Ljósberinn - 03.11.1928, Qupperneq 8

LJOSBERINN
344
Enginn getnr á pað gizkað, hvernig
böggullinn ha.fi, komist í net veiðirnanns-
ins. —
Eng’inn annar vegur.
o o
Trója, liin fornfræga borg, var múr-
um girt á alla vegu; en ekki var nema
um eitt hlið að ganga. Tótt gengið væri
aftur og aftur kringum hana, pá fanst
ekki nema petta eina lilið. ilver sá, sem
ætlaði inn í borgina, varð inn um ]>að
hlið að ganga. Tað voru einu inngöngu-
dyrnar.
Eins er því varið með liina dýrðlegu
borg Guðs á himni. Tar er heldur ekki
nema um einar dyr inn að ganga. Jesús
segir sjálfur:
»Eg er dyrnar; ef einhver gengur inn
um mig, sá mun hólpinn verða« (Jóh.
10, 9). og í annað skifti sagði hann:
»Eg er vegurinn, sannleikurinn og lííið;
enginn kemur til föðursins, nema fyrir
inig« (Jóh. 14, G.).
»Pú Jesús ert vegur til himinsins heim,
í heimkynni sælunnar preiða*.
Drykkjumannskonan.
Af bláum himni liafs í vota sæng
er hnigln eldrauð sól, en dökkan væng
svo þögul nóttin breiðir yíir bæinn,
og bleika grund og spegilsléttan sæinn.
Við sjóinn fram má líta Ijós í glugga,
í litlu húsi, gegnum dimman skugga.
Par situr kona inni. Enginn skilur
pann angurspunga’ er hún í brjósti dylur,
pví sorgin breiðir yfir hennar anda
og æfiferil dökka vængi panda. —
f föðurhúsum barnglöð fyr hún bjó,
og björt var hennar æfi pá, sem vor,
og blómum stráð var hennar hvert citt spor,
en hjartað fylti saklaus gleði og ró. —
í kvöld hún situr ein með sorgarekka,
pó er hún gift,. en vonin sæla brást;
pví hún á mann, sem hættir ei að drekka
Og hennar einskis metur trygð og ást.
\ið drykkjusvall hann situr fram á nætur,
en syelta börn og konu tíðum lætur.
Með tár í augum börnin hrópa: »Brauð!«
pá brennur ástarpýða móðurlijartað.
Sinn grát hún dylur, göfug pótt sé snauð,
hún getur ekki fyrir neinum kv'artað.
Sem fuglinn sín'a bringu bera reitir,
og blíða hjúkrun ungum, smáum veitir:
hún líður sjálf og sér um alt, vill neita,
að sínuin börn-um hjúkrun inegi veitn.
Ifún svæfir pau og Iðin verk sitt við
hún vakir ein, í Ijúfum næturfrið,
un7. vinnulúin hönd í kjöltu hnígur.
Frá liennar brjósti pögult andvarp stígur:
»Mitt auma líf er Iíkt og nóttin svarta,
pví lífsins stormský hylja sólu bjarta,
ei kemur aftur æskan morguuskær;
en ásakandi rödd mitt hjarta slær:
Með vilja hef eg hainingjunni tapað.
En hvað ? — eg get ei sjálf mín örlög skapaö,
en aðeins mýkt pau, ef eg ber pau vel.
Eg einum Guði sorgir mínar fel«.
Af bláum himni hafs í vota sæng
et' hnigin eldrauð sól, en dökkan væng,
svo pögul nóttin breiðir yfir bæinn,
og bleika grund og spegilsléttan sæinn.
Eitt ár er liðið. — Hrörlegt hús í skugga,
við hafið stendur, — ekkert Ijós í glugga.
Tví nú er kona drykkjumannsins dáin,
í dimmu grafar hvílir hún svo rótt.
Með heitum tárum hryggur vökvar stráin
á hennar leiði einn um pögla nótt,
hann, sem að flýtti fyrir hennar dauða,
en fær ei umbreytt pví, sem komið er.
Eitt andvarp: »Drottinn, miskunna pú mér!«
til himins leitar, gegnum geiminn auða.
Sigurbjörn Sveinsson.
K. F. U. M.
Á m orgun:
Kl. 10 Sunnudagaskólinn.
— 2 V.-D, (drengir 7—10 ára).
— 4 Y.-D. (drengir 10—13 ára)
— 6 U.-D. (piltar 14—17 ára).
Nýir Uaupendur að Ljósberanum t'á hann
gefins frá 1. október til áramóta.
Úgefandi: Bókaverzlunin Emaus — Prentsm. Ljósberan