Fálkinn - 08.08.1947, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
Kathleen O ’ Bey:
Framhaldssaga. — 6.
Augu blinda mannsins
liafÖi verið þegar hún lagðist fyrir, en samt
sá hún móta fyrr glugganum.
Lilly liélt niðri í sér andanum af spenn-
ingi..... Hún rýndi út í myrkrið, en
allt í einu heyrði hún hljóð, sem olli því
að liún sneri sér út að glugganum aftur.
I daufri tunglskímunni sá hún að tjaldið
fyrir glugganum hærðisl htið eitt.
Glugginn hlýtur að hafa verið opinn, hugs-
aði hún með sér, — og blærinn hefir leikið
um gluggatjaldið. En liljóðið . . : . ?
Hún var að taka á sig náðir þegar hún
tirökk við á nýjan leik. Gluggatjaldið var
dregið til hliðar .... hún sá eitthvað svart
— hönd — sem tók í það .... og svo
lieyrði hún sarg, eins og fæti væri núið við
múrvegginn undir glugganum.
Fyrslu sekúndurnar sat liún og tireyfði
livorki legg né lið, lömuð af hræðslu. Henni
fannst hún hvorki geta hrært liönd né fót,
það var eins og allir vöðvar hennar væru
stirðnaðir og óhreyfanlegir. Ilún gat ekki
einu sinni hreyft liöndina lil að kveikja
Ijósið.
Dimmur skuggi sást greinilega á þunnu
gluggatjaldinu — þetla var eins og stór
skuggamynd.
Þetta var maður, sem var að reyna að
brjótast inn í herbergið til liennar.
Hún kipptist við er hún gcrði sér grein
fyrir þessu, en um leið fékk hún máttinn
og viljaþrekið aftur.
Nú hafði gluggatjaldið verið dregið nær
alveg frá .... I sama bili laut Lilly fram
úr rúminu, þreifaði snöggvast eftir snerlin-
um og á næsta augnabliki varð Djart í her-
herrginu.
Hún lieyrði undrunaróp úr glugganum.
Hún sá efri helming af inanni hregða fyr-
ir. Hún sá höfuð með rauðum klút, sem
huldi nef og höku.... Henni lá við að
æpa hátt, — hún hafði séð að maðurinn
þarna í glugganum var svertingi.
Hann livarf samstundis.
Glugginn dinglaði á Iijörunum og glugga-
tjaldið liætti smámsaman að hreyfast, en
fyrir neðan heyrði liún mann læðast, og
skrefin hurfu í fjarskann.
Lilly valt sér fram úr rúminu.
Hana sárlangaði til að æpa hátt, hrópa
á lijálp, og með krampataki þrýsti hún
höndinni að munninum lil að Iialda niðri
í sér hljóðinu.
Hún fór í flýti í morgunkjólinn sinn,
ýlli stólnum lil hliðar svo að skurk varð
og hrinti upp hurðinni. Hún hljóp fram
ganginn og tókst að opna dyrnar á stof-
unni, sem þau Sveinn Karter höfðu talað
saman i um kvöldið. Hún kveikti ljósið,
og í sama bili opnuðust dyr í hinum enda
stofunnar og þar slóð Sveinn Karter, í nátl-
fötunum og með skammbyssu í liendinni.
— Hver er þar? Eruð það þér, ungfrú
Tarl? sagð liann og saup hveljur.
— Já, það.... það er ég, stundi hún
upp úr sér, og tók á því sem hún átti til, lil
að stilla sig um að gráta. — Eg . . . .ég þori
ekki að vera þarna inni!
— Hvað hefir komið fyrir, spurði hann
óðamála. Hefir nokkur komið inn i
húsið?
— Nei, hann er flúinn. Hann flúði þegar
hann heyrði • að ég vaknaði.
Sveinn Karter rak upp hlátur, á and-
liti hans sást votta fyrir vingjarnlegu, vor-
kennandi brosi.
— Eg er hræddur uúi að þér dugið ekki
í þessa stöðu liérna hjá mér sagði hann með
þeirri hranalegu rödd, sem honum var svo
eiginleg. En jafnframt horfði hann svo vin-
gjarnlega á hana að liún varð forviða.
— Yður er vorkunn, hélt liann svo áfram.
Eg hefði kanske átt að húa yður hetur
undir þetta, en þegar ég fékk yður skamm-
hyssuna gerði ég ráð fyrir að þér munduð
gera yður ljóst, að hér gæti silt af hverju
komið fyrir. Hversvegna skutuð þér ekki
á manninn?
Mér datl það hara ekki í hug, svaraði
hún.
Nú hló hann aftur, og glaðlega.
— Þér megið ekki gleyma því i annað
skipti, ef þér á annað horð hugsið lil að
vera hérna. Eftir það sem skeð hefir þá
getur yður hafa snúist liugur?
Það vottaði fyrir spotti í rödd hans og
við það kom þráinn aftur upp í henni.
— Eg verð kyrr, sagði hún og lagði að
sér að vera róleg. Eg er ekki hrædd, en
maður þarf víst tíma til að venjast þessu,
ég vona að ég verði ekki lengi að því.
Þér eruð dugleg stúlka, sagði hann,
og það lá við að aðdáunarhreimur væri i
röddinni. Mér þótti vænt um að þér komuð
— það var ekki nema eðlilegt að þér yrðuð
hrædd og forviða af þessu. Þér hafið gotl
af glasi af víni. Gerið svo vel og ná í
flösku og tvö glös í skápnum þarna, og
segið mér svo ítarlega frá þessu öllu.
Hún náði í drykkjarfönjgin og liellti
á glösin, svo rétti hún lionum annað.
Hana tók sárt að horfa á hann þukla
vandræðalega lil að finna glasið, og flýtti
sér að selja það í höndina á honum.
Hann hrosti vingiarnlega til hennar.
— Skál, ungfrú Tarl, skál fyrir því að
þér upplifið ekki margar svona ákomur
hjá mér, og ég vona að þetta fari allt
vel. Segið mér nú frá.
Lillý sagði lionum ilarlega upjj alla sög-
una.
— Sáuð þér andljtið á manninulm?
spurði hann áfjáður, þegar ln’m hafði lok-
ið frásögninni.
Hún liristi höfuðið.
Hann var með klút, sem huldi mest af
andlitinu, sagði hún. En svo mikið gat
ég þó séð að það var svertingi.
Hann hrökk við, en hreyfingjn var svo
snögg að eftir á var hún í vafa um hvort
Oa
liann hefði hrokkið við eða ekki. Andlitið
á honum var aftur rólegt, og ekki var unnt
að ráða af svip Iians hvernig honum var
innanhi’jósts eða livað hann var að hugsa
um.
— Svertingi! sagði hann með semingi.
— Sjáum til, ja, það lcom mér elcki á
óvart. Þjónninn minn hefir sagt mér, að
svertingi hafi reynt að kornast inn til
mín á hótelinu, sem ég gisti á i Vinarborg,
og hann segir að það sama hafi endur-
lekið sig í París og Berlín, sjálfur hefi
ég ekki séð hann og Iiélt sannast að
segja að liann væri orðinn leiður á leikn-
um, — ja, ég liélt það í raun réttri þang-
að til kvöldið, sem ég kom hingað fyrst,
Þá skildi ég að hann hafði ekki gefisl
upp.
Hún sat og hlýddi á hann með eftir-
væntingu, en spurði ekki neins, og innan
skamms liélt hann áfram:
— Það er aðeins eilt sem ég ekki skil,
— það er nefnilega mjög algengt að svert-
ingjar á þeim stöðum í Afríku, sem ég
Ixefi dvalið á, blijidi andstæðinga sína
með eitri, en jafnframt nota jxeir ávallt
hljóðlaust vopn, t. d. Imíf. . en kvöldið,
sem ég: kom hingað var skotið á mig. Það
var þetla, sem gei’ði mig svo óvissan. .
— Hvei’, hver er það, sem reynir að
vinna yður tjón? spurði hún þegar hann
var þagnaður.
Hann yppti öxlum.
— Eg get ekki um það sagl með vissu,
sagði liann með semingi. — Eg skil yfir-
leitt ekki hvernig í málinu liggur, en það
munu vera einlxverjir menn til, sem ætla
að reyna að komast yfir arf „Demants-
kóngsins“ — það er enginn vafi á því.
Gamli maðurinn var hálfgerður sérvitring-
ur, svo að maður laki eklci of djúpt i
árinni, og það var ekki nema lítið hrot
af eigurn lians, sem var í peningum. Nokk-
uð sendi liann hingað til málaflutnings-
manns síns, herra Mxdberg, senx vísaði
yður á stöðuna liérna, en mest liafði hann
liggjandi í demöntum, sem ekki verða
metnir til fjár.
Og j)á hafið þér haft með yður liing-
að? sagði hún ósjálfrátt.
Eg geri ráð fyrir að'þessir náungar
haldi |)að, svaraði hann. Því annars get é\g
ekki notað nein vettlingatök við, en ég
gert gegn mér. Að visu voru það nokkrir
dólgar þarna suður i Afríku, sem ég gat
ekki notað nein vetlingatölc við, en ég
liefi litla trú á að þeir mundu elta mig
hálfa veröldina á enda þessvegna.
Um stund sat hann hugsi.
Það er ýmislegt smávegis í þessu
máli, sem ég get ekki fundið skýringu á,
sggði hann loksins, líkast og liann væri
að tala við sjálfan sig. En svo rétti liann
úr sér í sætinu.