Dvöl - 01.10.1916, Síða 3

D V 0 L.
39
leitur, hafði Hyde keypt í Lýan veturinn áður.
Katrin vatt bögglinum við á alla vega og virti
hann grandgæíilega fyrir sér. Freistingin að sjá
dýrindið sem í honum var varð æ sterkari og
sterkari. Því þetta var sá hlutur sem maðurinn
hennar hafði engum lofað að sjá nema sjálfum
sér. Hver svo sem helzt opinberun var í hon-
um — stór eða lítil, þá var hún sönn. Kvalin
af efa og örvinglun, fann hún svo sterka löng-
un hjá sér til að sjá hvað hann hafði að geyma,
og svo þegar hún væri þess vís orðin, skyldi
hún haga sér því samkvæmt. »Ef i þessum
böggli eru einhverjar bindandi ástargjafir frá
lady Suffolk, þá fer eg ekki; þá skal ekkert fá
mig til að fara. En sé ekkert orð í honum um
hana, engin menjagripur frá henni eða til henn-
ar; og ef natn hennar stendur þar ekki eða
bréf frá henni, — þá skal eg vitja þess er mitt
er. »Nýrri ást, ást sem ekki er ársgömul, ætti eg
sannarlega að geta rutt af veginum. Eg fyrirgef
öllum nema fady Suffoik«. Þetta var áselningur
Katrínar þegar hún í snatri braut innsiglið.
Fyrsta brjefið sem valt út úr bögglinum skefldi
hana, það var hálf örk sem hún hafðitekið úrhendi
Brams bróður síns og á því stóð nafn hans. Á
hana hafði hún skrifað hinar fáu fyrstu linur,
eftir að hún hafði fengið rétt til að skrifa sig
»Katrínu Hydea.' Það var því í raun og veru
fyrsta bréfið sem hún hafði skrifað sem gift
kona; og innau i því var hið dýrmæta ástar-
merki — gula slaufan. Hún rak upp hljóð er
hún félt niður á skattolið; svo tók hún hana
upp og kyssti hana, og hélt henni upp við
barminn á sér, og hún neri sér í áköfum gleði-
og sigurhróss ofsa. Aftur og aftur einblíndi hún
á hana, og kallaði fram í huga sínum nóttina
sem hún bar hana fyrst í barminum, og handa-
tiltektir móður sinnar er hún nældi hana á
hana. Hún endurkallaði sigurhróssbros föður
síns, þegar hann horfði á hana. Eftirmiðdag
þann, er hún stóð hjá Jóhönnu systur sinni
inni í aldingarðinum niður við árbakkann, og
hún sá elskhuga sinn bera hana í barminum.
Hún mintist þess sem hún hafði heyrt um bólm-
gönguna — hið voðalega einvígi, og þann ásetn-
ing heimamanns Semples, að taka slaufuna af
brjósti elskhuga síns, og sem faðir hennar kom
svo göfugmannlega í veg fyrir. Þessi borði átti
sér óvanalega sögu, og samt var hún í þann
veginn að gleyma henni. Það var maðurinn
hennar sem hafði geymt hana á meðal sinna
langdýrmætustu hluta. Slaufan hélt ennþá tölu-
verðu af sínum upprunalegu fögru litum, en
hún var öll ötuð af storknu blóði. Ekkert hefði
Hyde getað gert eða sagt, sem hefði verið jafn
öílugt að tala máli hans.
»Eg ætla«, sagði hún, »að gefa honum hana
aftur með mínum eigin höndum — enn þá
einu sinni skal eg gefa honum hana. Ó, Rick-
ard, elskan min, maðurinn minnl Nú skal eg
flýta mér að finna þig«!
Með einlægum hestaskiftum við hvert pósthús,
náði hún til Lundúnaborgar næstu nótt. Þreytt
og hrædd keyrði hún strax til riddaraliðs-bygg-
ingarinnar þar sem Hyde lá sjúkur. Þar sat
hermaður fyrir utan herbergisdyrnar, en særði
maðurinn var einsamall þegar Katrín kom inn.
Hún rendi augunum yfir hið bera þægindalausa
herbergi, sem lítilfjörlegt kertaljós upplýsti. Þar
inni hvíldi Hyde kvalin af hitasótt, hann leit
upp og hrópaði: »Katrín!« með röddu eins veikri
og væri hann harmþrungið barn.
»Eg kem hingað til þín elskan min«.
»Eg verðskulda það ekki. Eg hefi verið svo
vondur, og þú mín saklausa góða kona«.
»Heyrðu nú, elsku maðurinn minn hvað egsegi.
Eg hefi ekki haft að berjast við neinar tálsnör-
ur, en þú þar á móti hefir orðið að lifa innan-
um þær allra verstu. Hversu auðvelt var þá
ekki fyrir þig að afvegaleiðastk
»Ó, hvað þú ert elskuleg, Ivatrín, og elskar
mig heitt!«
»f*að þekkir guð bezt, elskan min!«
»Og þú ætlar þér þá ekki að yfirgefa mig fyr-
ir þetta glappaskot?«
Hún tók þá úr barmi sinum st. Nikulásar
slaufuna og sagði: »Eg gef þér hana aftur. I
fyrsta sinni elskaði eg þig; nú ertu maðurinn
minn, og eg elska þig nú tíuþúsund sinnum
heitara. Þegar eg hlaðaði í pappírnum fann eg
slaufuna. Og hún sagði mér svo mikið um trygð
þína og ást — hún bað svo innilega fyrir þér.
Alt sem hún bað um þér til handa, það veiti
eg þér. Alt sem þú hefir brotið á móti mér það
er þér fyrirgefið«. Og þau spentu bæði greipum
sínum utan um slauífuna — þennan snepil at
gulum silkiborða sem hafði verið orsök til allrar
hamingju þeirra. »Þessi slaufa lofar þér öllum
hlutum sem eg get veitt þér, elskan mín«. Hvísl-
aði Katrín að honum.
»Elsku konan mín, þú hefir gefið mér lífið
aftur. Svona er hamingja Rickarðs Hydes mikil!«
Það var einn heitan eftirmiðdag í ágústmán-
uði, og aldingarðurinn á Hyde-herragarðinum
angaði af sætri ilman hornanna á milli, ávext-
irnir voru farnir að þroskast, ribsberjarunnarnir
stóðu í blóma, plummur og íleiri aldini sömu-
leiðis.
Hyde sat við opin glugga, og andaði að sér
hinu hreina hressandi lofti, sem bætti svo mjög
heilsu hans, Hann var fölur og magur eftir sín
löngu veikindi; en það skein bæði umhugsun
og ákvörðun út úr andlit hans. og hann hafði
sýnilega varpað af sér sorg þeirri er af veikind-
um lians flaut. Er hann sat þannig, kom þjónn
til hans og sagði honum eitthvað sem kom hon-
um til að líta til dyranna með glaðri eftirvænt-
ingu; og um leið, gekk maður inn til hans á að
geta um sextugt, — fallegur og tignarlegur mað-
ur, sem var svo einkennilega líkur Rickarð
Hyde, eins líkur og elskandi bræður eru stund-
um líkir hvor öðrum.
»Nei, Yilhjálmur!« vertu velkominn heim! Eg
er svo hjartanlega glaður yfir að sjá þig!«.