Fálkinn - 28.11.1958, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Hann lét Moore fara heim og sofa og
afréð að vaka sjálfur yfir hestinum
meS Mistley. Fyrst ætlaSi liann að
vaka einn og lofa Mislley að sofa.
Hann rápaði eirðarlaus um liesthús-
ið og var alltaf að gefa Fiorie auga.
Honum fannst hann vera alveg eins
og hann átti að sér — en einmitt núna
var eitrið að læsa sig um hestinn. Það
mundi ekki drepa hann, vitanlega
ekki, en það mundi lama hann og
deyfa. Hann mundi ekki verða meira
en fjórði eða fimmti, en af því að trú-
að var á sigur lians mundi jjetta verða
honum til stórtjóns og fleirum, sem
trúðu á sigur hans. Og þá mundi hann
aldrei geta tekið þátt i Derbyhlaupi
aftur. Draumurinn um að geta eignast
ættaróðalið aftur var orðinn að engu
... „Déskotans stelpan! tautaði hann.
Bara að hann gæti komið lögum yfir
hana og látið refsa 'henni!
En samt — liann gat ekki gleymt
andlitinu á henni. Það var svo skært
og fallegt. Og augun í henni höfðu
leiftrað af reiði þegar hann tók í hand-
lcgginn á lienni og hristi hana. Hann
hristi liöfuðið ... hann botnaði ekk-
ert í þcssu. Hvernig gat nokkur kven
maður gert sig sekan um svona lúa-
legan glæp? En þrátt fyrir allt var
þetta stúlka, sem ekki var hægt að
gleyma.
Kennedy gat ekki sofnað af áhyggj-
um um Florie og sína eigin framtíð,
og þess vegna lét iiann Mistley sofa
áfram. Florie var ekki aðcins margra
peninga virði, hann var líka lifandi
vera, sem honum þótti vænt um. „Það
besta við yður er hesturinn! hafði
stúlkan sagt. Hvernig gat hún fengið
af sér að ráðast á varnarlaust dýr?
Svo hirti af degi og veðhlaupahest-
urinn Florie virtist vera í besta standi.
En Moore var kvíðinn. Hann var
hræddur um að hesturinn mundi sting-
ast á hausinn í miðju hlaupinu. Honum
tókst ekki sem best að taka sprett-
inn, og eftir fyrsta liringinn var Flor-
ie sjötti i röðinni. En Kerry Kennedy
gerði sér von um að hann mundi sækja
sig á lokasprettinum — þá, ef ekki
fyrr, mundi Florie sýna hvað liann
gæti. Af hestaeigendapallinum leit
hann yfir mannfjöldann, og allt i einu
sá hann í kikinum andlit, sem hann
liefði helst ekki viljað sjá í dag —
stúlkuna! Hún hafði ekki augnn af
Floric ... Hvað, var hún að hugsa —
hverju átti hún von á? Að gæðing-
urinn mundi dragast aftur úr eða
steypast á hausinn. En nú var Florie
þriðji í röðinni og var að sækja sig.
Nú var aðeins ein umfcrð eftir og nú
þaut Florie eins og ör fram úr fremsta
hestinum og hélt sig hausi framar
])angað til hlaupinu lauk. Florie hafði
unnið!
Kerry Kennedy var máltlaus af
fögnuði. Nú leit hann aftur i kíkinn
og á stúlkuna. Þetla var skritið —
lnin hló, alveg eins og það væri henn-
ar hestur, sem liafði unnið. Falleg var
hún, þessi stúlka, þrátt fyrir allt. Ef
hann nú ... en á næsta augnabliki
var hún horfin i fjöldanum, og um
leið fann Kennedy. að hann var að
hugsa um annað — en sigurinn. En
hann gekk þó niður á hrautina og
óskaði knapanum til hamingju og
klappaði Florie.
En það voru ekki allir áhorfendur
þarna sem hrósuðu happi. Hodges
nokkur gaf Potter nokkrum óþyrmi-
legt olnbogaskot og urraði:
„Þarna sérðu! Þú sagðir að við gæt-
um treyst stelpufjandanum — ein-
göngu vegna þess að hún var úr sveit-
inni þinni! En hvað hefir hún gert við
sprautuna — já, ég bara spyr? Og
livað ætlar þú að gera við hana?“
Nú stóð uppá David Potter að
svara. Þegar hann fór að hugsa sig
betnr um fannst lionum eiginlega
skritið, að stúlkan skykli alveg liafa
gleymt sveitamállýskunni sinni, og þó
hafði hún ekki verið i borginni nema
rúmt ár.
Þremur mánuðum síðar — Kerry
Kenney hafði nær daglega hugsað til
stúlkunnar og þess dularfulla, að
Floric skyldi ekki hafa eitrast — sá
hann blað á borðinu hjá sér, og þar
stóð skrifað, að Wilkins íþróttarit-
stjóri „Evening Post“ hefði hringt og
vildi hafa tal af honum út af kom-
andi veðreiðum. Kennedy hrosti —
það var auðsjáanlega farið að taka
mark á honum!
Hann hringdi lil Wilkins, en hann
var því miður nýfarinn út, sagði
þægileg kvenrödd, sem svaraði í sim-
ann, og spurði livort ekki væri hægt
að skrifa niður upplýsingarnar, sem
liann ætlaði að gefa.
Hann þekkti strax röddina i sim-
anum og svaraði viðstöðulaust: „Jú,

%
'4
£
W
*# A# ^
Presturinn semur glæpareyfara
Carl Greek er ckki norrænulegt
nafn. En þó er þessi Greek Svíi.
Og hann semur sakamálasögur.
En þó er hann prestur i Jóhann-
esarsöfnuðinum í Málmey —
þjúnandi prestur sænsku þjóð-
kirkjunnar.
Að visu skrifar liann ekki reyf-
arana sína undir réttu nafni held-
ur undir dulnefninu Andcrs
Hallén. Tvær sögur hafa kornið út
eftir sira Greek undir því nafni,
og heitir önnur „Ör og bogi“ og
hin „Iiver og hvað?“ Þær fengu
ágæta dóma og því var spáð að
höfundurinn mundi liljóta varan-
legan sess meðal reyfaraskálda.
Sira Greek — eða Anders Hellén
— er ekki eins blóðþyrstur og t.
d. Agathe Christie, sem stundum
drepur mann á hverri hlaðsíðu.
Hann segist ekki vilja láta blóð-
sletturnar sjást um alla bókina
og lætur duga að eitt morð gerist
i hverri sögu. Þegar hann yrkir
púar liann í sifellu Capstan-tóbak.
Hins vegar segist hann aldrei
drekka nema einn kaffiholla i
einu, en hins getur liann ekki,
hve oft hann láti færa sér kaffi.
Hann segist einkum liafa tekið
Cliesterton og Dorothy Sayers sér
til fyrirmyndar, þau séu ldassisk
reyfaraskáld eins og Edgar Allan
Poe og Conan Doyle.
Vitanlega eru það „siðbæt-
andi“ reyfarar, sem síra Greek
skrifar. Og áður en þeir koma á
prent les presturinn þá eins og
nokkurs konar framlialdssögu
fyrir sóknarbörn sín i Jóhannes-
arprestakalli — einn kapitula í
einu. Síðan les hann söguna fyrir
starfsmann á sakamálalögregl-
unni, sem hann þekkir, og lætur
hann dæma verkið.
Sá Sherlock Holmes, scm síra
Greek notar í sögum sinum, lieit-
ir Jónas Carleson — og er prest-
ur. Vitur maður og mikill mann-
þekkjari. Enginn getur logið að
honum og honum er sýnt um að
dragj á’yktanir af þvi, sem fólk
sogir. Hann er starfandi prestur
i litlu afskekktu kalli, þar sem
„aldrei gerist neitt“.
í fyrri sögunni lætur höfundur
þennan prest sinn liugsa sem svo:
Ég liefi verið sendur liingað sem
sálusorgari, og ég veit að i söfn-
uðinurn cr maður með Kains-
merkið, morðingi, sem þykist
vera ákaflega frómur. Ég verð að
finna hann og láta liann standa
reikningsskil, svo að ég geti bjarg-
að honum frá eilífri útskúfun!
— í síðari bókinni kemur þessi
sami síra Jónas lil æskufélaga
sins. Honum hefir verið gcrt orð
að koma, þvi að kona félagans er
nýdáin — af hjartaslagi ,er það
látið heita. En margt ljótt er
pískrað i samhandi við þetta, og
þess vegna er hinn slungni og
gagnsýni prestur beðinn að kom-
ast að hinu sanna í málinu. Og
gerir það vitanlega!
Blaðamaður spurði síra Greek
hvort sóknarbörn hans hneyksl-
uðtist ekki á því, að liann léti
l.inn slungna spæjara sinn vera
prest. Ekki kvaðst sira Greek
hafa orðið þess var, og ekki sagð-
ist liann liafa feng'.ð neina áskor-
un um að leggja niður prestskap
sjálfur, eftir að það varð uppvíst,
að það var liann sem fólst undir
höfundarnafninu Anders Hellén.
Hann segir þvert á móti, að hann
hafi fengið margar áskoranir um
að skrifa sem mest af svona sög-
um, þvi að þær séu miklu
skemmtilegri aflestrar en liinar
svonefndu „kristilegu skemmti-
bækur“, sem talsvert er gefið út
af, til að forða fólki —sérstaldega
unglingum — frá glæpasögunum.
Síra Greek heldur þvi fram að
hægt sé að nota tækni glæpasög-
unnar — rauða þráðinn — sem
uppistöðu i sögur, sem séu bein-
línis siðbætandi. Þó segir liann,
að ekki sé hægt að kalla sögur sin-
ar kristilcgar í venjulegri merk-
ingu þess orðs. Þó að hins vegar
sé fjarri öllum sanni að kalla þær
ókristilegar.
Þegar hlaðamaðurinn spurði
síra Greek hvort liann gæti liugs-
að sér að fara eins að og ame-
ríski kennimaðurinn Shcldon: að
lesa skáldrit sin upphátt af pré-
dikunarstólnum, svaraði prestur-
inn:
— Nei, ég hefi ekki þor til þess
að svo stöddu, en læt mér duga
að lesa sögur mínar upp á fund-
um í ungmennafélaginu. Og svo
vil ég bæta því við, að ég álít mig
ekki svo mikið skáld, að ég hafi
rétt til að hafa mig svo í frammi.
Það er ekkert merkilegt við mig
annað en það, að fyrir tilviljun
hefi ég orðið fyrstur til þess að
nota sakamálasöguna sem verk-
færi til boðunar Fagnaðarerindis-
ins.
gjarnan — sérstaklega ef ungfrú Elsie
Rann vill taka við þeim.“
Hann heyrði að hún tók öndina á
lofti. Svo svaraði hún: „Ég er hrædd
um að engin Elsie Rann sé hér, en þér
viljið kannske tala við Elsie Palmer?"
„Ágætt.“ svaraði Kennedy. „Ef ung-
frú Elsie Palmer vill borða hádegis-
verð með mér, skal ég með ánægju
skýra fyrir henni áform min viðvíkj-
andi næstu veðreiðum.“
„Hún getur liklega ekki komið,“
sagði þægilega kvenröddin.
„Mig langaði líka til að fá tæki-
færi til að biðja hana afsökunar,“
sagði Kennedy.
Nú varð hin röddin allt í cinu blið-
ari ,er hún svaraði: „Og ég vildi gjarn-
an vfá tækifæri til að gefa skýringu
á ...“
„Já, einmitt, en heyrið þér nú ...
ég kem í bílnum mínum á morgun og
sæki yður — eigum við að segja
klukkan tólf? — þá gætum við horðað
saman, og svo gæti ég sýnt yður nýja
hesthúsið mitt á eftir. Er það i lagi?“
„I augnahlikinu veit ég ekkert, sem
er í bctra lagi,“ svaraði hún.
„Yður grunar ekki hve hrædd ég
var þá og hve lirædd ég hefi verið
síðan,“ byrjaði hún. „Ég hefi afar
gaman af hestum, og einu sinni þegar
ég var að viða að mér efni í grein,
sem átti að heita „Hvað fólk segir á
vcðreiðunum“ að ég hlustaði á tal
tveggja samviskulausra bófa, Hodges
og David Potter. Þeir höfðu ekki
hreint mél í pokanum. Mér varð það
Ijóst undjr cins, og svo langaði mig
til að grennslast nánar um þá — frá
blaðamanns sjónarmiði, skiljið þér.
Mér tókst að afla mér upplýsinga um
David Potter, livaðan hann væri og
þcss háttar — og síðan var hægðar-
leikur að gabba liann með því, að ég
væri úr sömu sveit og hann. Ég gcrð-
ist kunningi lians til þess að grensl-
ast um hvað þessir bófar liefðu fyrir
stafni. Og ]ieir sögðu mér von hráðar
leyndarmál sín — David Potter trúði
mér eins og nýju neti — og ég lést
taka að mér að gefa veðreiðahesti eit-
ur — hvaða hestur það átti að vera,
vissi ég ekki þá. Það sem fyrir mér
vakti var að getn skrifað eftirtektar-
verða afhjúpunargrein í blaðið. .Tæja,
svo vitið þér hvað siðar gerðist. Inni-
iialdið úr sþrautunni fór á hesthús-
gólfið — og ég var hrædd og þagði
eins og mús! Hugsum okkur að ég
hefði verið staðin að þessu! Allir
mundu hafa haldið ... jæja, og siðan
hefi ég hugsað til yðar með angist og
skelfingu."
„Og ég hefi hugsað til yðar án ang-
istar og skelfingar,“ sagði Kennedy.
„Og nú þegar ég veit hvillkan greiða
])ér hafið gert mér ... nú er ég hrædd-
ur um að ég gleymi aldrei livernig ég
liagaði mér.“
Hún hló. „Þér höguðuð yður alveg
rétt — ég mundi liafa gert cins, ef
ég liefði verið í yðar sporum. En ég
varð að þykjast móðguð, af þvi að ég
var kvenmaður. En nú langar mig
til að sjá hesthúsið yðar, úr því að
þetta er allt afstaðið. Ég hefi ekki
jafn mikið gaman af neinu og blessuð-
uin hestunum.“
„Sama segi ég,“ sagði hann og hugs-
aði með sér um leið: Nei, eitt verð ég
að taka undan!