Fálkinn - 05.01.1951, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
— Viljið þér sima til reiðkennar-
ans að ég komi ekki i clag.
fl
—Þcgi þú, ég tek á eins og ég get.
— Umsetningin hefir verið svona,
siðan um mjár.
Barnasaga.
Tveir drengir, Tim, sem var son-
ur ensks læknis er starfaði við sjúkra
lnis á Fijiieynni Viti Levus, og Alo
kunningi hans er var innfæddur,
komu aS báli í skógarjaSri nokkr-
um. Bálið var iítiS og stigu dreng-
irnir yfir ]>aS. Við bálið sat skringi-
lega klæddur maður með mikið
hörundsflúr. Hann dansaði umhverf-
is bálið.
Alo varð hræddur og lagðist nið-
ur bak við runna og bað Tim að
fara eins að.
Alo mælti: „Töframaðurinn. Hann
fremur ndrannikan (galdra). Við
verðum að iæðast búrt áður en hann
kemur auga á okkur.“
„Nei, við verðum kyrrir,“ svar-
aði Tim í lágum liljóðum. ,Mig
langar til að sjá hvernig maðurinn
fremur galdur.“
Alo var bæði hræddur og forvit-
inn.
Forvitnin sigraði. Hann fór ekki.
Þeir lágu, en gátu frá felustað
sínum séð, hvernig töframaðurinn
dansaði umhverfis bálið án afláts,
syngjandi einhverja töfrasöngva.
Hann fleygði ýmsu á eldinn. Svo
sem jurtum, beinum og smá skrið-
dýrum.
Þetta þótti drengjunum afar-
spennandi.
Lengra og lengra teygðu þeir sig
í áttina til galdramannsins. Skyndi-
lega varð hann var við Alo, liætti
að dansa og horfði á liann og mælti:
„Þú liggur i leyni til þess að sjá
hvað tég geri. Eg skal drepa þig.“
Galdramaðurinn öskraði þegar liann
sagði siðusiu orðin.
Alo skalf af ótta. Töframaðurinn
lyfti annarri höndinni. Hann sagði:
„Á morgun rís sólin. Hún kemur
hærra á loft en í dag.“ Hann teygði
liandlegginn enn hærra. „Þú skalt
láta lífið.“
Alo rak upp hræðsluóp og flýði
sem fætur toguðu. Tim fór á eftir án
þess að töframaðurinn tæki eftir þvi.
Töframaðurinn hóf aftur töfraat-
höfn sína.
Tim náði Alo ekki fyrr en heima
hjá sjúkrahúsinu. Hann sat þar ná-
fölur.
Tim spurði: Hvað gengur að þér?“
„Ndrannikan“, sagði Alo. Sam-
kvæmt formælingum galdramanns-
ins á ég að deyja þegar sólin er
komin hæst á loft.“
„Bull,“ sagði Tim. „Þetta er ekk-
ert annað en hjátrú."
En Alo hristi höfuðið sorgmædd-
ur. Hann trúði i blindni, eins og
allir ibúar Fijiieyjanna, á mátt töfra
manna. Hann trúði þvi að þeir
gætu valdið dauða manna.
Tim gerði allt sem í hans valdi
stóð til þess að koma þessari trú
Alo fyrir kattarnef. En það virtist
lítil eða engin áhrif liafa. Alo sat
skjálfandi allan daginn. Morguninn
eftir var hann svo veikur, að Watt
læknir, faðir Tims, skipaði honum
að vera i rúminu, og lét flytja liann
i spítalann.
Frh. á bls. ík.
£
— Ó, blessað sjávarloftið — hvað
það cr hressandi.
— Ilafið þér beðið lengi — nú,
er það svo? Gerið svo vel!
— Mútur!
Adamson lælur í minni pokann.