Dvöl - 01.07.1909, Blaðsíða 2

26
D V 0 L.
um að lifa þannig, að hann nálgaðist dauðann af
fremsta megni, yrði huglaus, þegar hann í raun
og veru kæmi; væri það ekki hlægilegt? — Auð-
vitað. — Þeir, sem stunda spekina á réttan hátt,
girnast þess vegna dauðann, og á meðal mannanna
íinnst enginn, sem hræðist dauðann minna en
þeir. Skoðum það einungis frá þessu sjónarmiði:
Þá eru þeir á allan hátt orðnir ánægðir með
líkamann og óska að halda sálinni einni út af
fyrir sig, en þá væri það mesta heimska að hræð-
ast og verða huglaus, þegar að þessu kemur, og
vilja þá ekki glaður fara þangað, þar sem þeir,
er þeir koma þangað, þora að búast við að hljóta
það, sem þeir elskuðu í lifinu, en þeir elskuðu
vizkuna.
Thyra Varrick.
Eftir Amalíu E. Barr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framli.).
Þær fylgdust að upp sligann og námu staðar
nokkur augnablik við hurðina áður en lady Fraser
lauk henni upp. Hún var þung og laukst upp án
nokkurs hávaða, svo þeir sem inni ’voru urðu
ekki strax varir við þær. Thyra sá þá drenginn
í fyrsta sinni — drenginn sem hún átti að elska
svo lieitt. — Hann lá á legubekk, og faðir hans
sat hjá honum með bók í hendinni, sem hann var
að lesa hátt upp úr fyrir hann, en þegar lady
Fasir kom inn hætti hann að lesa og lineigði sig
fyrir henni og Dónald hrópaði :
»Ó hve þú ert falleg núna kæra!«
»Sjáðu einungis livað eg er að færa þér núna,
Dónald«, sagði hún. »Unga stúlku sem ætlar
ekkert annað að gera en að vera hjá þér, — unga
merkilega stúlku, sem er komin alla leið frá Orkn-
eyjum — og lnin er komin hingað til að verða
hjá þér — og verða þinn eiginn viuur — þangað
til þú verður nógu frískur til að fara aftur í skóla«.
Þeir feðgar gættu nákvæmlega að Thyru á
meðan lady Frasir samkynnti þá og hana á
þennan hátt, Thyra veitti drengnum sömuleiðis
nákvæma atliyggli. Hún horfði bæði alvarlega og
vinarlega á liann, og úr augum hennar skein
hluttekning — blið og þrosandi hluttekning. —
Barnið var fyrri til máls og sagði: »Komið þér
alveg til mín, fallega stúlka mín, af því ég á svo
bágt með að koma til yðar«. Thyra varpaði þá
af sér kápunni og kraup niður við liliðina á hon-
um. Hann strauk um kinnarnar á henni með
mögru höndunum og lirærði við fallegu hárlokk-
unum hennar, og um siðir tók hann kambinn úr
hárinu á henni, og hló er alt hárið, bæði laust og
i snúningum breiddist út um herðarnar á henni.
»Ef þér hefðuð vængi«, sagði hann »og væruð í
hvítum kljól, þá mynduð þér líkjast engli«. Hún
laut þá niður að honum og kysti hann, liann hló
og sagði við föður sinn: »Eg þarf þín nú ekki
lengur með í kvöld. Eg hef nú varðhaldsengilinn
hjá mér!
Þú mátt nú fara með lady Fraser inn í
Georgs-húsið, og sjáðu svo um að hún vinni á
sitt mál bæði Georgs og Karlssinna, og svo get-
urðu haft gaman af hvað hún er tölug og gáfuð.
Eg vil fá miðdagsverðinn minn hingað«, svo snéri
hann máli sínu til Thyru og sagði:
»Þér borðið nokkra munnbita með mér, gerið
þér það ekki, ástin mín?«
Eftir þessa sainræðu ráðstöfuðu þau ýmsu
bæði hvar Thyra átti að sofa o. s. frv. að því búnu
varð hún einsömul eftir hjá honum.
Þau þögðu bæði nokkur augnablik, og virtu
hvort annað nákvæmlega fyrir sér. Hann var hér
um bil 9 ára gamall og óeðlilega vitur á þeim
arldri. hafði stór, viturleg augu, og stóra, föla
andlitið hans hafði eitthvað svo yíirgnæfan-
lega mikla sviplíkingu við engla, eins og menn
hflgsa sér þá, og oft sést á andlituin þeirra sem
þjást aí mænu sjúkdómi. Tvær hækjur stóðu
við legubekkinn, hann leit til þeirra og sagði: »Eg
er vanburða veslingur! Þér verðið að hafa tals-
verða þolinmæði við mig — hvað á eg að kalla
yður, ungfrú—! »Þú skalt kalla mig Thyru —
einungis Thyru — þína egin Thyru; því eg skal
ekki liugsa um nokkuru nema þig«. »Ó, hvað
mér þykir vænl um það! Nú kemur Jerne með
miðdagsverðinn okkar, og þá segið þér mér alt
um Orkneyjar. Eg lilakka ti) að heyra alt um
þær. Karlmennirnir þar eru sjóvíkingar, og þeir
kalla himnaríkið sitt »Valhöll« — eg man það —
og þér eruð sjálfar prinsessa — prinsessa Thyra!
Eins og eg er lifandi maður! Þá á Dónald Fraser
vin sem vert er að tala við um liið löngu, löngu
umliðna«. Þessi síðustu orð sagði hann stynjandi
og liélt svo áfram: »Eg er orðin uppgefin á þessu
algenga fólki, sem kemur hingað til að stunda
mig — og það veit ekkert um Stúartana, ekkert
nema nafnið, og að þeir æði um eins og vitlaus-
ir menn. Faðir minn segir að þeir ætli aftur að
fara herskyldi yfir veslings Skotland — þeir eru
einlægt að hamast liér. Eg held ekki upp á Slú-
artana, gerið þér það Thyra?« »Nei svo slæm
er eg ekki«, ansaði Thyra sem var á sama máli.
»Við eigum stóra mynd niðri, eg lield að hún sé
af Jóni Knox, sem er að prédika guðsorð«. »Æ,
er það svo?« Sagði hún, »eg hef mikið álit á Jóni
Knox«.
Þá var borðið dregið upp að legubekknum og
þau settust bæði að snæðingi. »Nú megið þér
fara i kvöld, Jerny«, sagði þetla herralega barn.
»Nú hef eg fengið prinsessu til að þjóna mér, og
eg þarf ekki þinnar hjálpar framar eða nokkurs
annars«.
Með sérstakri nákvæmni fór hann að gæta að
hvers Thyra þarfnaðist, jafnvel þó hann sjálfur
borðaði sama sein ekkert, og var einlægt að rétta
henni þennan og hinn mat og segja henni uin
leið kost og löst á honum. Um síðir spurði hann
hana um hvað henni þóknaðist helst að drekka
með matnum.
»Eg kýs mér helst bolla af tevatni«. Á með-
an þau voru að drekka það, fór hann að spyrja
hana um Orkneyjar. Dagin eftir fóru þau að lesa