Dvöl - 01.08.1905, Blaðsíða 4

32
DV0L.
á þráð, gulbrúnar kristalsperlur sem fundnar voru
í Cairngormsfjöllunum, en ungi maðurinn var að lesa
í bók. Hinum gamla flokksforingja fannst þetta lít-
ilsverð iðja og sagði því með ráðríknismálróm um
leið og hann vatt sér við:
„Hrafn, nú er enginn tími til að lesa! Ætlarðu
að verða prestur eða reikningsmeistari ? Þú hefir feng
ið fimm fingur á hvora hendi. Heldurðu að þeir hafi
verið skapaðir til að snúa bréfblöðum við?“ Svo
hóf hann upp af borðinu stórt sverð tvíeggjað og lét
það svo samstundis detta niður svo söng í.
„Afi minn“,sagði hinn ungi maður mjög virðug-
lega. „Vertu ekki að ergja þig yfir þessu, því und-
ireins og ófrið ber að höndum, þá munu allir fing-
urnir á mér nötra af fýkn til sverðsins og þá er kom-
inn tími fyrir bókina að falla niður um fingurnar.
Eg er nú að nota tíma minn til að Iesa um Canon".
„Ertu að lesa um hann, en lærðu heldur að líkj-
ast honum drengur minn, og vertu eins miskunsamur
við óvini þína eins og hann var“.
„Eg er til í allt afi minn".
„Þú ert ekki til í al’.t, og mér hefði verið betra,
að lofa þér að vera kyrrum þarna uppi á fjöllunum
til þess að annast um kvikfénaðinn, en að láta þig
koma hingað til að lesa um Canon. Ég var prinz
á meðal dýranna á þínum aldri. Lachlan, Clythe og
Tavis gætu kennt þér sitthvað, ef þú vildir að eins
hlusta á þá“.
„Vildirðu óska afi minn, að Hrafn yrði hjarð-
maður eða fénaðarkaupmaður ?“ spurði nú stúlkan.
„Skiftu þér ekki af honum, því hann hegðar sér vel".
Á meðan hún sagði þetta studdi hún olnbogann á
bakið á stólnum og lék sér að því, að sveifla perlu-
bandinu til og frá í sólargeislanum og leit um leið
til gamla mannsins, sem sá að hún brosti og varð
eitthvað svo óráðinn og undarlegur við það, að hann
tók upp gulltóbaksdósirnar sínar, sló á lokið á þeim
í einhverju ráðaleysi, en vissi ekki hvað hann átti að
segja. Hún lét þá perlurnar detta niður í kjöltu sína
og sagði með hluttekningarfullu augnatilliti: „Hrafnl"
Hann svaraði á sama hátt: „Saral” lagði af sér bók-
ina og horfði brosandi á systur sína. Hún vissi svo
vel, að hann dáðist að sér og hún hafði unun af að
horfa inn í augu hans. Hún byrjaði aftur að draga
perlurnar upp á þráðinn og hann horfði svo ánægju-
legur á hana á meðan, því þó sumir hefðu getað
neitað að hún væri falleg, þá gat enginn borið á
móti, að hún hefði fengið talsverðan skerf af unaði.
Hún var Iítil vexti og óvanalega mittismjó, bar höf-
uðið hátt og hárið, sem var feykilega mikið, ljós-
jarpt á litinn, myndaði einskonar geislabaug umhverf-
is það. Andlitsdrættirnir voru fínir og yfirbragðið
blómlegt. Hún líktist nýútsprungnu blómstri — sæt
leika þess og ilman, — en alvörugefnin og sálarró-
semin áttu rót sína að rekja til náttúrugáfna hennar,
því Sara Mac Angall var gædd mjög næmri skynj-
unargáfu, eins og hennar bláu leyndardómsfullu augu
báru vitni um, senr geta stundum séð vitranir. Á
ýmsum tímum tók andlit hennar þennan ójarðneska
svip á sig, en vanalega þvingaði hún hinar dularfullu
eftirlanganir í eðli sínu til að lúta þeim reglum, sem
veraldlegri konu bar, sem skoðaði daglega lífið og
skyldur þess eins og það, sem ekki mátti ganga á
snið við. Hrafn bróðir hennar líktist henni í mörgu
tilliti, en var aftur mjög ólikur henni í sumu. Hann
var hár vexti og hárið var mjög líkt hennar á litinn.
Hann var bæði andlega og líkamlega sterkur, ískald-
ur á svipinn, nema endur og sinnum að eldur brann
úr augum hans, svo var hann og seinmæltur. Fötin
hans voru látlaus í samanburði við skrautklæðnað afa
hans og hann auðkenndi sig með því, að fötin hans
voru úr skoskum stykkjóttum dúk, eins og hinir sam-
bandsmennirnir höfðu, en hvorki hann eða þeir báru
hinn svonefnda Jacobiska búning, sem höfðingi þeirra
hafði í svo miklum metum. En Hrafn var þó ekki
hirðulaus um að bera falleg föt, því þegar hann leit
á Söru, þá hrósaði hann fallegu fötunum sem hún
var í, sem höfðu líka það til síns ágætis, að þau
voru skáldleg.
„Þetta er sérlega fallegur kjóll, Sara", sagði hann
og dró stólinn sinn fast upp að henni, og hann fór
að þreifa ofurhægt á silkinu, sem var í honum. „Hvær
skyldi hafa haldið, að hvítgræni liturinn klæddi þig
svona vel ? En hann er svo líkur fínu, grænu blöð-
unum, sem eru undir rósunum".
„Athol systir færði mér hann og marga aðra fall-
ega kjóla að auki — fullan kassa af allskonar skraut-
gripum. En eg opnaði hann ekki fyr en í morgun,
af því að systir var of þreytt til að hjálpa mér til
þess, og eg vildi ekki svifta hana þeirri gleði, að
sjá með eigin augum hvað eg var henni þakldát fyrir
gjafirnar".
„Það er þér líkt, Sara. En ég skil ekkert í hvað
gat komið henni systir til að fara að taka sér ferð
á hendur yfir fjöllin um þetta leyti árs, því það er
löng terð“.
„Eg hef ekki verið að brjóta heilann yfir því,
bróðir I Við skulum ætla að hún hafi komið til að
sjá hann afa — bróður sinn, sem er orðinn sá sein-
asti af nánum ættingjum hennar — það er að segja,
sá einasti, sem helgar sig sverðinu; það eru kvenn-
menn á lífi í ættinni, en enginn af btæðrum hennar
nema Mordo".
„Ég veit það, en hann afi okkar fer æfinlega
einu sinni á ári til að finna hana“.
„Eg spyr ekkert um, hvers vegna hún kom, því
hún er æfinlega velkomin hingað og verðskuldar það,
hún kemur líka jafnan með eitthvað með sér hingað
yfir fjöllin af gæðum hinnar stóru veraldar".
„Þá heldurðu systir mín, að hin stóra veröld
sé h'ka góð veröld ?" „Jú, það það held ég, og ég
mun aldrei gleyma þeim fjögra ára tíma, sem ég
dvaldi hjá Athol systur minni í Edinborg. Þau liðu
eins og skemmtileg skáldsaga — betri og öflugri
saga en nokkrir af flokksmönnum vorum geta sagt
af fyrri tímum". Á meðan hún sagði þetta, var hún að
hlusta eftir einhverju, og bætti svo brosandi við: „Eg
heyri að Athol systir kemur. Stattu upp, Hrafn!"
Hinn ungi maður gekk til dyranna, lauk hurðinni
upp, hneigði sig og rétti hendina að lafði Atholiu
Gordon og leiddi hana inn í stofuna. Hún var yngsta
systir afa þeirra og sú einasta, sem var á lifi. Hún
var hávaxin tíguleg kona, hér um bil 60 ára gömul
með unglegt fallegt andlit, sem bar vott um gott geð
og miðlungs skynsemi blandna dálítilli kænsku. Hún
hafði hvíta kniplingahúfu á höfðinu og var í fjólu-
bláum silkikjól, og hélt á löngum staf úr fílabeini,
þó hún þyrfti ekki að styðja sig við hann. (Frh.).
Útgefandi: Torfhiláur Þorsteinsdóttir Jlolm.
Prentsmiöja Þjóðólfs.