Ljósberinn - 15.09.1928, Blaðsíða 6

280
LJÖSBERINN
stórum steini, sem var rétt fyrir neðan
hann, og það vildi svo lieppilega til, að
petta stóra bjarg og mörg önnur hent-
ust og þeystust ofan á hausinn ógur-
lega á krókódílnum. Og hann purfti
ekki meira með. Ilann rak upp öskur,
veltist á hliðina og steindrapst; haus-
kúpan á honum mölbrotnaði. En pað
mátti ekki seinna vera; hefði bjargið
dunið á honum svo sem premur sek-
undum seinna, pá hefði hann skelt stóru
og ljótu skoltunum utan um fótinn á
veslings stúlkunni. Frh.
Nei, nú ætlaði hann að fara að dæmi
maursins og halda áfram og áfram,
pangað til verkinu væri lokið, sem hann
hefði á hendur tekist. liann spratt pá
á fætur og fór aftur til bæjarins og
hamaðist við að bylta grjótinu burt úr
aldingarðinum.
Svona prælaði hann frá morgni til
kvölds, dag eftir dag, og hvert skifti,
sem Iionum fanst hann ætla að gefast
upp, pá hugsaði hann til maursins, sem
kendi lionum polgæðið; hann var nú
búinn að præla parna í fjörutíu daga;
var hann pá nærri kominn til botns í
grjótdyngjunni. En einhvern tíma, er
hann stóð og var að hvíla sig í bakinu,
jtá heyrðist honuin koina ámátlegt vein
úr botni dyngjunnar. Ilann stóð upp og
preif rekupálinn sinn, sem hann hafði
til að Iosa með steinana; en í sömu svif-
um kom karlinn út úr húsum og sagði:
»Heyrðu, ungi maður, pú parft nú ekki
að leggja meira á pig við petta, pví að
pú fær ekki silfurdósirnar, eg hefi pær
nefnilega ekki. Og petta með hreinsun-
ina í garðinum hefi eg bara fundið upp
á til að losna við alla pessa yngismenn,
sem komið hafa og spurt eftir dósun-
um. Eeir hafa venjulega gofist upp í
miðju kafi, en pú liefir haldið út til
enda, —• en tnér pykir petta mjög leitt
pín vegna«.
Ilinrik varð heldur stúrinn út af pessu
og starði niður í dyngjuna; en pá segir
Karl: »Nú skal eg segja pér, að fyrir
tíu árum kom Marteinn bróðir hingað;
en daginn eftir gerði hann mér pá orð-
sendingu, að hann hefði gleymt silfur-
dósunum sínum, en pær fundust hvergi;
varð hann pá svo reiður, að hann sagði,
að hann stigi aldrei fæti sínum hingað
fyr en pær fyndust. Hann veit svo vel,
að dósirnar eru týnda'r fyrir fult og alt,
og hann gerir pað bara til pess að losna
við biðlana hennár Margrétar að senda
pá liingað.
Ilinrik hengdi höfuðið niður og mælti:
»Eg hefi pá eftir pessu unnið petta alt
fyrir gíg«. Hann fleygði sér pá niður í
dyngjuna; lionum félst hugur, hvernig
átti hann nú að dirfast að koma fyrir
augu Marteins; hann var ekkert ljúf-
menni, ef út af bar við hann.
En rétt í pví er hann stóð upp og
ætlaði að hafa sig á burt, pá heyrði
liann aftur veinið og fanst pað koma úr
botni dyngjunnar.
Hinrik greip pálinn ósjálfrátt og fór
að losa með honum hálf-sundurleysta
steinana. Hljóðið var altaf skýrara; loks
kom hann niður á gamla tunnu, og er
hann sló úr lienni botninn, pá skreið
einhver skorpin vera upp úr lienni.
»IIver ert pú?« hrópaði Hinrik.