Ljósberinn - 26.03.1927, Side 4

100
LJÓSBERINN
»Og að þið fáið okkur hana í hendur
að fullu og öllu. Eins og þér skiljið, pá
yrði það miður hægilegt fyrir okkur, ef
að þið gerðuð nokkurt tilkall ti! hennar
síðarmeir.
Pessvegna hafði eg hugsað mér að
ganga svo frá samningum um Jietta, at-
riði; að þesskonar tilkall eða krafa frá
ykkar hendi, geti ekki komið til mála
Með öðrum orðum að [)ið, foreldrar
hennar, afsalið foreldrarétti ykkar og
fáið hann mér og manni mínum í hend-
ur«. —
Pað varð stutt þögn. Ari svaraði engu
alveg strax. Pó liann hefði búist við
þessu, gekk honum samt erfiðlega að átta
sig á því. Afsala föðurréttinum! Gat
hann það? Og sár söknuður gagntók
hann.
»Við mundum aldrei taka telpuna frá
ykkur, þegar við sæjum að henni liði
vel, já, miklu betur en hjá okkur«,
svaraði liann loksins. »En eg veit ekki
hvort við treystum okkur til að — að
afsala okkur foreldraréttinum, — það
— það er æði þung krafa, frú mín góð«.
»Kemur það ekki nokkurn veginn í
sama stað niður«, sagði frúin og var
blíðmál, »úr því þið trúið okkur fyrir
barninu, og búist ekki við að taka hana
heim til ykkar aftur. Mig langar mest
af öllu til þess að eiga litlu stúlkuna,
og eg tel mig ekki eiga hana nema með
svofeldu móti, að þið gerið þetta, sem
eg fer fram á«.
»Vissulega trúum við ykkur fyrir
henni«, svaraði Ari. »Annars hefði eg
ekki komið með hana til yðar, —- en
það er eins og maður kveinki sér og
vilji komast hjá þessu. IJér megið trúa því,
að við hugsuin alls ekki til þess að rífa
barnið okkar burt úr jafngóðum stað,
eins og heimilið ykkar hjóna er«.
»Paö liggur svo sem ekki á að ráða
þessu til lykta núna«, sagði frúin. »Og
ef til vill fer bezt á því að sjá hvað
setur, vita hvernig telpan kanli við Síg,
hvort hún hænist að mér, og vill éiga
mig fyrir mömmu. Hún ef máske helzt
til stálpuð, en illa trúi cg því þó.að
mér takist ekki að riá hylli hennar«.:
. »Eg kann' betur við að þessi leið sé
farin«, sagði Ari.
»Jæja, við skulum þá segja sem svo«,
sagði frúin. »Látum samningjnn bíða,
en sjáum hverju fraiii vindur. Eg reyni
vitanlega alt hvað eg get, að koma mér
í mjúkinn hjá henni«, bætti hún við
brosandi.
Pau gengu aftur imi í stofuna til
systranna, sem skemtu sér við að skoða
stóretlis myndabók.
»Eg þarf nú að-fara«, sagði Ari, »mér
þætti fjarska vænt uin ef að telpurnar
mættu vera hérna — óg — og að Anna
fengi að sofa liérna í nótt, og helzt
þangað til við förum lieim aftur«.
»Það er guð.velkomið«, svaraði frúin
glaðlega.
»Eg get því miður ekki' boðið yður
rúm' hérna, en telpan getur soíið hjá
stúlkunum, Rósa sefur í herberginu sínu,
það er fallegt, lítið herbergi, ljúfan mín,
með snjóhvítu rúmi og indælli dúnsæng,
er það ekki gaman, Rósá, að eiga her-
bergi sjálf ?«
En Rósa horfði skelfdum augum á
Önnu systur sína, sem æfinléga skildi
augnaráð hennar engu síður en orðin.
Systurnar héldust í hendur og horfðu út
um' gluggann, þegar frúin koin inn og
var búin að fylgja föður þeirra til dyra.
»Jæja, dúfan' mín litla«, sagði hún og
tók utan um hendurnar á Rósu, »nú skal
Rósa skoða alt húsið í krók og kring. Pú
mátt koma mcð ef þú vilt«, sagði hún við
Önnu. Satt að segja langaði Önnu ekki
vitund til þess, 'en þá varð henni litið
á Rósu litlu, sem stóð þegjandi og nið-
urlút, svo undur smávaxin við hliðina á