Fálkinn - 22.05.1942, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VHCS/VU
I.E/&NMIRMIR
Galdramanns-höllin
Einu sinni í fyrndinni var galdra-
m'aður, sem altaf var að reyna að
lokka til sin litla drengi og telpur.
Hann fór með lsau heim í liöllina
sína, og þar hurfu þau og sáust
aldrei framar.
FólkiS fór að verða hrætt við
þennan vonda galdramann og var-
aði sig á honum, en þá fluttist hann
eitthvað á burt i nýjan stað, þar
sem fólk þekti ekki klækina hans
og liafði ekki heyrt að hann stæli
börnum. Nú bar svo við, að hann
var einu sinni að sitja um dreng
og telpu, sem bændahjón ein áttu.
Drengurinn lijet Ebbi en stúlkan
hjet Ebba, og hún var lang falleg-
asta stúlkan í allri sveitinni.
Einu sinni kom hún út með skjólu
á handleggnum og ætlaði að fara að
mjólka kýrnar. Hún hljóp við lot
niður stiginn og söng og hló og
var svo yndisleg. En þá mætti hún
galdramanninum og hann nam stað-
ar og sagði við liana:
„Fallega stúlka mín. Langar þig
ekki meira til að ganga í vist hjá
konunginum í höllinni hans, en að
strita hjerna og mjólka beljurnar.
Aldrei skalt þú þurfa að þræla og
ekki skaltu þurfa að dýfa hendinni
í kalt vatn. Þú ert of falleg til þess
að vinna lijerna baki brotnu. En í
konungshöllinni verður farið með
þig nærri því eins og prinsessu.“
Ebbu þótti vitanlega vænt um að
heyra að hún væri falleg, svo að
hún brosti til gamla mannsins og
svaraði, að hún væri fús til að
koma með honum — liún þyrfti
bara að skreppa heim tii sín og
kveðja. En galdramanninum tólcst
að telja hana á að koma með sjer,
án þess að kveðja heima.
„Eftir þrjá daga getur þú fengið
að skreppa heim til þín, og þá get-
urðu sýnt þeim öllum, hvað vel
þjer liður,“ sagði hann. Og svo ljet
hún tilleiðast að fara með honum.
En þegar þrír dagar voru liðnir
var Ebba ekki komin lieim, og öll-
um var það ráðgáta, hvað orðið
væri af henni og var órótt út af
henni. En enginn tók sjer hvarfið
jafn nærri og hann Ebbi bróðir
hennar.
Hann leitaði og leitaði um alla
sveitina og spurðist fyrir um Ebhu
allstaðar sem hann kom. Loks var
það einn daginn, að hann hitti
gamlan og visinn mann, sem sagði:
„Jeg veit vel hvar hún systir þín
er niður komin — hún er í höllinni
galdramannsins, og hann hefir töfr-
að hana, svo að hún man ekki eftir
neinu utan hallarinnar. En þú getur
frelsað hana, ef þú þorir inn í höll-
ina og getur sigrast á galdramann-
inum.“
„Það þori jeg að gera,“ sagði
Ebbi, „en jeg veit að þú ert vitur
mdður, og þessvegna, verður þú
að segja mjer hvernig jeg á að fara
að.“
Mest er um vert,“ sagði gamli
maðurinn þá, „að þú etir hvorki nje
drekkir neitt af því, sem á borð er
borið fyrir þig. „Því ef þú gerir
það, þá fer fyrir þjer eins og farið
hefir fyrir öllum öðrum, að þú
gleymir öllu því, sem er fyrir utan
hallarmúrana. En ef þú gætir vel
að því, að láta ekkert ofan í þig
þá gengur alt vel, og þú munt
finna ráð til þess að sigrast á^
galdramanninum.“
Nú bjó Ebbi sjer út nestisböggul
og setti flösku af víni í malinn
sinn og hjelt svo áleiðis til galdra-
manns-hallarinnar. Þegar hann kom
í túnjaðarinn mætti hann galdra-
manninum sjálfum, og hann spurði
Ebba undir eins, hvort hann vildi
ekki ráða sig í vist þarna í stóru
höllinni.
Eftir dálita stund voru þeir báðir
komnir inn í höllina, Ebbi og
galdramaðurinn, og þá sagði sá
síðarnefndi undir eins:
„Fáðu þjer nú eittlivað að jeta
og drekka, drengur minn, og svo
skal þjer líða vel á eftir!“
Nú kom eldabuskan með súpu
og ilmandi steik, en undir eins og
hún sneri sjer undan fleygði Ehbi
matnum út um glggann, og tók svo
upp bita úr malnum sínum og helti
lögg af víni í glasið.
Nú kom galdramaðurinn inn aftur
og hjelt að Ebbi liefði etið hallar-
matinn og væri orðinn minnislaus.
Sýndi liann Ebba nú alla liöllina
hátt og lágt, og allstaðar var fult
af ungum piltum og stúlkum, sem
hjeldu höllinni hreinni og þrifuðu
alt. Þarna hitti hann líka Ebbu, en
hún þekti hann ekki og ljet eins og
hún hefði aldrei sjeð hann fyr.
Loks fór galdramaðurinn með
hann inn í stóran sal og þar stóð
súla úr gulli á miðju gólfinu. Efst
á súlunni lá kúla úr skínandi krist-
alli, en innan í henni var eitthvað,
sem Ijóma lagði af í sífellu.
„Hvað er þetta?“ spurði Ebbi, en
galdramaðurinn svaraði:
„Þetta er lífsljósið mitt, það má
aldrei slokna og þessvegna er svona
vel búið um það. Nú átt þú að
standa vörð hjerna og gæta þess, að
ekkert snerti súluna — ef eitthvað
verður að, þá færð þú þunga refs-
ing!“
Svo fór galdramaðurinn eittlivað
út i buskann. Hann var þreyttur,
karlskömmin og ætlaði að livíla sig
°g fá sjer blund, meðan nýi vörður-
inn gætti að lífsljósinu hans.
En galdramaðurinn var varla
kominn út úr dyrunum fyr en Ebbi
náði sjer í stól, steig upp á hann
og tók kristalskúluna ofan af sul-
unni. í sama bili kom galdramað-
urinn inn aftur og fór að ógna
lionum, en Ebbi sagði:
„Ef þú ekki leysir hana systur
mína, og alla sem hjer eru í höll-
inni, úr álögunum undir eins, svo
að þau viti hverjir þeir eru og
hvaðan þeir komu, þá mölva jeg
kristallskúluna í mjel!“
Og nú var galdramanninum nauð-
ugur einn kostur, að sleppa öllum
föngunum sínum, og þið getið nærri
hvað unglingunum þarna þótti skrit-
ið, þegar þeir fengu minnið aftur.
Og öll þökkuðu þau Ebba fyrir að
hann hafði bjargað þeim.
í sama bili kom mýfluga inn um
gluggann og settist á handarbakið á
Ebba og stakk hann.
„Æ!“ hljóðaði hann og misti krist-
allskúluna á gólfið. Hún brotnaði,
lífsljós galdramannsins slokknaði og
höllin hvarf. En unglingarnir fóru
hver heim til sín.
Egils ávaxtadrykkir
Ungu stúlkurnar eru ekki eins og
þær voru í gamla daga.
— Nei, þær eru orðnar miklu
eldri. —
—Iiefirðu helt vatni í blekið?
— Jú, jeg var að skrifa■ honum
Júlíusi og þurfti að hvísla dálitlu
að honum.
—Á ekki að fara að borða,
mamma?
— Ekki fgr en eftir hálftíma.
— Jæja, þá gengur maginn á mjer
hálftíma of fljótt.
Hún (við biðilinn, sem liggur
á hnjánum fyrir framan hana): —
Jæja, jeg skal giftast yður — og úr
því að þjer eruð þarna niðri, þá
náið þjer í vindlahylkið mitt, sem
jeg'misti undir sófann áðan.
— Afsakið þjer, lögregluþjónn,
ekki munuð þjer hafa rekist á ein-
hvern vasaþjóf hjerna, með útsaum-
aðan vasaklút, merktan S. Það þýð-
ir Súsanna. Og jeg heiti Súsanna!
— Pabbi, hvað hafði fólkið áður
en það fjekk útvarpið?
— Frið.
Dámarinn: — Fyrir fimm árum
dæmdi jeg yður fyrir að hafa stolið
yfirfrakka og nú eruð þjer kominn
hingað aftur!
Ákærði: — Já, herra dómari.
Einn yfirfrakki endist ekki eilíf-
lega.
Fyrir tíu árum kom jeg hingað
til bæjarins með eina krónu i vas-
anum. En með þeirri krónu lagði
jeg grundvöllinn að liagsæld minni.
— Þá hafði þjer varið henni vel!
— Já, jeg símaði heim eftir pen-
ingum.
— Það erú ein lilunnindi við að
sitja i tugthúsinu.
— Og hvað er nú það?
— Hjer er enginn, sem vekur
mann um miðja nótt til þess að
spyrja, hvort maður hafi gleymt að
aflæsa útidyrunum.
Kalli: — Eigum við að leika að
við sjeum gifl?
Maja: — Nei, það gerum við ekki.
Þú manst að hún mamma hefir
bannað okkur að gera hávaða.
Húsmóðirin: — Eruð þjer mús-
íkalskur?
Leigjandinn: — Já, jeg ljek mikið
á píanó þegar jeg var ungur.
— Það var heppilegt! Vilduð
þjer þá gera svo vel' að hjálpa okk-
ur, hjerna niðri í stofunni. Jeg þarf
að flytja píanóið til.
— Sá, sem ekki er þægur, verður
aldrei stór.
—- Þú hefir þá víst verið langt-
um of þœg, frænka.
ba$2-