Fálkinn - 25.09.1942, Blaðsíða 13

BÁLKINN
13
GERIST ÁSKRIFENBUR FiLKANS HRINGIB f 2210
KROSSGÁTA NR. 431
Lárjett. Skýring.
1. fjötur, 7. sölna, 11. auÖí>a, 13.
hafa hugboð um, 15. ull, 17. á í
Hollandi, 18. handfang, 19. skamm-
stöfun, 20. lágt murr, 22. fanga-
mark, 24. samhljóðar, 25. fæða, 2(5.
ól, 28. mannsnafn, 31. munnur, 32.
laut, 34. sagnmynd, 35. • bær, 30.
samtenging, 37. samþykki, 39. tíma-
bil, 40. skógardýr, 41. ávöxtur, 42.
löngun, 45. tvihljóði, 40. upphrópun,
47. vrekfæri, 49. tjörn, 51. bókstaf-
ur, 53. réttur, 55. hávaði, 50. snoppa,
58. líter, 00. rölt, 01. titill, 02. tveir
samhljóðar, 04. vissa, 05. tónn, 60.
gripum, 08. topp, 70. verslunar-
niál, 71. hæjarnafn, 72. hnettir, 74.
fávís, 75. skip.
Lóðrjett. Skýrinc/.
. 1. dýpi, 2. tónn, 3. óálcv. fornafn,
4. straumhvörfin, 5. þvaður, 0. þrir
samhljóðar, 7. málmur, 8. sár, 9.
tónn, 10. áhaldið, 12. kvak, 14. finni
leið, 10. barnahópur, 19. liella, 21.
hljóðfæri, 23. örnefni, 25. hvetja,
27. eldsneyti, 29. tónn, 30. óþektur,
31. gelti, 33. hálendi, 35. fálm, 38.
púki, 39. bæjarnafn, þf., 43. spyrna
44. húð, 47. hluti, 48. sjávardýr, 5ö|
einkennisstafir, 51. sagnmynd, 52.
fangamark, 54. gat, 55. upphrópun,
50. stopp, 57. skemtistaður, 59. vell-
irnir, 01. l'erill, 03. gælunafn, 00.
afkimi, 07. yfirunnin, 08. bugður,
09. ungviði, 71. titill, 73. einkenn-
isstafir.
LAUSN KROSSGÁTU NR.430
Lárjett. Ráðning.
1. akkur, 5. hregg, 10. allir, 12.
blæja, 14. Ásþór, 15. árs, 17. stara,
19. uni, 20. rósanna, 23. laf, 24.
kann, 20. mania, 27. ódul, 28. argir,
30. rið, 31. greni, 32. iðan, 34. Frey,
35. Ásrúnu, 30. freira, 38. hann, 40.
kiði, 42. þráða, 44. már, 40. Ársel,
48. jóti, 49. merar, 51. anga, 52. Ási,
53. griðung, 55. egg, 50. laðar, 58.
rún, 59. rifja, 01. riðan, 03. ránna,
04. nasir, 05. grand.
Lóðrjett. Ráðning.
1. Alþingishátíðin, 2. kló, 3. kyrr,
4. ur, 0. R. B., 7. Elsa, 8. gæt, 9.
gjaldeyrisnefnd, 10. asnar, 11. gran-
ir, 13. áraun, 14. aukar, 15. ásar,
16. snið, 18. aflið, 21. óm, 22. na,
25. niðraði, 27. óreiðra, 29. rauna,
31. greia, 33. nnn, 34 frk., 37. óþjál,
39. Bárður, 41. flaga, 43. rásar, 44.
meir, 45. raun, 47. eggja, 49. mr.,
50. R. U., 53. gras, 54. gráa, 57. aða,
60. inn, 62. N. I., 63. rr.
Og loks hef jeg snuöraö um borgina þvera
og endilanga, fyrir eigin reikning, Svo var
ekld annað eftir en sannprófa upplýsing-
arnar og setja þær saman i grein.“
Dyrnar opnuöust og sendill kom inn,
Þau litu öll á hann, rjett eins og símskeyt-
jð, sem hpnn kom með, væri fyrsti árang-
urinn tif herferðinni, Hann leit kringum
sig og sagð}; „Ungfrú Sjana Raldvins?”
„Það er jeg,“ svaraði Sjana og kvittaði
fyrir skeytið,
Nu snerist eftirtekt hinna frá sendlinum
Og að Sjönu, Þegar hún opnaði skeytið,
skglf hönd hennar, Siðan las hún það en
þin horfðu á hana á meðan, Til þess að
heina eftirtekl þeirra i aðra átt, sagði
hún; „Það er ekkei't merkilegþk og lmoð-
aði skeytið saman í hendi sjer, öli hin,
nema frúin, sneru sjer aftur að blaðinu.
Hún sá Sjönu taka hattinn sinn og búast
til útgöngu,
Hana langaði til þess að sýna henni
einhverja sarnúð. Hún elti hana út að dvr-
unum og sagði: „Voru þetta einhverjar
vondar frjettir?“
„Nei,“ svaraði Sjana. „Láttu mig yera;
jeg þarf að fara út.‘ Og þg vissi fpú þýðs,,
að skeytið var frá Kobba Dorla.
Sjanu hljóp niðiir stigann og út A torgið
ineð augun full af tárum. Ilún stöðvaðist
yið goshrunninn og setfist þar á þekk.
gkeytið var enn samanlinoðað í liendinni
á henni og nú opnaði hún það aftur og
lgs; „Það var ekld með mínum vilja, en
jeg yerð að láta undan. Viltu sættast við
mig og konia á liátíðina með mjer, Ástai-
kveðja. Kobbi,”
Hún vissi ekki sjálf, hvaða tilfinningar
hreyfðust i brjósti hennar. Hún hugsaði:
„Hann getur ekki enn verið búinn að sjá
blaðið,“ en á næsta augnabliki datt henni
i hug: „Kanske hann hafi sjeð það samt,
og vilji segja mjer, að sjer sje sama.“ En
þá leit hún ú móttökustaðinn á skeytinu.
Það var sent frá Mylluborg, en alls ekki
frá skrifstofunni. Já, auðvitað er hann í
Mylluborg til þess að sjá um undirbúniíig-
inn undir hátíðina. Þá vissi liann enn ekki
neitt .... það gat ekki verið, því ekki gat
blaðið verið komið þangað. Hann gat ekki
vitað neitt un; þessa hrotlalegu árás ....
Rjett hjá sjer heyrði hún blaðastrák
æpa: „Gunnfáninn! Aukablað! Lesið um
múturnar, sem þar er ljóstrað upp!“
Stundarkorni síðar stóð hún upp, gekk
yfir lorgið og inn í símstöðina. Þar skrif-
aði hún eftirfarandi skeyti, eins og í mar-
tröð: „Jeg er sátt, en nú er það of seint.“
Eyðublaðið var vætt tárum og henni datt
i hug: „Ef hann gæti sjeð þessi tár, myndi
hann skilja alt.“ En því miður er ekki
hægt að senda tár með símanum.
Meðan þessu fór fram, stóð yfir Iokaður
fundur í skrifstofu „Frjetta“. Hirsh, ráðs-
maðurinn, magri ritstjórinn og Dorti gamli
sátu kringum þunglamalega rauðviðar-
borðið í skrifstofunni hjá Hirsh. Á borð-
inu lágu tvq eintök, enn hálfrök af sverl-
imni, af Guunfánanum. Svipurinn á Hirsli
undir gljáandi gleraugunum, var einna lik-
astur og á liræddri mús. Andlitið á magra
ritstjóranum var eins og sundurgrafið af
hrukkum, langs. og þvers, en á enni Dorta
gamla yoru svitadropar, sem hann hafði
elýki yið að þurka af sjer með geysistóra,
hvíta vasaklútnum sínum.
Hirsh sagði: „Þeir hafa verið svo for-
sjálir að koma þessu af stað, áður en við
erum við því búnir að taka á móti.“
Ritstjórinn skaut inn í, með mildri
rödd: „Eins og þjer munið, hr. Dorti, er
all-langt síðan jeg varaði yður við þessu,“
Doi-ti svitnaði æ meir, „Það er nú fjand-
ans lítið gagn i því nú. Við getum ekki
annað gert en að stöðva blaðið, áður en
það er orðið of seint.“
Hirsh sagði: „Þeir hafa verið svo for-
urinn útrunninn hjá þessum mannfjanda?“
Dorti svaraði: „Það kemur ekki lengur
málinu við. Hann er útrunninn fyrir fimm
dögum. Nei, við þurfum að siga lánar-
drotnunum á bölvaðan snepilinn.“
„Það tekur talsverðan tíma, og blaðið get-
ur gert mikið ilt af sjer, áður en það kem-
ur að gagni. Jeg vildi gera ráðstafanir til
þess i síðustu viku, en fjekk því ekki fram-
gengt fyrir yður.“
„Það var sjerstök ástæða lil þess.. svar-
aði Dorti.
„Hver var hún?“ spurði ritstjórinn enn
áhyggjufyllri en áður.
„Hann Kohbi litli bað mig að gera það
ekki.“
„Hvað átti það að þýða hjá honum?“
Dorti hóstaði hikandi, eins og hann
skammaðist sín fyrir að vera of tilfinn-
inganæmur. „Sannleikurinn er sá, að strák-
greyið hefir verið hálf niðurdreginn upj)
á siðkastið, út úr þessari stelpu, Baldvins,
— frænku kerlingarinnar.“
„Það getur átt eftir að verða okkur dýrl
skot,“ svaraði ritstjórinn.
Nú • livarf hræddi músarsvipurinn al'
Ilivsh, en i stað hans kom klókur rottu-
svipur. „Þetta er nú ekki eins bölvað og
þið haldið,“ sagði hann. „Jeg hef verið að
dumma dálítið út af fyrir mig, meðan þið
sváfuð. Jeg hef sent eitt eða tvö brjef og
fengið að vita, hvað hvílir á sjálfu blaðinu
og eins húsinu. Þetta þarf ekki að taka
eins langan tima og þið haldið.“
En þá sprakk blaðran hjá Dorta gamla:
„Ilvern and.... sjálfan varstu að vilja
með það, án fyrirskipana frá mjer? .Teg er
húsbóndi og þú ert beðinn að gleyma því
ekki.“
Þó undarlegt megi virðasl, varð Hirsh
ekkert sjerlega uppnæmur fyrir þessu upp-
þoti Dorta gamla, þótt hinsvegar ritstjór-
inn skvlfi á beinunnm. Ef til vill stafaði
það af þvi, að á allri sinni seyrnu brauv,
hafði hann fyr átt við menn eins og Dorta.
Og að minsta kosti átti hann atvinnu sína