Fálkinn - 01.03.1957, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
inn, biðja afsökunar og fara svo út aftur, en
þegar hún sá sjáifa sig í spegiinum fannst
henni réttast að verja síðustu frönkunum
sínum til að láta þvo sér hárið. Hana langaði
til að sitja og móka og láta snyrtistúlkuna
fást við sig.
„Hafið þér ekki pantað tíma?“ Unga stúlk-
an við móttökuborðið hristi höfuðið efandi,
og blaðaði í stóru bókinni sinni og kipraði
varirnar. „Við höfum ósköpin öll að gera
núna — vitanlega. En ... látum okkur sjá
... það er hugsanlegt að Claire geti tekið
yður.“
Hún kallaði á dökkhærða, fjörlega stúlku,
sem brosti vingjarnlega til hennar og benti
inn í einn klefann.
Það var mikið málskraf þarna í snyrtistof-
unni, og þegar Agneta beygði höfuðið yfir
þvottaskálina þóttist hún í vafa um að hún
gæti fengið nokkra taugahvíld þarna. En það
var gaman að þessu umhverfi. Þarna var
spenning í loftinu, einhvers kor.ar eftirvænt-
ing, sem hressti hana. Hún leit í spegilinn
og snöggvast kom gamli gáskinn upp í henni
og hún spurði sjálfa sig hvað það væri sem
Eva Alm hefði til að bera en hana sjálfa
vantaði.
Engin lýti voru á ásjónu hennar, hugsaði
hún með sér og athugaði gaumgæfilega
hjartamynduðu línurnar í andlitinu. Og aug-
un voru falleg. Stór og dökk og augnhárin löng
og eðlilega dökk. Hörundið var tært og jafnt
með þeim gullna blæ, sem aðeins sést á ljós-
hærðum stúlkum með dökk augu. Ef til vill
var munnurinn í stærsta lagi, en vægari dóm-
ari en Agneta sjálf mundi hafa kallað hann
mildan og viðkvæman. Og hárið var hennar
mesta prýði. Það gljáði og ljómaði.
Ungfrú Claire kunni sitt verk, og Agneta
varp öndinni og naut þess að láta hana fara
höndum um sig.
„Hvers vegna er svona mikið að gera hjá
ykkur núna ... ?“ spurði hún og skimaði
'kringum sig.
„Það stafar af tískusýningunum, madame!
Þær byrja í næstu viku og snyrtistofan okk-
ar er í besta stað í tískuhverfinu. Ýmsar
frægustu sýnistúikur Parísar eru staddar
hérna núna.“
„Æ, segið mér frá því! sagði Agneta
brennandi af áhuga.
„Unga stúlkan þarna, sem verið er að laga
neglurnar á, er frá Jacques Fath,“ sagði
Claire greiðlega. „Og þessi dökkhærða þarna
er frá Balman." Og svo hélt hún áfram að
segja frá stúlkunum og lýsa þeim.
„Og þessi unga, sem var að koma inn
núna?“ spurði Agneta.
„Hún er vafalaust kunnasta kápumyndun-
HVERS VEGNA BRENNIR NETLAN?
Svona spurði Nonni litli nýlegá, Hann liafði
verið berfættur og stigiS á brenninetlur, er hann
var úti með frænda sínnm og frænku. „Hvers vegna
hún brennir?" sagði frænka, „skelfing geta börnin
spurt fávislega." En þá tók frændi fram i. „Nú
skal ég útskýra þetta fyrir iþér, drengur minn —
þvi að mér finnst þetta alls ekki fávíslega spnrt.“
Og svo liélt hann áfram:
„Leggurinn og l)löðin á brenninetlunni eru al-
sett smáhárum, og þau eru af sérstakri gerð. Hárin
eru mjög oddmjó en gildna að neðan og þar safn-
arstúlkan í öllu Frakklandi,“ sagði ungfrú
Claire drýgindalega.
Agneta horfði á þær á víxl án þess að
reyna að leyna forvitninni. En þá varð önn-
ur stúlka til að líta á hana með ekki minni
forvitni, kona sem sat rétt hjá henni. Hún
var grönn og fönguleg eins og flestar hinar,
en jafnframt var eitthvað njósnandi og at-
hugult í augnaráði hennar. Þegar augu þeirra
mættust brosti hún og kinkaði kolli eins og
þær þekktust.
„Afsakið þér, ungfrú,“ byrjaði hún, „til-
heyrið þér líka tiskuveröldinni?"
„Nei, því miður.“ Agneta brosti feimnis-
lega. „En mér þykir gaman að horfa á hana.“
„Þér segið því miður. Eigið þér við að
yður mundi langa til að komast þangað?“
„Ég veit ekki. Eg hefi aldrei hugsað um
það.“ Agneta hló vandræðalega. „Ég mundi
líklega ekki hafa neina hæfileika til þess.“
„En hún hefir réttu litina og ég held réttu
málin líka — nákvæmlega þau sömu og
Claudine," hélt konan áfram og sneri sér nú
að Claire. „Ég tók eftir henni þegar hún kom
inn. Og hún ber sig fallega líka.“
„Já, veslings Claudine!“ Claire talaði í
meðaumkvunartón en virtist jafnframt vera
mikið niðri fyrir. „Hún verður sjálfsagt ekki
búin að ná sér þegar sýningarnar byrja.“
„Nei, en það er henni sjálfri að kenna. Þér
vitið líklega að hún fótbrotnaði?" Það var
ast fyrir eins konar eitur. Oddurinn er lokaður
en brotnar af hvað litið sem við hann er komið.
Og brotsárið er hvasst eins og gler, vegna efnisins.
sem hárið inniheldur. Þess vegna geta brotnu hár-
in komist gegnum hörund manns og örlitið af eitr-
inu kemst inn i sárið, og þá finnur maður til sviða
eins og af bruna. Það er ekkert gaman að brenna
sig á netlum, en í hitabeltislöndunum eru netlur,
sem bein lífsbætta er að brenna sig á. — Öll brenni-
netluhár snúa upp, svo að þó að maður taki fast
um netlu neðan frá og uppeftir meiðir maður
sig ekki.
helst á konunni að heyra, að Claudine hefði
haft fótinn að láni og ekki haft leyfi til að
brjóta hann. Hún andvarpaði. „Þetta er
leiðinlegt fyrir herra Florian. Hann hafði
látið sauma átta sýnikjóla handa Claudine —
og hún átti að sýna brúðarkjólinn líka.“
„Brúðarkjólinn!“ Það var líkast og Claire
fylltist skelfingu. Agnetu var skemmt en hún
var forvitin um leið, og nú spurði hún hvers
vegna ekki væri hægt að láta einhverja aðra
sýna á sér brúðarkjólinn. Varð þögn í nokkr-
ar sekúndur eftir að hún hafði spurt. Ung-
frú Claire varð fyrst til að fá málið aftur.
„Brúðarkjóllinn er kjörgripurinn á sýn-
ingunni!" sagði hún eins og Agneta væri
skólakrakki. „Hann er la grande finale —
rúsínan í pylsuendanum. Enginn fær að sjá
hann fyrr en á sýnipallinum. Hann er lista-
verk og á að endurspegla sál og skapgerð
sýnistúlkunnar. Kjóllinn nýtur sín ekki á
neinni nema Claudine?*
„Eða einhverri sem er lík Claudine," bætti
hin við.
Augu Agnetu og hennar mættust í spegl-
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. ■— Ritsfjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltested. — HERBERTSprent.
HERBERTSprent,
ADAMSON
Fatahengið.