Fálkinn - 18.03.1949, Síða 9

FÁLKINN
9
misst lykilinn. ÞaS mun hafa verið
um klukkan sex sem ég kom, en
bréfið hefi ég ekki séð fyrr en
núna að þú sýnir mér það. Eg sat
• liérna inni og var að bíða eftir þér.“
„En — sástu ekki að fötin mín
voru horfin?“
„Nei, ég hefi ekki komið inn í
svefnherbergið. Eg vissi að þú varst
ekki heima, af því að enginn svar-
aði þegar ég hringdi. Svo lauk hús-
vörðurinn upp fyrir mér, og ég
settist og heið þín.“ Hann kinkaði
kolli til öskubakkans. ,,Eg reykti
þrjár sígarettur áður en þú komst.“
Hún liorfði á hann forviða og ef-
andi. „Þú vissir það ekki — þá
hefir þú ekki — —“
„Elaine,“ sagði hann alvarleg'a.
„Hélst þú að ég hefði inyrt Greg
Darlan?“
„Já sagði hún. „Eg vissi hvernig
þú varst gerður — og hvernig þér
mundi verða innanbrjósts þegar þú
læsir bréfið mitt. Og þegar ég' sá
hann liggja þarna •— hvað átti ég
að halda? Eg varð að vita vissu
mína. Eg vissi að þú mundir segja
mér sannleikann — að þú mundir
gefa þig fram sjálfkrafa ....“
Hann leit ekki á hana. „Gefa mig
fram sjálfkrafa —“ endurtók hann.
„Já, þessvegna gerði ég ekki neitt.
Eg flýtti mér til baka liingað, i stað
þess að liringja til lögreglunnar •—
— til að hitta þig og ganga úr
skugga um — að — —“
Merrill sat stutta stund án þess
að svara. „Eg veit ekki hvað þú
hefir hugsað þér að gera nú, Elaine.
Kemur þú til mín aftur?“ Óljóst
hros kom á varir hans. „Úr því
að ég hefi ekki lesið bréfið þá er
eins og þú liafir aldrei skrifað það,
finnst þér ekki.
„Nei,“ svaraði hún með þjósti.
„Það var ekki þessvegna, sem ég
kom aftur. Eg get ekki orðið á-
fram hérna. Aldrei. Eg kom til að
fá að vita hvernig í þessu lægi.“
Hann starði á hana, andlit hans
var dautt og óhreyfanlegt. „Eg
skil,“ sagði hann rólega. Svo þagði
liann um stund og nú var eins og
liann hefði tekið ákvörðun. „En
við verðum að komast að niður-
stöðu í þessu," sagði hann. „Sá
nokkur þig fara inn til Greg eða
koina út þaðan?“
Hún leit á hann með skelfingu.
„Nei, það sá það enginn, lield ég.
Áttu við að — •—“
Hann kinkaði kolli. „Þú segir að
Greg sé myrtur. Þú ætlaðir að halda
hlifiskildi yfir mér — nú kemur til
minna kasta að halda hlífiskildi yf-
ir þér.“
„Eg kæri mig ekkert um það,“
sagði hún. „Greg er dáinn."
Merrill tók í hönd liennar. ,<Nú
verður þú að taka þig saman. Þig
langar víst ekkert til að flækjast i
þetta mál. Og að minnsta kosli er
Greg það ekki að neinu gagni.
Segðu mér nú frá öllu. Hugsaðu þig
vel um. Snertir þú á nokkru? Og
þú liefir víst ekki gleymt neinu
]>ar?“
„Nei“, svaraði Elaine ofur rólega.
„Eg snerti ekki neitt og gleymdi
ekki neinu. Eg flýtti mér bara liing-
að.“
„Handtaskan þín,“ sagði liartn.
„Hvað gerðir þú við hana?“
„Handtaskan,“ endurtók luin
hreimlaust.
Hann talaði við hana eins og liún
gengi i svefni. „Já, liandtaskan
Nafnið þitt er á henni. Fangamark-
ið þitt. Hvað gerðir þú við hana?“
„Eg veit ekki,“ sagði hún. „Eg
hefi víst skilið hana eftir þar uppi.
Eg var með hana þegar ég kom.“
Hann leit hvasst á hana, svo stóð
hann upp, fór fram í anddyrið og
tók hattinn sinn og fór i frakkann.
„Itvert ætlarðu?“ spurði lnin og
fór á eftir honum. „Hvað ætlar þú
að gera?“
„Eg ætla að sækja töskuna. Ef
þeir finna liana þar —- —“
„Það er kannske of seint,“ sagði
hún eins óg í leiðslu.
„Já, það er kannske of seint.“
Hann lauk upp gangdyrunum,
svo sneri hann sér að lienni. Hann
tók eftir að liún hörfaði undan, eins
og hún væri hrædd um að hann
ætlaði að kyssa hana. En hann
snerti ekki við henni. „Iivar er
heimilisfangið?" spurði liann.
„Fertugasta og sjöunda gata,
númer 358,“ svaraði hún.
Hann fór og skellti hurðinni i lás.
Á næsta götuhorni fór hann inn
i símaturn. Kom út aftur eftir dá-
litla stund. Þetta var svalt kvöld,
lireint loft. Hann afréð að fara gang-
andi, — það mundi ekki taka nema
tæpan hálftíma.
Elaine hallaði sér aftur i stóln-
um, með bréfið i hendinni. Svo stóð
hún upp, tók eldspýtnastokk á borð-
inu og gekk að arninum. Kveikti á
eldspýtu.og har hana að bréfinu til
að kveikja í því. En allt í einu
snerist henni hugur og hún slökkti
á spýtunni. Eins og eldingu hafði
einni hugsun slegið niður í henni:
Handtaskanl
Hún tók sig á, því að hún talaði
upphátt. „Hann vissi það -—- hann
vissi að ég var farin fr.á honum.
Eg hafði ekki minnst neitt á hand-
töskuna -— hann vissi það!“
Hún stakk hréfinu niður í háls-
málið á treyjunni sinni og fór inn
i svefnherbergið. Þar var allt eins
og þegar liún liafði skilið við það
nema ofurlítið af hvitri ösku á
dragkistulokinu.
Þegar John Merill sveigði inn i
47. götu gat hann séð húsið í fjar-
lægð. Lögreglubifreiðar stóðu þar
fyrir utan. Merrill liélt sig liæfilega
fjarri og horfði á. Hann var of
seinn — gat ekkert gert.
Hann hélt í áttina lieim, og fór
liægt.
HANDTASKAN stóð á gólfinu fyrir
framan arininn í stofunni lijá Merr-
ill, og lijá henni stóð maður, sem
hafði kynnt sig sem Marrigan, frá
sakamálalögreglunni.
Bak við hann stóð Barlow leyni-
grennslari og liorfði fast á Elaine
meðan hún svaraði spurningunum,
sem fyrir hana voru lagðar.
Það hafði verið gert orð eftir hús-
verðinum til þess að hann gæti
sagt til um timana, og liann beið
eftir að kæmi að sér.
„Hversvegna hlupuð þér á burt
án þess að tilkynna morðið, frú
Merrill?“ spnrði Marrigan. „Það var
sími i íbúðinni, var ekki svo?“
„Jú.“
„En þér liirtuð ekki um að gera
lögreglunni aðvart?“
„Eg hugsaði ekki út í það. Eg
gat ekki um annað lnigsað en að
hann var dáinn.“
„En yður mun hafa skilist að
l>arna var um morð að ræða?“
„Jú.“
,,Og samt hlupuð þér á burt og
skilduð eftir handtöskuna með nafn-
inu yðar!“
„Eg gleymdi henni. Mér stóð á
sama um allt.“
„Það var þungur kertastjaki.“
Barlow færði sig nær. „Þér snertuð
hann ekki og reynduð ekki að l'lytja
hann til. Hann lá alveg hjá líkinu.“
„Mér datt kannske i hug að þér
hefðuð snert hann og þurrkað
fingraförin af honum- á eftir,“ sagði
Barlow.
Hann leit á húsvörðinn. „Hvenær
var það sem þér sáuð frú Merrill
fara að heiman?“
„Um klukkan fjögur. Hún tók bil'-
reið.“
„Þér segist hafa verið Jijá mála-
flutningsmanni og farið þaðan um
klukkan fimm? Fóruð þér beint til
Darlans þá?“
„Já.“
Marrigan leit á minnisblöð sín.
„Darlan fór úr listaháskólánum um
fimm-leytið,“ sagði hann, „og hann
var dauður þegar þér komuð heim
til hans. Svo að vitað er nokkurn-
veginn nákvæmlega hvenær morð-
ið var framið. Það hefir munað
minnstu að þér væruð viðstödd.“
„Já.“
„Hvað ætluðuð þér að gera við
töskuna. Ætluðuð þér í ferð?“
„Já.“
„Með manninum yðar?“
„Nei.“
.Barlow ætlaði að segja eitthvað
en Marrigan stöðvaði hann. „Það
getum við talað við hann um.“ Hann
leit aftur á Elaine. „Hvenær búist
þér við manninum yðar heim?“
„Hann fór út fyrir klukkutima.
Eg veit ekki hvenær hann kemur.“
„Heyrið þér, frú Merrill. Hafið
þér nokkra hugmynd um hver það
var , sem hringdi til lögreglunnar
fyrir klukkutima?“
„Til lögreglunnar?“
„Já frá simaturni hérna nálægt,
að þvi er virðist. Hann sagði að
við mundum gera hræðilega upp-
götvun i íbúð Darlans. Við komum
þangað fimth mínútum síðar.“
Hún starði á hann. Varirnar bærð-
ust en ekki heyrðist orð.
„Þér getið ekki hjálpað okkur til
að finna hver það var?“
Hún var staðin upp. Nú reyndi
hún að koma upp orðunum.
„Nei,“ sagði hún.
„Frú Merrill,“ sagði Marrigan. „Eg
verð að leggja fyrir yður spurningu.
Hafið þér drepið Greg Darlan?"
Grafþögn var i stofunni. „Nei!“
hrópaði liún gjallandi.
„Takið þessu skynsamlega,“ sagði
Marrigan rólega. „Þér voruð þar.
Og þér gerðuð það. Svo hlupuð þér
— tryllt af skelfingu. En þér gerðuð
þetta ekki af ásettu ráði.“
„Nei!“ hrópaði hún. „Nei! Nei!“
Kannske liefir hann haft eitthvað
yður tilheyrandi i fórum sínum,
sem þér hafið viljað ná i aftur. Þér
voruð hrædd um að maðurinn yðar
fengi að vita, að þið Darlan væruð
góðir vinir. Hann vildi ekki af-
henda yður þetta — þér urðuð
hamslaus — og svo drápuð þér
hann.“
„Hann var með öðrum orðuin
friðill yðar?“
„Nei!“ sagði hún áköf. „Það var
annað miklu meira .... Eg hafði
farið frá manninum mínum •— af
þvi að ég ætaðl að verða hjá Greg
Darlan.“
Marrigan horfði á hana. Hún skalf
öll og nötraði. „Setjisl þér, frú
Merrill,“ sagði hann og ýtti fram
stól. Röddin var vingjarnleg. „Þetta
breytir málinu. Þér höfðuð skilið
við manninn yðar til þess að taka
saman við annan — og þér hittið
manninn yðar hér, eins og ekkert
hefði ískorist! Ætlist þér til að við
trúum þessu?“
Hún stóð upp, stakk hendinni niður
í hálsmálið: „Það er satt!“ Höndin
skalf þegar hún bretti úr bréfinu.
„Þetta skrifaði ég og skyldi það
eftir í anddyrinu þegar ég fór að
heiman — sjáið þér, hérna stendur
það skrifað.“
Marrigan tók bréfið. Barlow stóð
bak við hann og las yfir öxlina á
honum. Svo braut Marrigan bréfið
saman og stakk því í vasann. „Svo
að maðurinn yðar hefir þá vitað að
þér voruð farin til annars manns.
Það hýtur að hafa verið mikill á-
fellir fyrir hann. Hvenær fékk mað-
urinn yðar bréfið, frú Merrill?"
„Eg veit það ekki. Eg lagði ]>að
upp við simann.“
Húsvörðurinn steig' skref fram.
„Eg get svarað því. Eg hleypti hon-
um inn klukkan sex.“
„Klukkan sex?“ endurtók Marrig-
.an „En þá hefir hann ekki lesið
það-------þá hefir hann ekki vitað
þetta fyrr en eftir að Darlan var
dauður.“ Hann sneri sér að Barlow.
„Ágætt tilefni .....“
Barlow leit á húsvörðinn. „Hvað
kom til þess að þér opnuðuð fyrir
honum?“
„Hann hafði misst lykilinn sinn,“
svaraði húsvörðurinn.
Marrigan neri á sér hökuna. „Svo
að þér urðuð að hleypa honum inn
-----“ sagði hann. „Hann hefir vist
ekki minnst neitt á hvað klukkan
væri, heldur?“
„Þess þurfti ekki með. Það hang-
ir klukka i anddyrinu. Eg tók eft-
ir hve margt hún var, því að hann
minntist á hve snemma yrði dimmt.
Annars sá ég líka að bréf var við
símann."
En Marrigan hlustaði ekki á liann.
Hann horfði á Elaine. „Heyrið þér
frú Merrill — týnir maðurinn yðqr
oft lyklunum sínum?“
„Nei,“ svaraði Elaine rólega.
„Hann týnir aldrei neinu, en hann
er stundum gleyminn."
„Hvað eigið þér við?“
Nú heyrðist fótatak í stiganum.
Elaine þekkti það — hún beið með
óþreyju eftir öðru hljóði — liljóði,
sem gæfi bæði henni og lögreglu-
mönnunum vissu.
Nú heyrði luin það------— John
Merrill stakk lyklinum i skráar-
gatið.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent