Dvöl - 01.07.1903, Blaðsíða 2

26
D V 0 L.
er ekki óskemmtilegt. En mér. eins og ég segi er skipað
af Guði, að gera ])etla m^ð goðsvörum ogdraumum
og á sérhvern hátt, með hverjum guðleg rúðstöfun
annars skipar manni að gera eitthvað. Þetta er
Aþenuborgarmenn, bæði satt og hægt að sanna ))að, j
því ef ég virkilega spillti ungum mönnum eða hef
spillt þeim, þá ættu þeir þó, ef nokkur þeirra, er orð-
inn eldri, að hafa komist til þeirrar viðurkenningar,að
ég, meðan þeir voru ungir, hafi nokkurn tíma ráðið
þeinj til nokkurs ills, þá ættu þeir nú sjálfir að koma
fram með kæru á hendur mér, og hefna sín á mér.
Eða ef þeir vildu ekki sjálíir, þá ættu einhverjir af
vandamönnum þeirra, feður, bræður og aðrir venzla-
menn, ef skyldmenni þeirra hafa orðið fyrir einhverju
illu af mér, að minnast þess nú. [Framh.]
Smalastúlkan á Landamærunum.
Eftir Amaliu E. Barr.
(Framh.).
Faith gekk þá frá honum og fór að sá fræinu,
en henni fannst hjarta sitt ætla að springa, henni
fannst sig vera að dreyma, að trumbuleikarinh
talaði nokkur orð við Davíð og gengi svo raulandi
burtu uppáhalds lagið sitt. Þegar hún heyrði ekki
lengur til hans rétti hún sig upp, tók af sér hattinn,
til að kæla á séi- höfuðið og narh svo staðar, ná-
bleik og horfði upp til dalanna. Þá hóf hún hjarta
sitt til hæða og mælti fram stutta, hjartnæma átakan-
lega bæn, og bað Guð um styrk og hugsvölun. í
sama bili — rétt eins og henni væri svarað með því
— kom Davið til hennar og tók utan um hendurn-
ar á henni. Hún laut niður lagði hendurnar um
vangana á honurn kyssti hann og sagði: „Elskaðu j
mig nú heitt, Davíð. Elskaðu mig nú heitt, því nú
ertu orðinn mér allt“. Hún grét ekki og hún mögl- j
aði ekki, því eins og nú stóð á, fannst henni eng- j
in mannleg vera geta hjúljiað sér. Hún vissi að
Phemia myndi úthúða Renwick þó hún reyndi að
hugga sig, og að Guð myndi veita sér einhverja hug-
svölun, svo hún ásetti sér að tala ekki um þetta við
neinn, og álasa ekkert þeim manni sein hún hafði
elskað svo heitt og treyst svo takmarkalaust. Og
hún gekk inn í eldhús og fór að lmoða og baka
brauð því hún þekkti ekkert, sem henni fannst meira
erfiði. Phemia stóð uppi yfir henni á meðan hún
var að hnoða og bérja degið í ósköpum þar til hún
var orðin svo þreytt að það ætlaði að Iíða yfir hana.
Gamla konan vissi vel að það var sorg sem þrýsti
henni til að erfiða svona mikið. Hún færði henni
tevatnsbolla og sagði mjög vingjarnlega: „Seztu nið-
ur og drekktu þelta. Sorgin gerir ekkert nema þreytu
og koiua inönnum til að syndga“. „Hefurðu heyrt
fréttirnar, Phemia?“ „Ójá. En það er hægra að
bera sorgina þegar maður veit að fréttirnar eru
sannar. Og okkur mætir ekkert nema það sem Guð
bæði líður og leyfir. Og þú átt ]>ví að segja, verði
Guðs vilji“. „Ef ég segði ]iað ekki, þá væri ég bú-
in að gleyina sjálfri mér“ svaraði Faith. „Hans vilji
er sá bezti“. Þetta skeði á því tímabili 17. aldarinn-
ar sem skozku sambandstrúarhetjurnar risu upp gegn
gömlu rómversku kirkjunni og andi trúarbragðanna
skein ]iá i allri sinni hátign. Það er líka ómögulegt
að neita, að í stórum sorgum og mótlæti er mikil
hugfró að gefa sig gersamlega undir Guðs alvísu, há-
tignarfullu ráðstöfun, og vér öflum oss með því dag-
lega nýs hugrekkis og tignar. Faith færði sér þá
huggun í nyt, sem trúarbrögðin veittu henni. Hver
var hún, sem þorði að rísa öndverð gegn ]ivi sem
Guð leið og leyfði. Ef þetta var fólgið í hans ráðs-
ályktunum, þá var hennar skylda að þola það mögl-
unarlaust. Renwick var nú giftur annari konu, það
var því synd að hugsa nokkuð um hann. Reiði var
synd. Ásökun vai- líka synd, og uin l’ram allt var
synd fyrir liana að elska hann og hún taldi sér trú
um að hún hefði engann rétt til að láta sínar eigin
sorgir hamla sér frá að uppfylla skylduverk sín, hún
varð að bera umhyggju fyrir bróður síuum, skepn-
unum, búgarðinum og fyrir vinnufólkinu, og hún
var sannfærð um að það var óréttlátt fyrir sig að
draga skugga yfir velferð þess og gleði með sinni
sorg. Hún hafði öðlast sterkan og hreinan skiln-
ing á réttu og röngu og það hjálpaði henni. Hún
hugsaði sem svo. „Yér getum ekki sjálf valið um
hvaða skyldur oss eru á herðar lagðar, eða ráðið
hverjir eru foreldrar okkar, eða í hvaða bygðarlagi
eða heimsálfu vér fæðumst. Þetta er komið undir
Guðs ráðstöfun. Og hún ásetti sér að vera hlýðið
barn. Þetta skylduverk féll henni eigi að síður er-
fitt í fyrstu að uppfylla. Hún var þögul og fálát en
ekki afundin, og þetta átti eins vel við Imna og harlc-
an við stálið, og þegar raunirnar eru bornar með
þessum anda, þá h'kjast þær járnsmiðnum sem mót-
ar járnið um leið og liann hamrar það.
Skömmu seinna kom mesti annríkis tíminn og
hún hafði engan tíma afgangs til að hugsa um sig
sjálfa. Búrið var fullt af rjóma svo aldrei hafði
þurft að búa til eins mikið smjör, þá kom rýingin,
slátturinn og uppskerutíminn og hver vikan af ann-
ári leið i mesta annríki. Faith náði sér því furðan-
lega íljótt og fór aftur að verða glöð og róleg aðrar
umhugsanir tóku sess og sæti ólrygga elskhugans
hennar — féð margfaldaðist uppi í fjöllunum, bygg-
og hafrarnir í ökrunum varð að gulli, ullin hafði al-
drei verið eins mikil og góð. Allt jókst og marg-
faldaðist í höndum hennar og hún hafði erft svo
niikið af hinni skozku auðfýsn að henni þótti vænt
um þetta. Og þegar sumarið var liðið ferðaðist hún
til Harwick og lagði mikla peningadýngju inn í bank-
ann. Það jók sjálfstæði hennar, og þá talaði hún í
fyrsta sinnið við Phemiu um þær sorgir sem hún
hafði borið. „Nú eru þær búnar“ sagði hún. „Já
og það miklu betur en ég hafði búist viö að yrði
mögulegt, morgunin sem Will Cavers sagði mér tíð-
indin“. „Djöfullinn hitti þig aldrei iðjulausa og gat
]>ví aldrei blásið þér möglun í brjóst“ svaraði Phemia.
„Eg hef heyrt að lávarður Graeme hafi rekið Ren-
wick hurtu af Iandi sínu, og það fellur mér illa“,
sagði Faitli. „Þú getur Faith mín, fundið nóga sem
meiri gustuk er að aumkva en hann, og ég á enga
minnstu tegund til í eigu minni af meðaumkvun fyr-
ir honum“. Faith svaraði: „Ef liann hættir að
drekka, þá getur hann orðið nýtur maður á einn eða
annan hátt“. „Ójú, við segjum það! En ef klukkan