokkui’ri vitneskju í málinu, sem
getur vaipað ljósi á það, þá er það skylda
yðar — skylda yðar, ungfrú Page, að segja
okkur það sem þjer vitið.“
Eva herpti saman varirnar og Blyth þekti
það frá því áður.
„Jeg veit ekki hver myrt hefir Cluddam,“
svaraði hún, „ef það eí það, sem þjer eigið
við.“
„Þjer vitið það ef til vill ekki,“ sagði
Merton, „en hafið þjer engan grunaðan
um það?“
Eva þagði nokkrar mínútur og hugsaði
sig um hverju hún ætti að svara; svo sagði
hún: „í fyrstu grunuðuð þjer mig, en svo
sáuð þjer, að yður skjátlaðist. Jeg' verð að
minsta kosti að gera ráð fyrir því, úr þvi að
þjer setttuð mig ekki í varðhald. Þjer getið
grunað aðra. En vitanlega fangelsið þjer
elcki alla, sem þjer hafið grun á. Þjer bíðið
þangað til þjer fáið vissu yðar, er ekki svo?
Gott, setjum nú svo, að jeg grunaði eixx-
hvern. Þeir eru alls ekki fáir, sem hafa
fundið alt annað en soi’g í brjósti, þegar
þeir fi-jettu um dauða Cluddams. En það
er engin ástæða fyrir mig að ákæra þá,
fyr en jeg er nokkurnveginn viss í rninni
sök. Mi’. Cluddam var þrælmenni. Það vei!
sá sem alt veit, að jeg bafði ástæðu til að
hata hann, og það hefi jeg sagt mr. Blyth.
En jeg hefi líka hugsað þetta mál síðar.
Hversu bölvaður sem hann var þá hafði þó
enginn rjett tii að myrða hann. Jeg ætia
mjer ekki að segja neitt núna, en jeg hefi
i hyggju að skoða öll plögg lians, og það er
alls ekki ólíklegt, að jeg finni ýmislegt,
sem þjer getið haft gagn af.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði Merton mjög
formlega. „Við munum, eins og jeg hefi
þegar sagt yður, vei-a yður mjög þakklátir
fyrir alla hjálp, sem þjer getið látið okkur
í tje .....“
Eva roðnaði og spurði nú: „Þjer eruð þá
ekki ánægður með það, sem jeg hefi sagt.“
„Nei,“ svaraði Merton í fullri einlægni.
„Jeg er ekki ánægður. Jeg held að þjer
gætuð sagt mjer ýmislegt fleii’a, ef þjer
vilduð. En þjer standið ekki fyrir rjetti,
ungfrú Page, og jeg er ekki ákærandi. Þjer
hafið komið lxingað af frjálsum vilja, og
það sem þjer ekki viljið segja get jeg ekki
neytt yður til að segja. Jeg þykist hafa gert
yður ljóst, hvei-nig það liggur fyrir.“
„Óneitanlega,“ sagði unga stúlkan og
roðnaði aftur. „Úr því að þjer hafið stig-
ið þetta skref, þá finst mjer að þjer ættuð
að stíga skrefi lengra og segja mjer hrein-
skilnislega hvað yður finst.“
Merton hallaði sjer fram i stólnum, og
augnaráðið sem hann festi á stúlkunni,
hefði getað komið mörgum til að glúpna.
„Gott,“ sagði hann liægt. „Segið mjer
hver það var, sem þjer hittuð í „Carriscot"
morguninn, sem Cluddam fanst þar dauð-
ur?“
Eva fölnaði, en i’ödd hennar var styrk
er hún svaraði:
„Jeg hitti engan þar,“ sagði hún, „nema
vitanlega mr. Vane, og það var í fyrsta
skifti, senx jeg sá hann.“
Merton bristi höfuðið.
„Jeg er ekki að tala um mr. Vane,“ sagði
hann. „Sáuð þjer nokkurn annan þar?“
„Nei, jeg sá engan annan.“
„Hversvegna fóruð þjer þá upp á loft?“
„Upp á loft?“
„Já, upp á kvistinn.“
Nú vai’ð henni oi’ðfátt í fyx’sta skifti. „Jeg
fór þangað af því — að mig langaði til
að sjá húsið. Jeg hefi sagt mr. Blyth það.
Þetta var bernskuheimili mitt.“
„Jeg veit það,“ hjelt Merton áfram og
ljet enga miskunn á sjer finna. „Hann hefir
sagt mjer það. Svo að þjer voruð bara að
rifja upp gamlar endurminningar? Yður
hefir þótt vænt urn staðinn — svo vænl,
að þjer fóruð jafnvel upp á kvistinn, full-
an af iyki.“
Eva hafði náð valdi yfir sjálfri sjei’.
„Já, jafnvel kvistinn fullan af ryki,“
sagði hún. „Við vorum vön að leika okkur
þar, þegar við vorum lítil.“
„Við?“ endurtók Merton samstundis..
„Já, leiksystkini mín og jeg, við ljekum
okkur þar.“
Merton brosti.
„Nú, leiksystkini yðar,“ sagði hann. „En
hvað er um bróður yðar, ungfrú Page?“
Varir hennar titruðu, en hún hljóðaði
ekki.
„Vitanlega var bróðir minn þar líka,“
svaraði hún fast. „En hversvegna minnisl
þjer á liann?“
„Þegar þjer sögðuð mr. Blyth hvernig
Cluddaxn hefði leikið yður og föður yðar,
mintust þjer víst ekki einu orði á bróður
yðar.“
Hún svaraði: „Jeg lield, að hann liafi
ekki spurt mig um hann.“
„Nei, liann gerði það ekki. Við höfum
nefnilega ekki komist að því fyr en nú, að
þjer eigið bróður. Þjer neitið þvi víst ekki?“
„Nei, það dettur mjer ekki í hug,“ svar-
aði liún rólega. „En jeg tala sjaldan um
Dick. Föður mínum og honum lcom ekki
vel saman. I rauninni strauk Dick að heim-
an. Okkur var báðum mikil raun að því.
Jeg vildi óska að lionum bærist þetta til
eyrna, svo að liann kæmi heim aftur. Vit-
anlega mundi jeg þá skifta arfinum jafnt
á milli okkar.“
Merton fitlaði aftur við blýantinn áður
en liann sagði orð.
„Við skulum þá láta bróður yðar liggja
á milli hluta um sinn,“ sagði hann. „Má
jeg spyrja yður einnar spurningar enn?“
„Þurfið þjer að biðja um það?“
„Já, jeg vil nefnilega minna yður á, að
jeg liefi elcki rjett til þess í embættisnafni
„Minnist þjer ekki á það,“ tók liún fram
í. „Jeg bað mr. Blytli að fara hingað með
mjer, af því að jeg vissi, að þjer höfðuð
grun á mjer. Hvað get jeg gert frekar?
Hversvegna leggið þjer ekki spilin á borð-
ið? Jeg liefi sagt, að jeg er reiðubúin til að
svara því, sem þjer spyrjið mig um. Ef
þjer ætlið ekki að gera annað en koma
fram í embættisnafni, get jeg eins vel
farið strax.“
Þó að Merton móðgaðist af þessu, ljet
liann ekki á því bera.
„Mjer þykir leitt,“ sagði hann,“ að þjer
skulið ekki geta skilið, að jeg reyni að
koma undirhyggjulaust fram við yður. En
jeg er ekki viss um, að þjer sýnið mjer
sömu framkomu. Þjer segið, að jeg komi
fram sem embættismaður, gott og vel, jeg
skal tala við yður eins og maður við mann.
Og það fyrsta sem jeg skal segja yður er,
að jeg á dóttur á líkum aldri og þjer eruð.
Og jeg bið til guðs, að hún sitji aldrei í
þessari stofu og eigi að svara spurningun-
um, sem jeg legg fyrir yður núna.“
Augu Evu fyltust af tárum.
„Afsakið þjer,“ sagði hún, „jeg hefi
ináske ekki skilið yður rjett. Viljið þjer
ekki lialda áfram — —“
„Gott. Lítið þjer á, ungfrú Page. Ef þjer
hafið farið upp á kvistinn, hljótið þjer að
hafa sjeð, að það hafði sofið maður þar
uppi.“ |
„Já, jeg tók líka eftir þvi.“
„Viljið þjer segja mjer hreinskilnislega,
hvort þjer sáuð þessa manneskju eða
ekki?“
Eva horfði á hann óttalaust: „Jeg get
unnið eið að því, að jeg sá liana ekki.“