Fálkinn - 22.10.1954, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
JEANDARBOT: C\ )
Fangi hjartans
Framhaldssag.a.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<
ANN heyrði skrjáfa í
akasíugreinunum við
þakið, þegar hann
stöðvaði bifreiðina. —
Greinarnar teygðu sig út yfir
hvítan grjótgarðinn, þungar af
bleikgulum blómum. Há hurð úr
dökkum viði var í múrgarðinum.
Hann tók í lásinn og gekk inn.
Hann var svo óvanur starfi
sínu ennþá, að viðkvæmnin hafði
ekki elst af honum, og það var
ekki laust við að hann kviði fyrir
erindinu er hann gekk inn göngin
með rauðu hellunum, undir lauf-
þaki úr rósablöðum. Það var
skuggsælt þarna, en til vinstri var
grasflöt sem sólin bakaði. Lengst
undan í ávala horninu á girðing-
unni var gosbrunnur; vatnið
spýttist út úr ferlegu tröllsandliti
úr steini og féll glitrandi í sólskin-
inu ofan í skál með hvítum vatna-
liljum.
Hann horfði á akasíurnar, pip-
artrén og eukalyptustrén, sem
reigðu sig há og mikil yfir hvítan
múrinn og bar við bláheiðan him-
ininn. Smekkleg garðhúsgögn
stóðu á smaragðsgrænni flötinni.
„Þau ríku!“ hugsaði hann með sér,
brjóstumkennandi og öfundandi í
senn. ,,Að liggja í letistól í svona
veðri og horfa á eukalyptustré og
bláan himin — vera laus við að
hlaupa á milli manna og skjalla
þá, blaðra og blaðra til að reyna
að selja og kaupa hús........“
Eins og svo oft áður eftir frið-
arárið 1945 flögraði fyrir hug-
skotssjónum hans endalaus biá
himinvíðátta, svífandi hvít ský og
haf með krakkabátum og sveitir
með brúðuhúsum og trjám. Hann
heyrði surgið í hreyflinum og
mundi fyrsta kviðann, þegar hann
lét í loft — hvernig hann hjaðn-
aði og kafnaði við meðvitundina
um að enginn gæti umflúið það ó-
hjákvæmiiega, jafnvel þótt dauð-
inn biði hans bak við næsta ský.
Að vísu hafði lífið verið honum
meira virði meðan hann var orr-
ustuflugmaður, sem gat reiknað
út að hann ætti að minnsta kosti
svo eða svo margar sekúndur ó-
lifaðar, en núna, eftir að hann
var orðinn ástundunarsamur fast-
eignasölu-lærlingur, sem gat með
sæmilegri vissu sagt fyrir að hann
ætti margra ára strit fyrir hönd-
um i því starfi. En það mátti ekki
fara svo — hann mundi aldrei
endast til að verja heilli ævi í
slíkt. Hann ætlaði að hætta því
undir eins og hann hefði aflað
sér peninga til að halda áfram
náminu.
Hann beygði til hægri undir
laufþakinu og kom nú inn á hlað-
ið. Þar var skuggsælt og hálf-
dimmt, burknar og litlir pálmar
og stór ferhyrnd tjörn í miðju.
Fyrra skiptið, sem. hann hafði
komið þarna, var um kvöld og
bunan úr gosbrunninum í miðri
tjörninni hafði verið björt, þó ekki
sæist hvaðan ljósið kom. í dag
var gosbrunnurinn ljóslaus og
hljóðið frá dropunum var líkast
því sem skuggarnir væru að tala
saman og að fótatak hans trufl-
aði samtalið, þegar hann skálm-
aði yfir rauðu hellurnar að gler-
hurðinni til vinstri við tjörnina.
Hann drap á dyrnar og gægðist
inn um rúðuna inn í skrautlegt
anddyri og um aðrar dyr, sem
vissu út að svölunum! Þaðan sá
• bratta grenihlíð alla leið niður að
óendanlegu Kyrrahafinu. Þetta
fólk átti fegursta útsýnið í Joya
Hermosa, og það yrði líklega ekki
erfitt að selja húsið, jafnvei ekki
fyrir þetta geypiverð sem Riveroll
heimtaði — 90.000 dollara. Það
var aðeins ofurlítill annmarki sem
allt valt á, annmarki sem Clyde
hafði komist að í morgun þegar
hann símaði til bankans til þess
að fá upplýsingar um matsverð
eignarinnar. Vægast talað furðu-
legur annmarki.
Fyrir handan glerhurðina sá í
hafblik bak við grænar greinar
trjánna. Enginn kom til dyra, og
eina hljóðið sem hann heyrði í
kyrrðinni var gutlhljóðið í gos-
brunninum.
Clyde barði aftur, fastar en í
fyrra skiptið, og þreifaði eftir
vindlingaöskjunni í vasa sínum.
Það var ekki fyrr en honum varð
litið á vindlinginn aftur, og sá að
hann var reyktur til hálfs, að hann
vaknaði af draumi og gerði sér
Ijóst að hann hafði staðið þarna
í minnsta lagi fimm mínútur og
beðið eftir einhverjum, sem ekki
kom.
Hann tók í lásinn og fann að
hurðin var ólæst, en þar fyrir var
óvíst hvort nokkur væri heima.
Fólk í Joya Hermosa læsti aldrei
húsunum. Honum gramdist að
hafa farið þessa löngu leið til ó-
nýtis og sneri frá dyrunum og
gek khægt til baka. Sólroðin gras-
flötin var á sinum stað, en nú sá
hann nokkuð, sem hann hafði ekki
tekið eftir í fyrra skiptið — langa
sólbakaða fætur á lágum legu-
bekk úr rauðgreni, sem stóð á
miðri flötinni. Svo að það var þá
einhver heima.
Grasið dró úr skóhljóðinu og
hann kom alveg að legubekknum
og nam staðar, án þess að unga
stúlkan sem lá þar yrði hans vör.
Enda var hún líka önnum kafin
við það aðalstarf, sem ríka fólkið
í Joya Hermosa stundar mest: að
sólbaka sig. Eftir útliti hennar að
dæma hafði hún stundað þetta
starf af kostgæfni í margar vikur,
því að það sem sást af henni var
mahogníbrúnt. Hún lá með höf-
uðið afturábak og blundaði í sól-
inni, opin bók lá hjá henni og
Clyde var dálítið hissa er hann
las heitið: „Alþýðleg sálarfræði".
Hann hafði fremur búist við að
sjá reyfara eða mikið auglýsta
metsölubók, en kannske var sál-
arfræðin orðin nýjasta tíska hjá
atvinnulausum auðkýfingum, þeir
vildu ef til vill ganga úr skugga
um hvers konar útskúfaðar
bernskuminningar það voru, sem
grófu um sig í hugskoti þeirra og
flæmdu þá milli heimboðanna.
Clyde hóstaði.
Hún spratt upp, greip bókina
og ýtti henni flóttaleg undir lærið
á sér, eins og hún vildi fela hana.
Augun voru stór og grá og hræðsl-
an skein úr þeim er hún starði á
hann. Þó hann hefði litið út eins
og villimaður og komið vaðandi
að henni einni um miðja nótt,
mundi hún varla hafa orðið
hræddari. En hann vissi að hann
var ekkert illmannlegur og svo
var þetta um hábjartan dag og
þéttbýlt í kring.
„Afsakið þér,“ sagði hann eins
og sakborningur.
Augun urðu köld og óvinsam-
leg, hræðslan var á bak og burt,
og hann fór að hugsa um hvort
það hefði verið eintóm ímyndun,
að honum hafði sýnst hún vera
hrædd.
„Ég drap á dyrnar þarna,“
sagði hann og benti með höfðinu,
„en það var ekki að sjá að neinn
væri heima.“
„Nei, þau eru í borginni, og
Annie mun vera í garðinum hinu-
megin. Þess vegna hélt ég......“
Hún lauk ekki setningunni, en
stóð upp. Bókin datt niður í gras-
ið og stúlkan sparkaði henni inn-
undir legubekkinn með öðrum
fætinum. Hvað skyldi koma til
að henni var svo hugað um að
fela hana, hugsaði hann með sér.
Það var spurning í gráu augunum,
sem horfðu á hann. Þau voru
löng og skásett — eða voru það
bognar málaðar augnabrúnirnar,
sem ollu því að þau virtust ská-
sett? Andlitið var langt og mjótt
og hálsinn grannur, og munnur-
inn ómálaður og líkastur því að
snjall myndhöggvari hefði meitlað
hann. Clyde hafði séð stúlkuna
fyrr, en hann vissi ekki hvar. Eða
þá að hún var lík einhverri sem
hann þekkti, en hann vissi ekki
hverri. Hann hefði átt að muna
það, því að stúlkan var einkenni-
leg. Fyrst í stað var hann ekki
viss um hvort sér félli hún í geð
eða hvort hún væri ljót. En þegar
hann hafði horft á hana fáeinar
Augun voru stór og grá og hræðslan skein úr beim