Ljósberinn - 25.04.1925, Qupperneq 5

LJÓSBERINN
125
komin í dauðann. Konungi fanst, sem hann heyrði
einhvern segja:
„Nú er röðin komin að þér sjálfum. 'Nú verður þú
að þola hegninguna fyrir það, að þú hefir þjakað
öðrum“.
Konungur hneigði höfuð sitt andvarpandi. Nú sá
hann allar ódáðir sínar á annan veg en áður, sá hve
mikla sorg og þjáningu hann hafði bakað öðrum.
Þá varpaði hann sér á kné og bað grátandi:
„Fyrirgefðu mér Drottinn, og hjálpaðu mér að
bæta það alt aftur, sem eg hefi brotið. Sjálfur get
eg það ekki“.
Alla furðaði á þeirri breytingu, sem á honum var
orðin. Nú var fjáahirzlan opnuð og nú skilaði hann
öllum aftur því, sem hann hafði ranglega af þeim
tekið og miklu meira. öllum var gefin lausn, sem
ranglega voru í varðhald settir, öllum sjúkum og fá-
tækum var hjálpað, og huggaðir allir þeir, sem sorg-
mæddir voru.
Konungur leit á dóttur sína með sorg og kvíða;
hann sá ekki votta t'yrir því, að henni batnaði.
„Eg verð að reyna aftur“, hugsaði hann með sér.
Og einu sinni árla morguns lagði hann af stað með
leynd og var einn að því sinni.
Þegar hann var kominn upp á. fjallstindinn, laust
hann upp fagnaðarópi. Ilafið ólgúfuila var horfið. Nú
sá hann sólbjört engi, fjöliit blóm og yndislega álfa
með fiðrildavængjum. Pegursti álfurinn sveif alla leið
upp á fjallið til hans. í heudinni hafði hann litla,
skínandi fiösku og rétti að konunei.
Konungur hvar heim aftur fullur gleði og þakk-