Fálkinn - 16.03.1951, Síða 8

8
FÁLKINN
Fyrsta skiptið,, seni mér hlotn-
aðist sá heiðnr og sú ánægja
að hitta hina frægu söngkonu
Monicu Peacock, var þegar hún
liélt fyrstu söngskemmtun sina
í höfuðborginni. Um það leyti
starfaði ég sem ungur hlaða-
maður við eitt morgunhlaðanna,
og eitt af mínuin fyrstu verk-
efnum, var að ná tali af söng-
konunni eftir að hljóinleikun-
um var lokið. Eg þarf tæplega
að lýsa því fyrir söngelskari
hluta lesendanna hvernig
Madame Peacock leit út. Allir
vita, að hún var Ijómandi af
fegurð, ung, hlóðlieit, viðmóts-
þýð og ljóshærð, með stór, al-
veg grá augu, sem af og til gátu
fyrirvaralítið tekið að tindra á
ofurlítið tvíræðan hátt. Auk
þess var hún þannig á likams-
vöxt, að enginn gat Jmgsað sér
neitt dásamlegra í þeim efnum.

„Nei, nú er mér öllum lokid!“
— Þýdd skemmtisaga —
Eg Iiélt því af stað til hljóm-
leikanna, og þegar eftir fyrsla
lagið, sem hún lieiðraði gestina
með, það var aría eftir Puccini,
var öllum það ljóst, að hér var
á ferðinni listakona af Guðs
náð. Eftir að síðasta fagnaðar-
hrotan var skollin yfir, flýtti ég
mér, ekki samt með öllu laus
við taugatilring, inn í búnings-
herbergi söngkonunnar. Þegar
ég gekk inn fyrir, sat Monica
Peacock fyrir framan spegil-
inn og lét púðurvasann líða
yfir fagurt andlilið. Kjóllinn.
sem hún var í, skýldi livorki öxl-
unum, bakinu né handleggjun-
um. Það var því bak þessarar
fögru konu, sem mér fannst í
fyrstu hið athyglisverðasta við
hana. Framúrskarandi fallegt
bak, þéttbola, mjúklegt og með
grönnum boglínum, nákvæm-
lega eins og þeim, sem prýða
eiga hvert kvenmannsbak.
Hún leit á mig með gráu aug-
unum sinum, og bros bugðaði
varir bennar um leið.
„Ah, Monsieur ....?“
„Strömer,“ sagði ég. „Ström-
er frá Dagblaðinu.“
Hún brosti aftur.
„Og þér viljið eiga blaðavið-
tal við mig, ekki rétt?“
„Einmilt, Madame,“ svaraði
ég með valdmannshreim í rómn
um, þvi að ég hafði þó blöðin
á bak við mig.
„Alltaf það sama,“ hélt hún
þreytulega áfram. „Yður lang-
ar til þess að vita hvað ég
borða, ekki rétt? Hvernig ég
sef, hvort ég les Tolstoy eða
Maupassant, hvort ég eigi fri-
stundaáhugamál, eða livort ég
eigi elskhuga — bah, Monsieur
— blaðaviðiöl þreyta mig.“
Eg fann nú ekki til neins
valdsmannshroka lengur.
„Mér þykir þetta ákaflega
leitt, Madame,“ sagði ég að lok-
uiii, „ég hafði gert mér vonir
uin urjög alhyglisvert viðtal.“
Iliin yppti öxlunum og sog-
aði mig að sér með gráum aug-
umun. Hún víssi það svo und-
ursainlega vcl sjálf, hversu
framúrskarandi sýnishorn kven-
legs yndisþokka hún var.
„Monsieur,“ hún brosti, stóð
upp og færði sig nær mér, „mér
liefir doítið dálítið í hug, Mon-
sieur.“
Eg fann greinilega hinn dá-
leiðandi ilm af fegurðarsmyrsl-
um hennar.
,,Madame,“ sagði ég.
„Þér verðið að liafa ofan af
fyrir mér í kvöld!“
Hjarminn frá nöktum öxlun-
um á lienni, mýkt hálsins, liinn
flegni kjóll, sem gaf mér yfirlit
yfir dálítið afburða lieillandi,
allt gerði þetta mig ofurlítið
ruglaðan í kollinum.
„Hafa ofan af fyrir yður!“
stamaði ég.
Hún hló.
„Já, skiljið þér, ég hefi neit-
að fjölda mörgum Ieiðindaheim
hoðum í kvöld. Þessi heimsku-
legu heimboð, eru aðeins til
þess, að sumt fólk geti baðað
sig í frægð okkar listamann-
anna. Eg er frjáls í kvöld, en
hefi enga löngun til þess að
fara heim í hótelið, þar sem
ég held til og fara að hátta. í
þess stað skulið þér sýna mér
borgina! Skiljið þér mig? Við
setjumst inn í eitthvert huggu-
legt veitingahús, við dönsum,
og þér eigið blaðaviðtal við
mig, og ég við yður.“
„Madame,“ stamaði ég enn
á ný, því að þetta var reyndar
það sama og að upplifa para-
dísarsæluna.
Hún sveiflaði stuttpilsi yfir
herðarnar. Sjálfur hefi ég ekki
hugmynd um, hvernig við höfn-
uðum i leigubifreið einni. Hvert
við ókum, það man ég heldur
ekki. Eg vissi bara, að ég sat
mjög þétt upp við hlið dásam-
lega fagurrar konu, er angaði
af hinum dýrustu ilmvötnum,
að hné mitt snerti annað slagið
við hennar liné, og að það var
hún, er átti blaðaviðtal við mig,
en ég ekki við liana.
Við fengum borð í danssal
veitingahúss sins. Við drulck-
um kampavín, borðuðum lium-
ar og dönsuðum. Við og við
drukknaði ég í augum hennar,
og eftir annað glasið félck ’ ég
ákáfa löngun til þess að kyssa
liana.
„Madame,“ sagði ég að lok-
um. „Söngur yðar í kvöld var
hreinasta opinberun.“
Hún brosti. Hönd hennar lá
á borðinu. Fimleg, vel snyrt
hönd með rauðgljáandi nögl-
um.
„Fannst yður það? Þér fyllt-
uð mig andagift, Monsieur.“
„Bah!“
„Vissulega, Monsieur! Eg fann
augu yðar hvíla á mér allt
kvöldið. Þér hafið falleg augu,
Monsieur.“
Eg brosti 7)g var upp með
mér.
„Hvað er svona sérstakt við
augun i mér, Madame,"
Hún skaut blóðrauðum vör-
unum dálitið fram á við. „Tja
— máske ekkert! Þér hafið al-
veg sérstaklega einkennilegl
augnatillit, Monsieur! Eitthvað
laðandi, vildi ég sagt liafa. Augu
yðar hafa sömu áhrif á mig og
kampavín.“
„Hm.“ Eg brosti aftur. í sann-
leika sagt liafði ég aldrei atliug-
að augun i mér áður. Ef til vill
voru þau eitthvað athyglisverð.
Eg ákvað að gá að því, þegar
ég kæmi heim.
Hinir löngu, yndislegu fingur
söngkomumar, léku sér að glas-
inu.
„Eg á bara við það, Monsieur,
að í kvöld er ég í liimnarikis-
skapi. Mér finnst fara svo vel
um mig — hérna hjá yður.“
Eg horfði aftur í stóru, gráu
augun hennar.
„Þér megið ekki horfa svona
á mig, Monsieur,“ sagði hún
brosandi.
Við sátum við afskekkt borð,
sem stóð á bak við súlu.
„Madame,“ hvíslaði ég ákaf-
ur.
Hönd hennar rann yfir hönd-
ina á mér, mjúk og freistandi.
„Þér megið ekki liorfa á mig,“
hvíslaði hún aftur, ég stenst
ekki augnaráð yðar, Monsieur."
Ilún lagði liönd sína yfir aug-
un á mér. „Lokið augunum!
Svona, já!“
Eg lokaði augunum.
„Aðeins eina mínútu,“ -bætti
hún við.