Ljósberinn - 26.03.1927, Page 3

LJÓSBERINIT
99
Frh.
Stúlka kom inn í dyrnar og sagði að
kaffið væri tilbúið, var þá gengið yfir í
borðstofuna, sem var rúmgóð með mörg-
um stórum gluggum, sem sólin skein
glatt inn um og glitruðu geislar hennar
á fallegum borðbúnaði á mjallhvítri borð-
ábreiðunni, sem var alsett ýmiskonar
gómsætu kaffibrauði og öðru sælgæti.
»Rósa situr hjá mér«, sagði frúin og
dró stólinn, sem Rósa var sezt í, nær
sér. Rósa leit hornauga til önnu systur
sinnar, og þóttist Anna sjá, að fremur
hefði hún kosið annað sæti. Frúin batt
hvítan jrentudúk um hálsinn á henni,
»svo að þú hellir ekki ofan á þig«, sagði
hún. »Rósa litla á að vera ósköp »pen«
stúlka«.
Anna var ekki Iiárviss í hvað það
þýddi að vera »pen« stúlka, þó hana
grunaði það, þessvegna varð henni í
í meira lagi bylt við, þegar Rósa litla
varð fyrir því óhappi að vclta um koll
bollanum sínum, sem var barmafullur af
súkkulaði, og fékk nú hvíta borðábreið-
an dökkleita skellu. Rósa litla fór að
gráta, og frúin sagði fremur alvarleg:
»Petta var nú ljóta skyssan, Rósa litla!
Rósa verður að vera aðgætin — og
helli ekki niður. Pað er ekki »pent«. En
nú skulum við fá nýtt í bollann og
breiða ofan á blettinn«.
Rósa þerraði af sér tárin, en gerði
fremur lítil skil fullum brauðdiski, sem
frúin setti hjá henni, og þótti Rósu litlu
þó- sætabrauð' verulega gott, en lystin
var horfin, ekki einungis hjá Rósu litlu,
heldur einnig hjá önnu, sem hafði tekið
hjartanlegan þátt í óförum systur sinn-
ar litlu; og þeim létti báðum, þegar
staðið var upp frá borðum og gengið
aftur yfir í dagstofuna.
»Mér þykir fyrir því að maðurinn
ndnn skuli ekki vera kominn heim enn-
þá«, sagði frúin. »Hann hefir mikið að
gera á skrifstofunni í dag — má eg
ekki bjóða yður reyk?« Hún rétti Ara
silfurbúið vindlaveski, sem stóð á borð-
inu. —
»Pakka yður«, sagði Ari, »en eg reyki
ekki«.
»Ekki það«, sagði frúin, »má eg þá ekki
biðja yður um að koma með mér hérna
inn í næsta herbergi, það er ýmislegt,
sem eg þarf að segja við yður einan«.
Anna horfði stórum augum á eftir
þeim og frúin lokaði hurðinni vandlega
á eftir sér.
Ari var búinn að hugsa sér margt,
sem liann ætlaði að tala við hjónin,
þegar hann fengi þeim barnið sitt í
hendur, og nú lagði frúin sjálf tækifær-
ið upp í hendurnar á honum, en þegar
hann sat andspænis þessari skrautklæddu
hefðarfrú, varð honum erfitt um mál.
Mundi hún, ríka konan, fá skilið tilfinn-
ingar hans, fátæka föðursins? Gat hún
gizkað á hugarhræringar hans á þessari
stundu? Fékk hún skilið það, að sporin
hans í húsið hennar, voru einhver örð-
ugustu sporin, sem hann hefði stigið?
En það var víst lítil von til þess að
hún sæi þá fórn, sem hér var færð, eða
að hún gæti hugsað sér þá hugarkvöl,
sem þessi stund hafði kostað foreldra-
hjörtun.
Frúin varð fyrri til máls:
»Eg vona að þið hjónin afhendið mér
telpuna af fúsum og frjálsum vilja«,
sagði hún, og talaði hægt i lágúm róm-