Ljósberinn - 01.07.1947, Blaðsíða 20

4>y4imevhur1örin
69I J SAGAÍ MYNDUM eftir HENRYKSIENKIEWICZ
M’Rua og allir hermenn lians grúfðu andlit sín
niður í jörðina, svo að líkamir þeirra mynduðu lif-
andi hrú. Enginn þorði að hreyfa sig og þeir fyllt-
ust ennþá meiri ótta, þegar King lyfti rana sínum
og tók að rymja, meðan Saha fylgdi dæmi hans og lét
sinn djúpa hassa heyrast. Þá heyrðist hiðjandi and-
varp frá öllum hópnum: „Aka, aka, aka!64 Þannig hélt
það áfram, þangað til Kali tók aftur til máls:
„Ó, M’Rua, og þið, börn M’Ruas! Þið hafið auðsýnt
hinum góða Mzimu lotningu, rísið iiú á fælur og mettið
augu ykkar af ásjónu hennar. Því þá mun hinn inikli
andi hlessa ykkur. Rekið óttann á hurtu úr hjörtum
ykkar, því það skuluð þið vita, að þar, sem hinn góði
Mzimu ríkir, má ekki úthella mannsblóði64. Er Kali
hafði lýst yfir, að enginn þyrfti að óttast dauðann, þar
sem Mzimu væri, risu M’Rua og menn hans á fætur.
Þeir litu óttaslegnir og forvitnir á hinn vingjarnlega
„guðdóm44. Hvorki þeir né forfeður þeirra höfðu nokk-
urntíma séð neitt þessu líkt. Þeir höfðu átt að venj-
ast andstyggilegum guðamyndum, útskornum úr tré
eða loðnum kókoshnetum, en nú sat þarna fyrir fram-
an þá, á fílnum, mildur, hrosandi, lítill „guðdómur44,
er líktist hvítu blómi. Ótti þeirra livarf hrátt, og þeir
réttu hendurnar móti þessari dásamlegu opinherun.
„Ó^ Yancig, Yancig, Yancig!44 hljóinaði í margrödd-
uðum kór. En Stasjo tók þá eftir, að negri með topp-
húfu úr rottuskinni á höfði, skreið, eftir að Kali hafði
lokið máli sínu, eins og slanga í gegnum grasið, á leið
að kofa, sem stóð einn sér utan við þorpsgirðinguna.
Umhverfis þenna kofa var limgirðing. A meðan rétti
„hinn góði Mzimu44 hendur sínar í kveðjuskyni til
negranna.