Fálkinn - 18.03.1949, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
L ÖGREGLUSAGA
Y
K
I
L
L
I
N
N
EFTIR
HAROLD GOLDMAN
JOHN Merrill • liringdi bjöllunni
hjá húsverðinum. „Eg hefi misst
iykilinn minn,“ sagði hann þegar
húsvörðurinn opnaði, „og það er
svo að sjá, sem konan min sé ekki
heima.“
„Eg sá að hún gekk út fyrir ná-
lægt tveimur tímum,“ svaraði hús-
vörðurinn og tók aðallykilinn af
nagla við dyrnar.
„Þér munuð ekki hafa varalykil,
sem þér getið verið án?“ spurði
Merrili er þeir gengu upp stigann.
„Þvi miður, Merrill, ég liefi að-
eins þennan eina.“ Húsvörðurinn
opnaði dyrnar og Mcrrill fór inn í
{limman ganginn og kveikti.
„Það dimmir snemma núna,“
sagði hann og ieit á klukkuna á
þilinu. „Ef maður vissi ekki ann-
að skyldi maður halda að nú væri
hánótt.“ Hann leit af klukkunni á
símann, sem stóð á litlu borði i
ganginum.
„Þér verðið að afsaka ónæðið,“
sagði hann svo.
„Ekkert að afsaka — komið þér
bara aftur, ef eitthvað er að,“ svai'-
aði liúsvörðurinn og lokaði hurð-
inni eftir sér.
Merrill bar armbandsúrið saman
við klukkuna á þilinu. Þeim bar
saman. Hann leit aftur á símaborð-
ið. Blaðið lá þar enn, hallaðist upp
að símanum. Hann hengdi frakk-
ann og liattinn inn í fatakrókinn,
svo gekk hann inn í stofuna og
kveikti á lestrarlampanum. Þegar
bann hafði sest og kveikt sér i sig-
arettu leit hann aftur á klukkuna.
Hann hélt sígarettunni milli
tveggja fingra og lét hana brenna.
Askan varð lengri og lengri og datt
loks niður á gólfdúkinn. Merrill
drap í stubbnum í öskubakkanum,
stóð upp og fór fram í ganginn og
tók blaðið, sem lá við símann. Hann
vissi hvað á því stóð, hann hafði
lesið það fyrir klukkutíma, er hann
kom heim í fyrra skiptið. Ef til
vill hafði honum sést yfir eitthvað
í bréfinu, eitthvað sem hann átti
að festa sér í minni. Hann braut
sundur blaðið.
„Eg fer frá þér, John. Eg veit að
þú mótmælir þvi ekki, þvi að þér
er kunnugt um að ég vil hafa það
svona. Ekkert er eftir af því, sem
við byggðum hjónaband okkar á.
Aðeins hatur — ekki kæruleysi og
leiðindi, en beinlinis hatur ■— er
nú í sambúð okkar. Það stoðar ekki
að halda áfram á þeim grundvelli.
Og svo eitt enn: Þér skjátlaðist
að því er Greg snerti, alveg eins og
þér skjátlaðist gagnvart öllum liin-
um. Eg hefi aldréi gert mig seka
um það, sem þú ásakaðir mig fyrir,
í þinni hlægilegu afbrýðisemi. Og
þú skalt ekki telja þig svikinn eða
láta þér gremjast, þó að það sé
Greg, sem ég fcr til. Eg mundi hafa
farið frá þér undir öllum kringum-
stæðum. Greg hefir ekki átt neinn
hlut að þessari ákvörðun, ég hefi
tekið hana sjálf. Fyrst fer ég til
málaflutningsmannsins og svo fer
ég til hans.“
Hann braut bréfið varlega saman
í sömu fellingarnar og setti það við
símann, eins og það hafði legið er
hann kom heim í fyrra skiptið.
Hann slökkti Ijósið, kveikti sér í nýj-
um vindlingi og gekk hikandi inn i
svefnlierbergið hennar. Opnaði
klæðaskápinn, þó að hann vissi í
hvaða fatnaði hún hefði farið. Tweed-
fötin, einfaldur kvöldkjóll og loð-
kápan. Önnur litla liandtaskan var
farin. Merill lokaði skápnum og fór
aftur inn i stofuna.
Greg Darlan. Það var rétt svo að
liann þekkti hann, ch liann hafði
verið á verði gagnvart honum frá
fyrstu stundu. Það var þetta, hvern-
ig hann leit á liana þetla kvöld,
sem hann var í samkvæminu bjá
þeim. Hversu oft síðan hafði hann
ekki haft gát á lnisinu, sem hann
bjó í — hann hafði bæði vonað og
óttast að liún mundi koma út það-
an, svo að liann gæti loksins fengið
sönnun fyrir því, sem hann grunaði.
Aldrei mundi hann gleyma orra-
hriðinni milli þeirr a eftir að
gestirnir voru farnir. Og þó —■ hún
var býsna svipuð þeim, sem stund-
um höfðu orðið út af öðrum karl-
mönnum. Þetta hafði gerst hvað
eftir annað, bæði undan og eftir
því að hún hafði hitt Greg í fyrsta
sinn. Það gat enginn sagt, að hann
liefði liaft sérstök vandræði út af
Greg, eða að Greg hcfði verið liættu-
.legri öryggi hans en nokkur hinna.
Öryggi. Hafði hann nokkurntíma
verið öruggur um Elaine? Nei, al-
drei. Þess vegna liafði hann Hka
látið út úr sér allar ærumeiðandi
ásakanirnar gegn henni. En í hjarta
sínu varð hann að játa að þær voru
óréttlátar. En þó endurtók hann
þær hvað eftir annað, svo að liún
skyldi aldrei gleyma, að hún væri
gift honum og bundin lionum. Hann
hafði sifellt verið í leit að sönnun
eftir einhverju af því, sem hann
sakaði liana um, iil að liefna sinn-
ar eigin óvissu og veikleika. En
hversu langt þetta getur hrakið
mann út í ógöngurnar liafði hann
ekki vitað fyrr en í dag — fyrir
nokkrum klukkutímum.
Hann leit aftur á klukkuna. Bráð-
um hálf sjö. Hann kveikti í nýrri
sígarettu og sat og beið. — •— —
Hann lieyrði fótatak i stiganum
— fótatak liennar, reikult og hik-
andi. Nei, það gat ekki verið hún,
hún var ekki vön að ganga svona
-----. Jú, i dag hlaut hún að ganga
einmitt svona. Auðvitað. Hann stóð
upp og kom fram i anddyrið i sama
bili og hún opnaði dyrnar og rakst
nærri þvi í hann.
„En •— Elaine!“ sagði hann. „Hvað
er að?“
Hún steig .skref afturábak. „Snertu
mig ekki! Þú dirfist ekki að snerta
mig með þessum höndum!“
Fyrst nú leit hún upp og horfði
í augu lionum. „Það ert þú, sem
hefir drepið hann! Þú!“
Merrill starði á hana og vissi
hvorki upp né niður. „Hvað i ó-
sköpunum ertu að ........“
„Greg!“ stundi Elaine. „Þú hefir
drepið Greg.“
Hann tók í axlirnar á henni.
„Sestu, Elaine. Þú ert veik. Hvað
áttu við með því sem þú ert að
segja?“
Hún hneig niður i stól og engdist
sundur og saman í krampagráti.
Þegar hún tók tii máls aftur var
rödd hennar furðu róleg. „Eg vissi
það undir eins og ég kom — hurð-
in var í liálfa gátt — hann lá þarna
— á gölfinu ----dauður. — .— .—
„Greg “ liváði Merrill. „Greg Darl-
an ?“
„Þetta var meira en þú gast sætt
þig við, er ekki svo?“ sagði hún.
Þú þóttist verða að fá hefnd með því
að myrða hann.“
Merrill liorfði á liana annarlegu
augnaráði. „Eg?“ sagði hann. „Hefi
ég drepið Greg Darlan?“
„Eg liefði ekki átt að skrifa þér
— -r— ég hefði ekki átt að segja frá
því — —-----—“
„Hvað hefðir þú ekki átt að
skrifa?" spurði Merrill hart.
Hún leit forviða á liann. „Að ég
færi frá þér — —- þetta bréf um
að ég færi til Greg —•“
Hann starði á hana. „Ætlaðir þú
•—- að ,fara frá mér?“
Hún stóð snöggt upp og gekk
fram i anddyrið og kveikti. Stóð
og starði á blaðið, sem lá við sim-
ann. „Það stendur þarna!“ sagði
hún hreimlaust. „Þú hefir ekki les-
ið það — ---------“
Hann hafði farið á eftir henni
fram í anddyrið, og nú rétti hann
fram höndina og greip bréfið.
„Nei,“ sagði hún óðamála. „Þú
færð það ekki — þú mátt ekki lesa
]iað. Eg skal segja þér livað i þvi
stendur." Ilún hrifsaði bréfið úr
hendinni á hónum og stakk hend-
inni aftur fyrir bak, svo horfði lnin
bvasst á hann. „Þetta var skýring
— ég var á leið til Gregs •—•
Hann horfði á hana eins og hann
gæti ekki trúað sínum eigin aug-
um. Svo rétti liann fram höndina
eftir bréfinu. „Lofaðu mér að lesa
það,“ sagði hann.
„Sverðu mér að þú liafir ekki
lesið bréfið. Viltu sverja ]iað?“
I “Vl
IIANN fór með hana inn í stofuna
aftur og fékk hana til að setjast
i stól. Settist sjálfur beint á' móti
henni. „Hlustaðu nú á mig,“ sagði
liann. „Eg kom heim fyrir tæpum
klukkutima. Húsvörðurinn varð að
Ijúka upp fyrir mér, því að ég hafði