Fálkinn - 26.06.1953, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Framhaldssaga eftir Harton Estes:
Úr dagbók lífsins
____10. _________________
.. i . j. . vzrsZT- •+
niður fyrir sér, en hann virtist ó-
raunverulegur eins og annað. Það
væri sama og sjálfsmorð. Að vísu
ieið út úr ógöngum augnabliksins. En
livílík leið! Dauðadómur allra áforma
hennar um framtíðina. Vandræði og
áhyggjur fyrir allar hennar nánustu.
Jafnvel óverðskulduð klípa fyrir Guy.
Það var hún, sem hafði breytst, en
ekki hann, en samt mundi fólkið
skella allri skuldinni á liann.
Hún gat ekki slitið þau bönd, sem
tengdu þau saman. Hún reyndi að
vísa þessum hugsunum á bug. Ef til
vill mundi allt falla í ljúfa löð, þegar
þau sæjust næst.
Hann hringdi um kvöldmatarleytið
á fimmtudeginum.
„Jæja, þá er ég kominn aftur,“ sagði
hann blíðlega. „Mac bað að heilsa.
Hvenær eigum við að hittast?“
„Hvenær sem er,“ sagði hún.
„Þá kem ég eftir hálftíma," sagði
hann.
Hún flýtti sér að iaga á sér hárið
og fara í græna kjólinn, sein honum
þótti svo fallegur. Hún var vongóð
og létt i lund. Mundi hann taka utan
um hana í kvöld og segja: „Og hvað
með okkur, ástin mín?“ Og aht mundi
verða gott milli þeirra, betra en
nokkru sinni fyrr. Hún ætlaði að gift-
ast honum og eiga börn með honum.
Kvöldið var drungalegt. Þau rædd-
ust dálítið við. Hann kom svo með
þá tillögu, að þau færu í bíó. Þau
fóru á fyrri kvöldsýninguna. Hann
hló ósköpin öll. Á eftir fóru þau inn
á bjórstofu, af því að honum þótti
bjór góður. Henni þótti liann vond-
ur. Hann talaði aðallega um það, hve
mikið þeir hefðu drukkið af bjór
undanfarna daga, hann og Mac.
Þegar heim til hennar kom, héldu
þau áfram samræðum dálitla stund.
Bráðlega kyssti liann hana þó liinn
hefðbundna kveðjukoss og sagði:
„Hitti þig á laugardaginn.“
„Nei,“ sagði hún.
Hún hafði ekki ákveðið það fyrir-
fram. Það kom alveg óvænt. Hún
fann það innra með sér, að hún gæti
ekki þolað aðra eins helgi og þá síð-
ustu.
ÁÐUB en liann gæti spurt, hvers
vegna ekki, sagði hún: „Hvað með
okkur?“ Henni var ])að þvert um geð
RITHANDASMÖLUN. — Frægir ame-
rískir íþróttamenn léku nýlega listir
sínar í New York og vitanlega létu
rithandasmalar ekki á sér standa að
eignast nafnið þeirra, skrifað af þeim
sjálfum. — Hér skrifar Florence
Chadwick, eina konan sem hefir synt
fram og aftur yfir Ermarsund, nafnið
sitt á kraga lítillar telpu.
c-
að taka þannig að sér skylduverk
lians. En ]>að varð svo að vera.
Það var þögn. Eða var það ímynd-
un hennar. Svo sagði hann: „Hvað
áttu við?“ Hún kólnaði upp.
„Ekkert," sagði liún. „Góða nótt.
Þú skalt ekki koma hingað oftar,
Guy.“
Hann stóð eins og trédrumbur.
„Komdu ekki aftur,“ sagði hún,
„nema þig tangi í raun og veru til
þess að sjá mig. Ef þú kemur af
'skyldurækni, þá sé ég það á þér og
rek þig út.“ Svo fór hún að hlæja.
Eins og hann vissi, hvað skyldurækni
væri. Nei, jafnvel það var honum
framandi hugtak. Það sem stjórnaði
orðum hans og gerðum, var það, hvað
kæmi honum vel og hvað illa. Nei,
enginn skyldi giftast Fliss einungis
vegna -þess, að stjúpfaðir lians hefði
peningaráðin og hefði dálæti á Cran-
burn-fólkinu.
„Við skulum losa af okkur öll bönd,
Guy. Við skulum vera frjálsar mann-
eskjur og ekki telja okkur bundin
hvort öðru.“
„Nú, höfum við ekki alltaf vcrið
það?“ sagði liann og virtist undrandi.
BANGSI HELDUR JAFNVÆGI. —
Það er nærri því ótrúlegt að hægt
skuli vera að kenna birni jafn vanda-
sama jafnvægislist og þessa. En eigin-
lega er það illa gert að láta björn
koma fram í þessum stellingum.
„Eg á við það, að við verðum full-
komlega frjáls. Hérna er hringurinn.
Við getum byrjað að nýju eða ekki.
Mér er sama, hvort verður."
„Hvað er að, FIiss?“ hrópaði hann.
„Ertu reið við mig út af einhverju?“
„Nei,“ sagði hún, og það var satt.
Hún var ekki reið lengur. Hún var
komin yfir það. „Eg er orðin leið
á okkur, Guy.“
Morguninn eftir var það fyrsta, sem
henni kom til hugar, að luin yrði að
gera skjóta áætlun, áður en herra
Sturtevard og Marcella kæmust að
því, livernig málum var komið. Hún
varð að leggja niður fyrir sig, hvern-
ig lvún hugsaði sér að lifa án Guys.
Hún yrði að liætta á bókasafninu og
reyna eitthvert nýtt starf, sem gæti
fallið henni betur.
Guy hringdi um kvöldmat. Hann
var kátur og vingjarnlegur, eins og
ekkert hefði í skorist.
„Það viðrar vel fyrir helgina. Eg
skal sækja ])ig eftir hádegið eða
livenær sem þú vilt.“
Hún svaraði: „Nei, þakka þér fyrir.“
Hann var blíðmáll og spurði hana,
hvað hann ætti að 'segja Marcellu og
stjúpföður sínum.
FRÁ TÍÐ NAPOLEONS. — í París
hefir nýlega verið haldin sýning á
vopnum og búningum frá tíð Napo-
leons mikla. Hér sést blaðaljósmynd-
ari vera að afmynda fótgönguliðs-
mann í einkennisbúningi frá Napole-
onstímanum.
„Þau setjast áreiðanlega að mér.“
„Segðu þeim sannleikann, ef þér
finnst það ómaksins vert,“ sagði hún
og skellti á.
Hann hélt þa, að hún væri að gera
þetta i tilraunaskyni. Nei, hún var
orðin of gömul til þess að leika sér
að þess háttar málum. Hún hafði elst
og þroskast á stríðsárunum, meðan
hann var i burtu.
LAUGARDAGSMORGUNNINN var
heitur. Dorothy sagði: „Ætlarðu ekki
út að vatni?“ En luin gekk ekki eftir
syari.
Undir kvöldið gerði þrumuveður og
úrhellisrigningu. Stormsveipurinn,
sem J'ylgdi, var svo sterkur, úð lnisið
lék á reiðiskjálfi.
Morguninn eftir, þegar Fliss og
Dorothy yoru úti í garði að luiga að
að skemmdum, kom Lovat.
„Allir óskaddaðir hér?“ kallaði
hann. „Þetta var meira veðrið i gær-
kvöldi. Eg hélt á tímabili, að kofinn
minn mundi fjúka.“
Hann leit ú Fliss. „Hvers vegna
ert þú ekki úti við vatn? Fannstu
þessi veðrabrigði kannske á þér? Það
kæmi mér ekki á óvart, þótt vegurinn
út að vatninu væri orðinn ófær.“
Þegar FIiss rak upp undrunaróp
sagði hann: „Mikil ósköp. Annað eins
hefir nú komið fyrir. Manstu eftir
stára trénu, sem Elanor frænku þótti
svo vænt um? Það var við hliðina á
kofanum. Það féll í nótt. Það væri
því ekkert undarlegt þótt einliverjir
RAFSTÖÐ í INDLANDI. — í Indlandi
er mikil vatnsorka en hún hefir sára-
lítið verið notuð. Eitt af mestu fram-
faramálum Indverja er að virkja fjall-
vötn og efla vél-iðnaðinn. Hér sést
Pandit Nehru forsætisráðherra vera
að opna nýja rafstöð í Damoderdaln-
um í Indlandi.
vegirnir í nágrenninu yrðu ófærir
næstu daga.“
Dorothy og Lovat héldu áfram að
tala um veðrið. Fliss hlustaði með
Öðru eyranu. Henni kom til Iiugar,
að ef til vill hefði óveðrið komið
henni að góðu haldi. Það kynni að
dreifa hugsunum herra Sturtevards
og Marcellu. Ef til vill mundú þau
tala svo mikið um veðrið, að þau
gleymdu því alveg, að hún hefði ekki
komið út að vatni til þeirra. Hvílik
raggeit var hún? Hvers vegna að
fresta því, sem varð að segja? Hún
fyrirleit sjálfa sig. Hún var hugleys-
ingi — skaplaus.
„Eg ætla að skoða skemmdirnar i
borginni,“ sagði Lovat. „Viltu ckki
koma með, F'liss?“
„Jú, það vil ég gjarnan.“ Þau gengu
götu úr götu og liöfnuðu loksins
heima við kofa Lovats. „Komdu inn
og hvíldu þig,“ sagði Lovat. „Þú hlýt-
ur að vera dauðuppgefin.“
Hún gat ekki sagt, að hún væri öll
í uppnámi út af einkamálum og þess
vegna dauðþreytt á sál og líkama.
„Loftið er sérstaklega hreint og
gegnsætt eftir steypiregn," sagði Lov-
at. „Þú manst, að það var rigning
kvöldið, sem Guy kom heim. Hann
svaf hjá mér. Morguninn eftir var
allt svo sérstaklega hreint og tært.
Veröldin var öll eins og nýsköpuð
— fyrir okkur.“
Óþægilegar minningar streymdu
fram í huga Fliss.
„Hvenær ætlið' þið Guy að gifta
ykikur?“ spurði hann.
Hún ætlaði að fara að svara því á
venjulcgan liátt — að hún vissi það
ekki — en liætti við það. „Aldrei,"
sagði hún og stóð upp. Hún gat ekki
talað um það. Það var of viðkvæmt.
Hún óskaði þess, að hann hefði ekki
minnt hana á heimkomu Guys, þegar
veröldin var eins og nýsköpuð fyrir
þau, því að hvernig var umhorfs
núna? Hyldýpi tómleikans.
„Aldrei?“ sagði Lovat. „Hefirðu
sagt þeim það? Will frænda og Mar-
cellu?“
Hún hristi höfuðið.
„Þau munu reyna að telja þér hug-
hvarf.“
„Eg veit það.“
„Þú ert hugrakkari en ég liélt þú
værir.“