Ljósberinn - 01.05.1953, Blaðsíða 9

ljdsberinn
45
Þeir börðust áfram dauðuppgefnir og þreytt-
ir. Það virtist eins og allt hefði gert samsæri
gegn þeim. Dag nokkurn varð Flemming fyr-
ir höggormsbiti. Höggormurinn lá saman-
hringaður innan um visið lauf, og hann steig
oviljandi ofan á hann. Hólm sá það og drap
hann eldfljótt með digra stafnum sínum. En
slysið var orðið, og Flemming stirðnaði upp af
hraeðslu og þorði ekki að hreyfa sig. Hann
hafði lesið, að mikil hreyfnig örvaði blóðrás-
ma, og á þann hátt bærist eitrið út um líf-
faerin.
— Datt mér ekki í hug! sagði Wenk örviln-
aður. — Það lítur út fyrir, að allt ætli að
ganga á aftui’fótunum hjá okkur núna. Til
allrar hamingju hef ég ennþá litlu lyfjaskrín-
°na með móteitrinu gegn höggormsbiti.
'— Flýttu þér! stundi Flemming.
Hann var alveg grænn í framan. Honum
fannst þetta.ganga alltof hægt. En þegar Wenk
skipaði honum að leysa niður um sig bux-
Urnar, varð honum samt einkennilega innan-
krjósts.
~~ Þú átt að fá sprautu, sagði Wenk óþol-
uimóður. — Eyddu nú ekki tímanum til ónýtis.
— Getur þú ekki sett hana í handlegginn?
sPurði Flemming gæfur.
En Wenk sagði honum stuttur í spuna, að
nu vseri ekki tími til þess að fjasa. Flemming
vSrð að sætta sig við þetta og leysa niður
um sig buxurnar, svo að Wenk gæti gefið hon-
unr sprautu í afturendann.
'— Það stendur í leiðarvísinum, að það eigi
setja sprautuna þar, vegna þess að það
^ólgni mjög mikið á eftir, sagði Wenk og
slePpti fórnardýri sínu. — Til allrar ham-
lngju hefi ég nóg móteitur, annars hefðir þú
ekki einu sinni verið tveggja súrra sílda virði.
Flemming varð einskis var eftir sprautuna
begar
í stað, en daginn eftir bólgnaði hann
uPp, og hann varð að sætta sig við að vera
Ufl-kátbroslegur útlits í tvo daga. En engan
fangaði til þess að gera gys að honum, og
klemming sjálfum fannst þetta ekki vitund
gaman. Það var nefnilega mjög sárt, og hann
stundi og kveinkaði sér í hvert sinn, er hann
gerði einhverja ósjálfráða hreyfingu.
Bato hafði haft til að bera framúrskarandi
ratvisi, og hann hafði ekki átt erfitt með að
finna vatn, en nú, þegar þeir voru orðnir ein-
lr> komust þeir fljótt að raun um, að það var
ekki jafnauðvelt og áður. Einn daginn fundu
þeir aðeins lítinn vatnspytt með slæmu vatni,
sem virtist allt annað en freistandi. Það mundi
blátt áfram vera hættulegt að drekka það,
nema það væri fyrst síað og soðið. Nú liðu
margir dagar, áður en þeir fundu vatn til þess
að láta á flöskurnar aftur. Wenk var alvarlega
hræddur um, hvernig fara mundi. Öll ábyrgð-
in hvíldi á honum, og hann fann það á sjálf-
um sér, að hann var ekki jafn-sterkur og
áður.
Þeir hittu heldur ekki menn lengur, sem
þeir gætu spurt til vegar, og á svartsýnis-
stundum var Wenk hræddur um, að þeir kæm-
ust ekki lengra. En hann geymdi það með sér
og reyndi í þess stað að telja kjark í hina.
Þeir skildu nú, að Bato hafði haft einhverja
ákveðna ástæðu til þess að leiða þá afvega,
og hann hafði víst yfirgefið þá með ráðnum
hug í þessum vatnslitla hluta landsins. Það
voru miklar líkur til þess, að þeir færust aí'
þorsta og ofþreytu.
Horfnir í frumskóginum
Morgun einn tóku leiðangursmennirnir sig
upp rétt fyrir dögun. Öllum var ljóst, að
ástandið var mjög alvarlegt. Meira að segja
Ebbi, sem var mjög þrautseigur, fann á sér,
að hann varð máttfarnari með hverjum deg-
inum. Hann var þurr og bólginn í hálsinum,
og augu hans voru innfallin eins og hjá hin-
um. Enginn þeirra sagði aukatekið orð.
Flemming var fyrir löngu farinn að óska
leiðangrinum veg allrar veraldar. Hann hét
því með sjálfum sér, að þetta skyldi vera
síðasta sinn, sem hann hætti sér út í því-
líkt — ef hann kæmist þá nokkurn tíma heilu
og höldnu aftur heim til Danmerkur.
Um hádegisleytið, þegar hitinn var verstur,
gafst hann upp. Hann hné niður eins og tuska,
og hinir sáu, að þetta var engin uppgerð hjá
honum.
— Hvað eigum við að gera? Spurði Wenk
örvilnaður. — Okkur hinum er þetta erfitt,
en Flemming getur ekki meira. Einn okkar
verður að vera hérna hjá honum, svo verðum
við hinir að reyna að finna vatn einhvers
staðar.
Flemming sjálfur sagði ekki eitt orð. Hann
lá með lokuð augun og var hálf-meðvitundar-
laus. Hann hafði áður verið meira en sælleg-