Ljósberinn - 03.11.1928, Page 2

Ljósberiríí
á38
»Ó, fiað slys pví linossi að liafna,
hvílíkt fár á pinni braut,
ef pú blindur vilt ei varpa
von 'Og sorg í Drottins skaut«.
h.
Móðir pín.
iVarðveít pú, sonur, boðorð föður
[)íns, og liafna eig'i viðvörun móður
pinnar«. (Orðskv. 6, 20).
Eg pekki hana ekki, en eg þekki
móður mína. Pað var bezta móðirin, sem
nokkurn tíma hefir stigið fæti á pessa
jörð, — nema ef pú vilt halda pví fram,
að móðir pín hafi verið betri; en hún
móðir mín var nú samt betri.
Stundum grípur mig svo heit prá eftir
pví að sjá hana enn einu sinni, vefja
hana örmum og prýsta henni að mér
og leggja kinn við kinn. Mér finst næst-
um eg vildi gefa eitt ár af æfi minni
til pess að mega sjá liana í stofunni
minni enn einu sinni svo sem augnablik.
Lví að nú er hún horfin héðan. Eg man
pað frá pví eg var dálítill drengur, hversu
mér kom pað oft skyndilega í hug: Setj-
uin nú svo, að hún mamma pín dæi,
og um petta var eg svo að hugsa, pang-
að til tárin koinu fram t augun á mér.
Og svo hljóp eg inn í stofuna til pess
að fullvissa mig um, hvort hún væri
ennpá hjá mér.
En stundin kom, dimmi, dimmi dag-
urinn, er við stóðum öll heima hjá móð-
ur okkar dáinni. Klukkan á veggnum
gekk sem áður, en hjarta móður okkar
var hætt að slá. Ó, hve andlitið hennar
ástfólgna var orðið fölt; pað var ná-
kvæmlega eins og engill dauðans stæði
parna og stryki köldu hendinni sinni
um ásjónu hennar. Og svo kom pessi
undarlega kyrð, pegar öllu, öllu sam-
bandi var slitið milli hennar og okkar.
Maður verður húsviltur, svo undar-
lega húsviltur, pegar móðirin deyr. Eng-
inn getur nokkurn tíma elskað okkur
eins og hún, pví að hún skildi okkur
betur en allir aðrir. Hún bar okkur fyrir
brjósti, fyr en við vissum af pví sjálf.
Ef okkur leiddist eitthvað eða vorum
að fara dult með eitthvað, pá skildi hún
pað og vissi löngu fyr en við gát-
um sagt henni frá pví; hjá henni átti
preytta hjartað okkar altaf friðstað og
hvíld um stundarsakir. Eetta lifi ég aldr-
ei upp aftur hér á jörðu. En einhvern
tíma ber petta sama líka pér að hönd-
um, petta skelfilega, að einhver ástvin-
anna pinna deyr, og kistan hans er
borin út á ganginn, og líkvagninn
prammar pungstígur með pennan sorg-
arfarm. Ekkert heiinili fær að standa
óskert alla daga. Röðin kemur að heim-
ilinu pínu, pví verður lokað og eftir
verður minningin dýrmæta og ekki
annað.
En pá ætla eg að segja pér annað
um leið. Pað var einn, sem mér varð
ennpá hjartfólgnari, pegar mamma dó,
og pað var frelsari r- inn. Hann varð
jafnvel meira fyrir mér; pví að liann
var líka frelsari móður minnar. Hann
hafði sjálfur borið pá undursamlegustu
umhyggju fyrir móðvir sinni, og eg mátti
eiga pað víst, að ef nokkur skildi harm
minu og trega, pá væri pað sonur Maríu.
Petta alt, sem eg hefi nú skrifað, hefi
eg skrifað til pess, að pér lærist betur
að meta móður pína, meðan pú færð að
hafa liana hjá pér. Ertu pýður og góður
við liana móður pína? Ertu ástundunar-
samur í pví að skrifa henni, pegar pú
ert fjarverandi? Gengur pú stundum til
hennar til að fá koss hjá henni?
Ó, pað er vissulega um seinan að
ganga úi og gráta hjá leiðinu hennar í
kirkjugarðinum.
(Olf. Rich.). B. ./.