Dvöl - 01.04.1915, Síða 4

16
D V 0 L.
Þar var flest óumbreytt, faðir minn og móðir
sýndust ekki vitund eldri en þegar eg skyldi við
þau, og þau horfðu undur h\rrt og áuægjulega
á hann Eyjólf sinn. —
Eg hafði að eins dvalið einn dag heima
þegar eg spurði föður minn hvert krækiberin
mundu ekki vera orðin stór núna uppi á háls-
inum.
»Jú, það tel eg víst, en þér mun þó ekki
detta i hug að fara að riða upp á háls núna í
berjaleit?« spurði hann.
»Nei, eg ætla að ganga eins og eg var oft-
ast nær vanur«, sagði eg. — »Eg býst við að eg
hitti máski einhverja forna kunningja mína af
því það er sunnudagskveld, Heldur ekki unga
fólkið áfram að fara til berja?«
»Mikil ósköp jú. En eg vil helst þú riðir.
Ef þú kæmir við í Nesi og tækir hana Hallgerði
með þér, þá veit eg þú hefðir miklu meiri
skemtun af ferðinni. Hún hefir stundum verið
að tala um hve hún hefði gaman af að sjá þig
aftur. Eí þú ert ríðandi þá er það ekki næsta
mikill krókur fyrir þig«.
»Nei! en nú er eg gangandi og til allrar ó-
lukku langar mig ekkert til að sjá Gerðu húu
er víst ekkert fríðari en til forna«. —
»Ekki veit eg hvort hún má fríð heita, en
hún er allra myndarlegasta stúlka, og búkonu-
efni hið besta að sagt er«.
»Hvar er Rannveig Erlendsdóttir nú? Hún
er víst orðin falleg stúka?«
»Þú munt liklega hitta hana í dag, ef þú
ferð á berjamóinn. Eg sá ekki betur en það
væri hún sem gekk með Steini Jónssyni þar
upp eftir áðan. Fólk er að jafna þeim saman,
heyri jeg sagt«. —
»Svo er það«, sagði eg, og beit ofur hægt á
vörina. »Er Steini hér í nágrenninu« —.
»Iá hann er fyrii'vinna hjá föður sínum á
Lundi. Jón karlinn er oi'ðtnn alveg ónýtur til
alls, útslitinn og gigtveikur«.
»Svo er það«, sagði eg aftur. en eg má ekki
tefja ef eg ætla að heilsa upp á gömlu berja-
brekkurnar mínai', og sjá hvernig Brúarfossi líð-
ur«, og um leið þreif eg húfuna mína og fór
á stað.
Eg labbaði í hægðum mínum upp götu með
hendui'nar fyrir aftan bak, og eg athugaði hvei'n
stein i götu minni, sem eg þekti frá fornu fári,
hvern skúta kannaði eg, já jafnvel hvetrt strá,
fanst mér sem eg kannaðist við. »Og hérna er ein-
stígið, sem liggur ofan í Hvammsbi'ekku, og
héi'na er fossinn sjálfur, gamli Brúsandi — köll-
uðum við hann stundum. — Að sjá meitilbei'gið
uppi yfir, hvað það var gljáandi og fágað af sól-
skíninu. — Þar höfðu ernir og fálkar ln'eiður
sín, og neðanundir var hamragilið sem Bi'úsandi
steypti sér ofan í með háum jötnasöng, alveg
eins og áðus.
Hvammsbi'ekka blasti við er eg var kominn
upp á Stapa, sem kallaður var, og berjamórinn
var þar skamt fyiir norðan.
Eg tylti mér á tá er eg skyngdist yfir sveit-
ina, rétt eins og eg myndi sjá betur fyrir það,
enda reyndist það og, því nú sá eg eitthvað
kvikt í brekkunni, sem eg ekki hafði tekið eftir
áður. »Eg verð að vita hver það er«, hugsaði
eg með mér, »hver veit nema það sé Rannveig,
þar hitti eg hana siðast er við vorum á berja-
mó«.
Jeg framar flaug en hljóp ofan einstígið,
enda var það breitt og gott, og eg nam staðar
fyrir framan fallega og glóhærða stúlku. Þarf
eg að taka það fram, að það var Rannveig
fornvina mín, sú sama og áður, að eins svo
miklu fallegri og þroskaðri eu fyr. Oft hafði
eg hugsað um hana, en aldrei hafði mig dreymt
um slíka fegurð, aldrei svona gullbjarta, langa
og þykka lokka, aldrei svona fallegan yfirlit, —
svona mjalla hvítt enni og háls — svona rós-
rauðan munn, svona morgunroða litaða vanga
— svona blið blá og björt augu — svona að-
dáanlegar hreifingar. Eg var i stuttu máli, sem
sleini lostinn er eg stóð fyrir framan hana, og
horfði á liana án þess að koma upp einu orði.
Hún opnaði munninn til að tala, en sneri þvi
upp í bros, sem eg ekki get lýst.
Loksins fékk eg þó málið. — Eg rétti henni
hendina og heilsaði henni með nafni, og spurði
hvort hún þekti mig. Hún játti þvi. Eg veit
ekki hvort það var tilhlýðilegt — en næsta orð,
sem eg talaði, var að spyrja hana hvort hún
myndi hvað eg hefði sagt við hana að skilnaði.
Hún játti því einnig, og nú hljóp blóðið
upp undir hársrætur, ofan á háls og út undir
eyru sá eg.
»Og áttir þú von á að heyra mig endur-
taka þau orð?« spurði eg enn fremur.
»Eg hélt það máske«, sagði hún mjög
niðurlút.
»Svo þú hjelst ekki eg væri búinn að
gleyma því?«
»Eg vissi að þú varst tryggur og staðfastur
í lund«, svaraði hún, og skildi eg að hún hvorki
vildi neita né játa í þetta sinn.
Eg þakkaði henni fyrir þessi orð, og næstu
fáeinum orðum er þar fóru á eftir vil eg ekki
segja frá. En við höfðum ekki tima til að tala
mikið saman í þetta skiftið heldur, því þegar
mér var litið við, sá eg hvar karl faðir minn
var að staulaust ofan einstígið. Hann var búinn
að sjá okkur, og voru brýrnar talsvert sígnar á
karli. —
Hví ertu kominn hér«, sagði eg með engu
minni alvörusvip, en þeim sem bjó í brúnum
hans, »viltu eg sæki þér gull ofan í fossinn?«
Eg sá hann skyldi hvað eg meinti, því hann
roðnaði. Hann var þá kominn til okkar, og
stóð hann og horfði á olckur á víxl. — Þá var
sem ský liði burt frá andliti hans. — Það hlaut
líka að hverfa frammi fyrir fegurð og yndisleik
Rannveigar. — Eftir litla þögn svaraði hann
brosandi. F'ramh.
Útgefandi: Torfhildnr I’orsteinsdóttir Holm.
Prentsmiðjan Gutenberg.