Fálkinn - 03.08.1965, Qupperneq 29

hann. „Það er vinnudagnr hjá
ohkur báðum á morgun."
Hún brosti til hans, ekki laust
við beiskju. „Og svo íór gifti
maðurinn," sagði hún.
Því miður, Shoo, hugsaði hann,
því miður, en þessu lauk sömu
nóttina og það byrjaði, og síðan
eru tvö ár. Þau stóðu þegjandi
hlið við hlið. Svo færði hann
sig frá henni.
i„Já, hann fer víst, Shoo. Þakka
þér fyrir allar .... “
„Þakkaðu mér ekki, Jiggs, ég
ætla ekki að þakka þér.“
iHann opnaði dyrnar hikandi
og fór hjá sér yfir að kveðja
svona. „Góða nótt, Shoo.“
„Vertu sæll, Jiggs," leiðrétti
hún lágri röddu. „Sæti drullu-
sokkurinn rninn."
—x—
Jiggs varð ekki svefnsamt i
hptelherberginu um nóttina.
Hann fór á fætur kortér fyrir
átta, þvoði sér, rakaði sig og
klæddist, fór niður í morgunmat,
en ákvað svo að hringja fyrst
til Hvíta hússins. „Góðan daginn,
herra minn, þetta er Casey of-
ursti,“ sagði hann, þegar Lyman
var kominn í símann. „Mér gekk
bara vel. Þetta verður töluverð
skýrsla hjá mér, þegar ég kem.“
„Gerðu það, sem þú getur."
Rödd Lymans var gersamlega
hljómlaus. „Það, sem þú með
nokkru móti getur. Paul Girard
er dáinn."
FIMMTUDAGSMORGUNN.
Jordan Lyman lagði símann á.
Hann hafði varla tekið eftir því,
sem Casey sagði. Hann tók aftur
að einblína á gulan pappírsmiða,
rifinn af fréttafjarritaranum í
skrifstofu Franks Simons blaða-
fulltrúa.
' Madrid. — Fjörutíu og átta
manns, þeirra á meðal hátt-
settur embættismaður í Hvíta
húsinu, biðu bana snemma i
i morgun, þegar þota frá Trans-
, Ocean flugfélaginu fórst í
klettum Guadarramafjalla,
norðvestur af Madrid.
Paul Girard, fjörutíu og
fimm ára gamall viðtalafull-
; trúi Lymans forseta, var með-
, al 20 Bandaríkjamanna, sem
; talið er að beðið haf i bana í
slysinu. Vélin, sem var á leið
r til New York og Washington,
, rakst á fjöliin og sprakk í loft
j upp skömmu eftir að flugmað-
, urinn tilkyrinti í talstöðina, að
orðið hefði vart vélarbilunar
, og hann ætlaði að snúa aftur
til Madrid.
Yfirvöldin skýrðu svo frá, að
enginn þeirra, sem i vélinni
' voru, hefði komizt lífs af. Lög-
regla og björgunarsveittir leita
í brakinu, sem dreift er yfir
stórt svæði, að líkum farþega.
Starfsmenn flugfélagsins gátu
ekki að svo stöddu neitt sagt
um orsök slyssins.
Lyman fannst hann vera að
fá aðsvif. Ég veit ekki hvernig
ég get farið að án hans, hugsaði
hann. Hann sá fyrir sér stórt og
ófrítt höfuð Girards, sá bros
hans, í senn hlýtt og kaldhæðið;
heyrði hann fara hryssingsleg-
um og skynsamlegum orðum um
þetta voðalega Scott-mál. 1 eyr-
um hans hljómaði röddin eins
og hann heyrði hana í símanum
kvöldið áður. Nú var Paul far-
inn, og með honum fóru sönn-
unargögnin. Fyrirgefðu mér,
Paul, hvar sem þú ert, hugsaði
Lyman, fyrir að nefna sönnunar-
gögnin í sömu andránni. En
missir þeirra hefur gert vand-
ann næstum óleysanlegan.
Forsetanum lá við að fyllast
skelfingu. Hann þarfnaðist ó-
yggjandi staðreynda til að ganga
milli bols og höfuðs á þessu,
en hvar var þær að fá? Og hvar
var Ray Clark? Ekkert orð hafði
heyrzt frá Ray síðan þeir skildu
á þriðjudagskvöld. Hann fann
til sama fiðringsins í magan-
um og hafði lamað hann í Kór-
eu. Hvers vegna hafði Clark ekki
hringt?
Honum var rórra, en þó var
hann ekki kominn í jafnvægi,
þegar Todd kom inn í skrifstof-
una hálftíma síðar. Þeir höfðu
skipzt á gamanyrðum í gær-
kvöld, þegar Lyman hringdi í
hann eftir skýrslu Girards frá
Gíbraltar. Nú var Todd alvöru-
gefinn, eins og forsetinn. „Nú er
illt í sjóinn, herra forseti," sagði
hann.
„Hroðalegt," svaraði Lyman.
„Efastu kannske enn, Chris?"
„Ekki eftir það sem Girard
sagði í símanum," sagði ráðherr-
ann. „Bara að við vissum hvað
Barnswell sagði honum."
„Við ættum kannske að senda
Corwin til að tala við hann aft-
ur?“
Todd hristi höfuðið. „Ég hef
meiri reynslu af tregum vitnum
en svo, herra forseti. Upp úr þvi
væri ekkert að hafa. Barnswell
veit um dauða Girards. Sé hann
eins lævís og sagt er, tæki hann
komu annars sendiboða frá þér
sem merki um fát og gengi rak-
leitt í lið með Scott.“
Forsetinn leið á fjármálaráð-
herra sinn dapur á svip. Todd
lét það eftir sér að brosa dauf-
lega.
„En skattaframtalið hennar
ungfrú Segnier, það er stór-
merkilegt, Jordan." Todd laut
áfram. „Það sem máli skiptir
var lesið fyrir mig í simann áð-
an, og plaggið sjálft kemur eftir
hádegið frá skrifstofunni í New
York. Þvílíkt og annað eins —
kvenmaður, sem reynir að draga
þrjú þúsund dollara frá skatti
vegna risnu við Scott hershöfð-
inga. Það nægði til að méla
hann.“
Lyman brosti vorkunnlátur við
lögfræðingnum, eins og væri
hann yngri bróðir. Honum létti
ofurlítið við átakið, sem þetta
kostaði hann.
„Chris," sagði hann lágróma,
„það er nauðung. Þú heldur þó
ekki að ég noti mér slíkt til
að verja embættiseið minn, er
það?“
„Herra forseti, þegar uppreisn
er annars vegar, myndi ég nota
hvað sem hönd á festi."
Esther Townsend hafði komið
inn án þess þeir yrðu hennar
varir. „Herra forseti, fyrirgefðu,“
sagði hún. „Burton ráðherra er
í símanum. Hann segist verða að
taia við þig. Hann segir, að þess-
ar breytingar á tryggingarlög-
unum séu að komast i eindaga.
Hann sekir þetta sé bráðnauð-
synlegt."
„Þýðingarmikið — ekki bráð-
nauðsynlegt, ekki í þessari viku.
Ég geri hvort sem er ekkert
fyrr en ég fæ skýrslu frá fjár-
lagaskrifstofunni. Hann verður
að tala við þá þar.“
Esther kinkaði kolli og sýndi
á sér fararsnið. 1 dyrunum sneri
hún sér við og sagði: „Herra
forseti, Burton ráðherra er bara
einn af á að gizku tuttugu, sem
hafa símað. Ég hef ekki ónáð-
að þig með hinurn."
„Já, ég veit. Ester, og þakka
þér fyrir,“ sagði Lyman. „Vertu
nú góð stúlka og láttu þér hug-
ÓEPA AÐ £6 ZKYIP/
HALQA M> E/A/HV£K
\f/£Rt / SKÚPNUAn !
kvæmast eitthváð failegt tií að
segja við Tom Burton."
Todd reis á fætur. „Það er
kominn timi til að draga upp
stormfánann, herra forseti. Ég
fer í mína skrifstofu að útbúa
áætlun. Ég íinn á mér, að við
getum þurft að hefjast handa
í kvöld.“
„Hvernig?"
„Það er nú einmitt það, sem
ég ætla að velta fyrir mér.“
Lyman hvessti augun á skjala-
bunkann hægra megin á skrif-
borði sínu — pappírsvinnu for-
setaembættisins, sem hann hafði
ekki snert á síðan á mánudag.
Þarna voru stöðuveitingar og
nokkrar minniháttar forsetatil-
skipanir, sem biðu undirskriftar
hans, minnisblöð frá utanrikis-
ráðuneytinu, sem hann þurfti að
fara yfir.
Forsetinn skrifaði nafn sitt á
efsta plaggið og færði það
vinstra megin á skrifborðið.
Hann var að seilast eftir næsta
skjali, þegar Esther kom inn.
„Það er Saul Lieberman,"
sagði hún. „Hann sagði, að það
væri mikilvægt að hann -næði
fundi þínum þegar í stað. Ég
ýtti ekki undir hann.“
Lyman hikaði aðeins andartak.
„Ef Saul segir að það sé mikil-
vægt, þá er það rétt. Segðu hon-
um að koma hingað tafarlaust."
Saul Lieberman var æðsti mað-
ur leyniþjónustunnar. Hefði Ly-
man fyrirskipað embættismönn-
um sínum að ganga undir gáfna-
próf, er enginn vafi á, að Lieber-
man hefði reynzt tuttugu stig-
um hærri en nokkur annar. Hann
óx upp í fátækrahverfum De-
troit, en var nú orðinn milljón-
ari og ber menjar uppvaxtar
síns á óheflaðri framkomu, sem
hann virtist hreykinn af, því
hann naut þess að ganga fram
af hefðarfrúm höfuðborgarinnar
með götuorðbragði æsku sinnar,
„Hvernig líður einkanjósnara
mínum?" sagði Lyman, þegar
Lieberman strunsaði inn, tíu mín-
útum síðar.
„Hryllilega, herra forseti. Það
var reiðarslag, að frétta um
Paul. Trúðu mér, ég hefði ekki
farið að ónáða þig, ef mikið
lægi ekki við.“
„Allt í lagi, Saul, ég skil.“
„Mér veitti ekki af að fara
á hressingarhæli, eftir allt sem
yfir mig hefur dunið í morgun.
Líttu á þetta."
Hann dró blað upp úr jakka-
vasa sínum og renndi þvi yfir
skrifborðið til forsetans. Þetta
var kort af Rússlandi. Við stað
í Síberíu hafði einhver sett kross
með rauðri krít.
„Þetta er Jakútsk," sagði Lie-
berman, „og fréttirnar eru slæm-
ar. Feemerov er að byrja að
setja saman Z-4 i Jakútsk."
Lyman starði á leyniþjónustu-
stjórann. Z-4 var rússnesk hlið-
stæða Olympus, bandarísku eld-
flaugarinnar með nevtrón-
Framh. á bls. 35.
FALKINN
29