Ljósberinn - 07.01.1928, Blaðsíða 6

4
LJGSBERINN
á meðan skipið seig liægt og luegt að
hafnarbakkanum, þá var pó auðséð á
yíirbragðinu, að nú var öllum glatt í
geði, ekki sízt þeim, sem voru búnir
að koma auga á vini sína eða ættingja
í mannþyrpiugunni, er beið komu þeirra
í landi.
Ung stúlka stóð við borðstokkinn ein
síns liðs. Hún var fremur smá vexti,
ljós að yiirlitum, og lýstu rjóðar, sæl-
legar kinnar heilbrigði og æsku, blá
augu báru vott um greind og góðleik,
en pau sögðu engu síður frá pví, að
eigandinn mundi eiga bæði einbeittan
vilja og áræði.
Gráleitur regnfrakki féll pétt að grönnu
mitti, pykkar hárfléttur, sem var brugð-
ið undÍL' skotthúfu, lágu ofan á bakið.
Stúlkan hélt á ferðatösku, og liorfði
með gaumgæfni á land. Par var
mikill mannfjöldi saman kominn, og
virtist hún hafa ásett sér aö athuga vel
livert einstakt andlit í hópnum, pví hún
stóð grafkyr og rendi skarplegum aug-
um yfir mannpyrpinguna, par sem vinir
voru að hittast, heilsast ástúðlega og
hverfa svo hlæjandi og masandi út úr
mannprönginni.
Samferðafólkið tíndist smám saman
burt af skipinu, og hún varð einsömul
eftir; en hún virtist ekki taka sér pað
neitt nærri, né heldur furða sig á pví,
að stúlka, sem varð henni samferða alla
leið, og liafði lofað að taka hana með
sér í iand, lét ekki sjá sig. »IIún hlýt-
ur að koma!« liugsaöi lnin með sér og
liélt áfram aö horfa í land, sein vissu-
lega var nýtt land í hennar augum.
Aldrei hafði hún séð svona margt fólk
saman komið, og henni fanst rnikið til
um húsafjöldann. Mundi hún nokkurn
tíma rata um allar pessar göt-ur? Og
hvernig mundi hún kunna við sig í
skarkalanum iiérna?
Fámennið í sveitakyrðinni heima kom
í liuga liennar ósegjanlega laðandi, og
henni fanst ailra snöggvast að hún liefði
borist lir blæjalogni út á stormsollinn
sæ, par sem öldurnar æddu með gný
og gauragangi. Og hún varð svo undur
smá og svo óttalega einmana, eins og
útlendingur, sem enginn kannaðist við.
Viðkvæmur svipur kom í bláu augun,
pað vottaði ineira að segja fyrir tárum
í peim, en pó herti hún upp hugann
og hratt brott heimpránni, sem var í
pann veginn að yfirbuga liana.
»llvað ætli hún mamma segöi, ef að
hún sæi mig núna?« liugsaði hún með
sér og lá við að brosa. »Skyldi hún
trúa pví, að eg horfði á Reykjavík með
tárvotum augum, eins og mig langaði
til pess að fara!«
Flest ungmenni munu kannast við út-
prána, liið óþekta, sciðandi afi, sem stefn-
ir hug og vilja upp og út fyrir livers-
dagslífið, pegar vængjapytur farfuglanna,
hinna hraðfleygu vorboöa, sein koma
óravegu af ókunnum ströudum, kennir
ungum hjörtum að liefja flugið, en vonar-
blys æskunnar brenna svo skært og
varpa fögrum ljóma á framtíðina. —
Anna kyntist útpránni þegar rauð-
leitur morgunbjarminn lyfti undir barns-
legar vonir liennar og kvöldgeislarnir
fiuttu henni friðarkveðju Guðs, pá var
heimurinn svo fagur — sólroðin fjöllin,
fögur blómin, blátærir lækir og logn á
sæ, — fegurðin tók sér bólfestu við
hjartarætur barnsins, hún varð eins og
uppsprettulind, sem döggvar laufln, svo
að pau skrælna ekki.
En nú stóð Anna einsömul við borð-
stokkinn og virti fyrir sér forugar götur
höfuðstaðarins, ásamt húsapyrpingu, sem
var pví nær hulin dökkleitum mekki.
Andvarinn bar engan viðarilm að vitum
hennar, og skarkalinn mintiekki á fugla-
kvakið í móunum lieiina. Önnu fór að
gruna, að heimurinn, sem hér birtist