Fálkinn - 18.03.1949, Qupperneq 10

10
FÁLKINN

VNCt/Vtt
bE/6NbURNIR
SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS.SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS,',
Maja strýkur
að heiman
(Á síðastliðnu ári, rétt fyrir
jólin, kom út skemmtileg og
mjög athyglisverð unglingabók
sem nefndist fíerðu mig til
blómannct eða Ævintýri býflug-
unnar Maju eftir Waldemar
Bonsels. Ingvar Brynjólfsson
menntaskólakennari þýddi bók-
ina en Norðri gaf út. Barna-
dálkur Fálkans hefir fengið leyfi
útgefanda til að birta fyrsta
kafla bókarinnar, sem nefnist
Maja strýkur að heiman):
Kassandra nefndist roskin og
reynd býflugnadama, sem naut mik-
illar virðingar i býflugnabúinu. Hún
var að vakna til lífsins og staulast
út úr 'klefa sínum. Það gekk mikið
á þessa dagana, því meðal býflugn-
anna hafði brotist út bylting, sem
drottningin gat ekki bælt niður.
Það suðaði geigvænlega i stóra
býflugnabúinu, meðan Kassandra
var að þerra stóru, skæru augun
og liagræða fíngerðu vængjunum á
Maju litlu, sem ég ætla að segja
ykkur söguna af, og Maja kvartaði
um hita.
Kassandra leit í kringum sig,
kvíðafull á svip. Hún furðaði sig
á því, að svona ungt barn skyldi
bera fram aðfinnslur, en í rauninni
hafði sú litla alveg rétt fyrir sér,
liitinn og troðningurinn voru allt að
því óþolandi. Maja sá býflugurnar
skunda fram lijá án afláts, og hrind-
ingarnar og fátið voru með slíkum
fádæmum, að sumar býflugurnar
klöngruðust stundum yfir bakið hver
á annarri eða ultu eins og kögglar
fram hjá.
Drottninguna bar sem snögg'vast
í námunda við þær fóstrurnar. Þeim
var stjakað dálitið til hliðar, en þá
kom þeim til aðstoðar dróni nokk-
ur, ungur og vingjarnlegur býflugna-
herra, sem auk þess var hið mesta
snyrtimenni. Hann kinkaði kolli til
Maju og strauk framfætinum, sem
býflugurnar nota sem handlegg og
hönd, yfir glansandi, liárin á fram-
bol sínum. Hann var dálítið tanga-
óstyrkur.
„Ógæfan mun dynja yfir,“ sagði
Iiann við Kassöndru. „Flokkur upp-
reisnarmanna mun yfirgefa borg-
ina. Þeir hafa nú þegar valið sér
nýja drottningu."
Kassandra virti hann varla við-
lits. Hún hafði ekki einu sinni þakk-
að fyrir hjálpina, og Maja fann
greinilega, að gamla konan var reglu
lega óvingjarnleg i garð unga
mannsins. Hún þorði eiginlega ekki
að spyrja, hún fann stöðugt ný og
ný áhrif streyma um sig, sem henni
fannst hún vera að bugast undir.
Geðshræringin gagntók hana, og hún
tók að blaka vængjunum með skæru
suði.
„Hvað gengur á“ sagði Kassandra.
„Er ekki nægur hávaði fyrir?“
Maja þagnaði samstundis og leit
spyrjandi á fóstru sina.
„Komdu hérna,“ sagði hún við
Maju, „við sklum reyna að safna
okkur einhverju hérna.“
Hún tók í fallega blikandi væng-
inn á Maju litlu, sem var svo mjúk-
ur og yndislega gagnsær, og leiddi
hana út í afskekkt liorn fram fyrir
nokkra vaxkökuskápa, sem voru full-
ir af liunangi.
Maja staðnæmdist og tók sér í
einn skápinn.
■ „Hér er angan,“ sagði hún við
Kassöndru.
Gömlu konunni rann aftur í skap:
„Þú verður að læra að' bíða,“
svaraði hún. „Á þessu vori lief ég
alið upp mörg hundruð býflugur,
barnið gott, og búið þær undir
fyrstu flugferðina, en ég lief ekki
rekist á nokkra jafn forvitna og
þig. Þú virðist vera öðruvísi en
fólk er flest.“
Maja roðnaði, bar aðra liöndina
upp að munninum, og stakk i skynd-
ingu báðum litlu, fíngerðu fingr-
unum upp í sig:
„Hvað er það,“ spurði hún feim-
in, „að vera öðruvisi en fólk er
flest?“
„Æ, það er nokkuð, sem alls ekki
má eiga sér stað,“ sagði Kassandra,
sem reyndar átti við handarhreyf-
ingu litlu býflugunnar. Spurning-
unni hafði hún engan gaum gefið.
„Nú skaltu taka vel eftir öllu, sem
ég segi þér, því að ég get ekki
fórnað þér nema sluttri stund. Nú
þegar eru ný börn að fæðast, og
eina aðstoðarljósmóðirin á þessari
hæð, hún Tiirka, er langþreytt og
hefir kvartað um suðu fyrir cyrum
upp á síðkastið. Sestu hérna.“
Maja hlýddi og leit stórum, brún-
um augum á kennslukonu sina.
„Fyrsta reglan, sem ung býfluga
verður að gæta,“ sagði Kassandra
og andvarpaði, „er, að "liver og einn
verður að kappkosta að líkja eftir
þeim eldri og reyndari i liverju því,
sem hún liugsar og aðliefst, og að
hafa hag heildarinnar hugfastan. í
því sljórnskipulagi, sem við höfuin
fundið réttast fyrir örófi alda og
alltaf hefir blessast ágætlega, er það
eini grundvöllurinn, sem tryggir vel-
ferð ríkisins. Á morgun flýgur þú
fyrsta flugið þitt. Fullorðin býfluga
mun fylgja þér. í fyrstu færð þú
ekki að fljúga nema stutt í einu,
en þú verður að festa þér alla liluti
vel í minni, sem þú flýgur fram
hjá, svo að þú ratir alltaf heim.
Förunautur þinn mun kenna þér að
þekkja þau hundruð blóma og
blómstra, sem bera besta hunangið.
Heiti þeirra verður þú að muna,
hjá þvi kemst engin býfluga. Strax

SAGAN UM^KRISTÓFER KÓLUMBUS
\
13. Þegar Kólumbus liafði staðið
við á Cuba einn mánuð sigldi hann
af stað á ný og hélt í austur. Þá
fann hann Haiti, sem hann skírði
La ESPANOLA. Þar strandaði eitt
skipið, „Santa Maria“ í ofsaroki og
44 menn voru skildir eftir í vig-
girtri nýlendu, sem fékk nafnið „La
Narvidad". Að svo búnu hélt Kól-
umbus af stað lieim til Spánar á
skipunum „Pinta“ og' „Ninna“. Þeir
fengu versta veður á leiðinni og
óttaðist Kólumbus að skipin mundu
farast. Skrifaði hann skýrslu um
ferðina og setti liana í tunnu, sem
hann fleygði fyrir borð, ef ske
kynni að tunnuna ræki á land en
skipin færust.
14. skipin komust þó af og 4.
mars 1493 komu þau til Spánar.
Þar var Kólumbusi fagnað sem hetju.
Hann var gerður riddari af „Kast-
ilíuljóninu“ og páfinn viðurkenndi
eignarrétt Spánar til liinna nýju
landa, sem hann hafði fundið. Og
svo var ákveðið að gera út nýjan
vopnaðan leiðangur til að leggja
undir sig meiri lönd og byggja þau.
Og vitanlega var Kólumbus sjálf-
kjörinn til að stýra þeirri ferð. Fór
hann að undirbúa hana þegar í stað.
getur þú selt þessi á minnið: beiti-
lyng og lindiblóm.“
„Það get ég ekki,“ sagði Maja
litla „það er svo skelfilega erfitt,
enda lít ég þessi blóm eigin augum,
áður en langt um liður.“
Kassandra gamla glennti upp skjá
ina og hristi höfuðið.
„Það verður ekkert spaug að hafa
þig í eftirdragi,“ sagði liún og and-
varpaði, „það sé ég strax.“
„Á ég að safna hunangi allan dag-
inn, er frá Iíður?“ spurði Maja litla.
Kassandra varpaði öndinni mæði-
lega og leit snöggvast alvarleg og
döpur í bragði á litlu býfluguna.
Það var engu likara en hún renndi
hugskotssjónum yfir allt sitt lif,
sem frá upphafi til enda hafði ver-
ið eintómt strit og starf. Og svo
leit hún ástúðlega á Maju og mælti
með annarlegum hljómi í röddinni:
„Maja mín litla, þú átt eftir að
kynnast sólskininu, háum, grænum
trjám og blómura skrýddum engjum,
silfurvötnum og straumhörðum, glitr-
andi lækjum, bláum, logaskærum
himninum og kannske mönnunum
meira að segja; þeir eru liið æðsta
og fullkomnasta, scm til er i ríki
náttúrunnar. Við allar þessar dá-
semdir verður vinnan þér til gleði.
Sjáðu, allt þetta áttu í vændum,
lijartað mitt. Þú hefir ástæðu til að
vera glöð.“
,,Jæja,“ sagði Maja litla, „ég ætla
þá að reyna."
Framhaltl í næsta blaði.
■— Viltu ofurlítinn bita af tertu
í viðbót, vinur minn litli.
-— Nei, þölck- fyrir.
■— Eg trúi því ekki að þú viljir
ekki meiri tertu?
-—■ Jú, en ég vil ekki ofurlítinn
bita.