Fálkinn - 11.02.1944, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 483
Lárjett skýring:
1. timabil, 5. töfrar, 10. gryfja. 12.
pest, 13. dýri, 14. guðshús, 10. ó-
þokki, 18. liljóöi, 20. streitast, 22. fór,
24. barlómur, 25. hragðgóð, 26. atv.o.,
28. stafur þ.f., 29. tveir eins, 30. sam-
koimulag, 31. kvenheiti, 33. tveir sam-
an, 34. krydd, 36. smáki, 38. glóra,
39. ávöxtur, 40. gagn, 42. lækka, 45.
áflog, 50. leikfang, 52. bruðlar, 53.
tónn, 54. fraus, 56. mynt, 57. fornafn,
58. þrír samhl., 59. stafur, 61. hús-
dýr, 63. ódæði, 64. vatnsfall, 66. loft-
þrystingur, 67. linun, 68 lierbergi, 70.
forsetning, 71. veiðin, 72. mælgin.
Lóðrjett skýring:
1. lagvís, 2. atv.o., 3. hreifa, 4. hnökri,
6. forsetn., 7. ílát, 8. lnisdýr, 9. aldr-
aður, 11. ólga, 14. helgidómur, 16. til
drykkjar, 18. gefi hljóð frá sjer, 19.
lirir ldjóðst., 20. viðgert, 21. dýr, 23.
óhreinindi, 25. kveðja, 27. dygg', 30.
steinn, 32. dýr, 34. merki, 35. sár,
37. ull, 41. í ferðalagið, þolf., 43.
mánuður, 44. verkfæri, 45. matur 46.
fræddist, 47. glensið, 49. ók. 51. fugl-
ar, 52. flík, 53. sæði, 55. líkamshluta,
58. skordýr, 60. liúsdýr, 62. íhálsi.
63. aldá, 65. tindi, 67. titill, 70. skst.
LAUSNKROSSGÁTU NR.482
Lóðrjett ráðning:
1. eilífur, 2. járn, 3. ára, 4. R. 1.,
6. tá, 7. eru, 8. fika, 9. rýtinga, 11.
ili, 13. sar, 14. assa, 15. lötu, 17. uss,
19. rám, 20. álmá, 21. kíma, 23. nóg,
25. ást, 27. als, 30. auka, 32. akrar,
34. kúa, 35. Róm, 37 auk, 41. kanin-
ur, 43. dug, 44. agar, 45. króa, 46.
var, 47. skarinn, 49. fet, 51. afar, 52.
asna, 53. Óla, 55. fel, 58. æfa, 60.
merg, 62. góa, 63. opin, 65. Pál, 67.
ann, 69. Pá, 70. u a.
Lárjett ráðning:
1. eldjárn, 5. stefnur, 10. ári, 13.
sra., 14. all, 16. uku, 18. Iran, 20.
óslök, 22. asni, 24. fár, 25. áls, 26.
tía, 28. són, 29. um 30. asma, 31.
umla, 33. g g', 34. kuta, 36. aska, 38.
húk, 39. læl, 40. Rut, 42. anda, 45.
kvak, 48. af, 50. auga 52. arar, 53.
ók, 54. nef, 56. gaf, 57. sór, 58. æla,
59. item, 61. Ragna, 63. ofar, 64. lep,
66. róa, 67. apa, 68. ráp, 69. uni, 71.
ranglát, 72. mannkyn.
veita lionum afgreiðslu. í fyrsta lagi vegna
þess að hann vildi alltaf fá til láns, og
svo líka af því að hann var aldrei ódrukk-
inn.... En það var nú ekki það, sem jeg
ætlaði að tala um. ... En það finst mjer
mergurinn málsins, að ef liann hefir strok-
ið þá hlýtur hann að vera sekur. Og ef
átti jeg á hættu að vera gerður afturreka.
Það var eins og liver önnur hundahepni
að jeg fann hamarinn, sem Germaine var
drepin með, og litlu trevjuna, sem hún
liafði verið i.“
„í því tilfelli.. . . “
„I því tilfelli — ekki neitt. Þeir eru að
liann er sekur þá er málið upplýst reyna að handsama manninn. Hver veil
er ekki svo?“
Anna var hin rólegasta og' gæddi sjer
á tertunni. Hún leit ekki á Maigret og
Ijet ekki á sjer sjá, að hún veitti nokkra
athygli þvi, sem móðir hennar var að
segja. Marguerite var að reyna til að fá
Jósep til að liiggja eitthvað af góðgerð-
unuin.
„Pínulitinn hita.... Gerðu það fyrir
mig. . . .“
nema þeir sjeu þegar búnir að því. En
þess her að gæta að hann gelur gefið
margskonar skýringar til þess að hjarga
sjer. Til dæmis gæti hann sagt að hann
hefði fundið þetta hvorttveggja og geyml
það, án þess að gera sjer i hugarlund,
að þessir gripir hefðu nokkra þýðingu. .
Eða hann gæti sagt að hann liefði verið
hrædduf við að gefa sig frarn. Hann
fVhafði gamlan • glæp á samviskunni, og
Maigret snjeri sjer að frú Peeters. meðrö gat liafa lialdið að enginn mundi trúa
troðfullan munninn:
„Jeg gæti svarað spurningu yðar ef jeg'
hæri ábyrgð á rannsókn málsins. En það
geri jeg ekki. . . . Þjer megið ekki gleyma,
að það var dóttir yðar, sem bað mig um
að koma liingað lil þess að hreinsa fjöl-
skyldúna af öllum grun.“
Van de Weert var allur á iði í stóln-
um, eins og maður,, sem þykist endilega
þurfa að segja eitthvað en gelur samt
ekki komið upp orði.
„En i raun og sannleika........“ hyrjaði
hann.
„Machére ber áhyrgð á málinu, og . . . .“
„En í raun og sannleika, herra fulltrúi,
þjer eruð þó hærra settur,“ sagði lækn-
irinn loksins. „Jeg þekki ekki mikið til
lögreglunnar, en þjer eruð miklu liærra
settur en hann — það þykist jeg vita.“
„Já, þegar jeg kem fram í emþættis-
nafni. En hjerna hefi jeg engin völd. Þó
að jeg þykist þurfa að spyrja spurninga
þá getur fólk neitað að svara mjer. Þó
að jeg þurfi að koma inn í hús, þá getur
fólk neitað mjer að hleypa mjer inn....
Þegar jeg fór um borð í Etoile Polaire
sjer....
Það stoðar nú lítið að koma með svo-
Ieiðis útúrdúra.“
„Það er margskonar vörn sem ekki
stenst. En Jiað er margskonar sókn, sem
|iað sama verður sagt um.. Og hvað
sóknina snertir J)á er hugsanlegt að hægl
væri að beina örvunum að ýmsum fleiri.
Vitið þjer livað mjer var sagt i dag?. . . .
Að Gérard Piedbæf sje í versta hobba,
og viti ekki livernig hann eigi að hjarga
sjer. Hann er skuldunum vafinn eins
og skrattinn skömmunum. Og J)að sem
verra er. Hann hefir verið staðinn að
|)ví að bnupla peningum. Þeir fjellust á
að gera ekkert veður út af þessu, en
halda eftir helmingnum af kaupi hans
þailgað til hann hefði endurgreitt það,
sem hann tók.“
„Er þetta satt?“
„Og ])ví skyldi liann þá ekki hafa get-
að fyrirfarið henni systur sinni, lil ])ess
að fá skaðahætur hjá vkkur?“
„Þetta er hræðileg lilgáta!“ hópaði frú
Peeters og varð svo skelfd að hún stein-
hætti að borða.
„Þjer þektuð liann mjög vel?“ sagði Mai-
gret og snjeri sjer að Jósep.
„Jeg' sá hann mjög oft um eit skeið. En
])að er orðið langt síðan.“
„Áður en barnið fæddist, var ekki svo?. .
Þið fóruð ofl i skemtiferðir saman, ef mjer
skjátlast ekki. Og sannast að segja lield jeg
að hún systir yðar hafi farið með ykkui
einu sinni,.. þegar þið fóruð í Rochefort-
hellana....“
„Er þetta satt?“ sagði frú Peeters og
snjeri sjer að Önnu, „Aldrei hefi jeg heyrt
um það!“
„Hafi jeg nókkurntíma gert það þá hefi
jeg steingleymt því,“ sagði Anna og horfði
fast á Maigret og bjelt áfram að horða tert-
una.
„Jæja, þetta skiftir nú engu máli, livernig
sem því er varið,“ sagði Maigret. „En sann-
ast að segja þá vissi jeg eiginlega ekkerl
liverju jeg átti að svara.... En hvað sem
því líður })á langar mig í aðra tertusneið,
ungfrú Anna. Nei, þakka yður fyrir, ekki
ávaxtatertuna. Mig langar i þessa ágætu
rísgrjónatertu yðar. Þjer hafið bakað bana
er ekki svo ?“
„Hún gerir ])að altaf,“ flýtti frú Peeters
sjer að taka fram í.
Og mi varð alt i einu alger þögn i stof-
imni. Maigret mælti ekki orð frá munni,
og enginn hinna treystist tii þess að taka
á sig þá þungu byrð að halda samtalinu
uppi, þegar hann hrást. Þarna heyrðist ekk-
erl nema umlið í fólkinu ]>egar það var að
tyggja, kringum horðið. Fulltrúinn misti
gaffalinn sinn og heygði sig i snatri til að
taka hann upp, en tók þá eftir um leið. að
Márgurite steig fallegum skónum sínum á
tána á Jósep.
„Machére virðist vera hýsna duglegur
maður,“ sagði hann loksins.
„Ekki virðist hann nú vera neitt sjerlega
greindarlegur,“ sagði Anna hægt og gæti-
lega. „
Og Maigret hrosti til liennar, eins og hann