Ljósberinn - 03.11.1928, Síða 4

340
L J 0 S B'E KIN N
t'"~ M$» ífr'
hlusta A skraf fieirra og gleðst með
þeim, en vona með sjálfri mér, að þær
fái að koma til mín aftur með haustinu
Lóan söng í móunum, svanir syntu á
tjörnunum, lækirnir kváðu í lautunum
og blómin lifnuðu á grundunum, —
blessað vorið var komiö. Pað lætur svo
margar vonir rætast, sem hafa lifað af
skammdegismyrkur og vetrarhörkur. —
Börnin lihiþu inn til mömrrm sinnar og
sýndu henni fyrstu sóleyjuna, og sögðu
henni, að nú væri lóan komin, þau höfðu
heyrt til hennar, húfi söng dírrí-dírrí,
alveg eins og í fyrra. Og mamma kysti
á kollinn eða vangann og sagði bros-
andi: »Blessuð börn, veri hún ætið vel-
komin!« Endir.
r
Heimski Oli.
Þegar komið var inn í Suðurhafið
byrjaði hvalaveiðin, fengu þeir svo mik-
inn afla, aö um leið og farið var fram
hjá Félagseyjum til að komast inn í
Kyrrahaíiö uröu þeir að setja þar nokkra
nrenn í land til að bræða spikið er þeir
höfðu meðferðis. Öli var frá sjer numinn
af öllu því er fyrir bar. Peir höfðu kom-
ist svo langt suður á bóginn að þeir
sáu stórar fylkingar af stórum ísbjörgum
og eina nótt voru þeir nærri inni klemd-
ir á milli þeirra, en um morguninn er
birta tók voru tveir ísjakar stjórborðs-
megin við skipið, háir sem fjöll,
Parna lágu þeir og vögguðu til og frá,
og stundum »hneigðu« þeir sig svo djúpt
að helzt leit út fyrir að þeir mundu
falla á skipið. Að síðustu steyptist ann-
ar þeirra kollhnýs, en af því myndaðist
svo mikill öldugangur að hvalfangarinn
byltist til á allar hliðar, og stakk bug-
spjótinu á kaf í sjóina. ÖIi fjekk einnig
leyfi til að vera með í bátunum við hval-
veiðina, og einn dag er þeir voru að
elta stóran hval, fékk hann að skjóta
skutlinum, með vissri og öflugri hendi
beint í hrygginn á honum. Hann stakk
sér aftur í djúpið og dró bátinrr meö
ógurlegum hraða uns hann kom aftur
upp en þá voru kraftar hans þrotnir.
Gusur af vatni og blóði þeyttust há.tt
í loft upp, nokkur slög með sporðinum,
váít síðan á hliðina og var dauður.
Eftir 17 mánuði var ski]»ið frrll fermt
og sigldi nú til baka um Kap Horn inn til
Rio de Janeiro til að taka vatn og vist-
ir. Par lá stór freygáta frá Nýju Jórvík,
skipstjórinn hét Balkan og var norskur.
Hann var nú spurður hvort hann vissi
nokkuð um foreldra Óla. Hið eina, sem
hann gat sagt um það var að briggskip-
ið Bergen sigldi inn á höfnina urn leið
og liann fór út. Hann hafði kallað til
þeirra um borð og spurt hvernig ferðin
hefði gengið og honum var svaraö að
öllum liði vel.
Hatnmer sá að öla leiö ekki vel er
spurt var urn foreldra lians, liann bæði
heyrði það og sá, og hann vissi að
drengurinn þráði að finna móður sína.
Og þar sern Harnmer gjarnan vildi
gleðja Óla spurði hann hvort hann lang-
aði ekki til að fara með Balkan skip-
stjóra til Nýju-Jórvíkur. Öla var sár-
nauðugt að skilja við Haramer, því hann
elskaði hann, já jafnvel meir en hann
nokkurntíma hafði elskað sinn eigin föð-
ur, en hans innilega löngun til móður-
innar reið baggamuninn og svo lofaði
Balkan skipstjóri [>ví, að honum skyldi
liða vel. öli fór því utn borð í skipið
Washington eftir að hafa kvatt alla sína
félaga er voru mjög óánægðir yfir aö
hann skyldi fara frá þeim.
Matsveinninn var sá eini er gladdist
yfir brottför hans, en það voru margir