Ljósberinn - 26.03.1927, Qupperneq 6

102
LJÓSBERINN
stóru frúnni; og Anna slóst í förina. —
Alstaðar var sama prýðin og hýbýla-
skrautið. Önnu komu aftur og aftur í
liug húsakynnin á Ilamri, baðstofan,
göngin, bæjardyrnar, eldhúsið, liúriö.
Hvað petta gat verið ólíkt! Mismunur-
inn var svo ínikill aö Anna varð að
spyrja sjálfa sig: Á hún ekki Rösa gott
að rnega skifta?
En svarið kom sainstundis, og tók af
tvímælin: 1 konsúlshúsinu var að vísu
auður, pægindi, allsnægtir, en engin —
móðir. Og Anna spurði sjálfa sig: Á hún
ekki Rósa bágt að skifta? Frh.
tba
'Ptjiiijp jímt
JJjötni 3Jír«aoon Jítjíí&i.
Frh.
12. Óvænt undankoma.
Guð er oss hæli og styrkur,
örugg hjálp í nauðúm.
Ned og úrvalalið lians lágu fyrir akk-
erum við Pórt Royal Kew, eina af'Flóa-
eyjunum mörgu, og skemtu sér að vanda;
en hinir skipverjarnir voru í óða önn að
gera skipið svo vel úr garði, sem unt
var.
Skonnortan lá fyrir akkerum langt
þaðan við aðra ey, og virtist par vera
nægð af fersku vatni.
Laugardaginn 9. marz 1728 réri skips-
beykirinn og sex hásetar með honum
snemma morguns til eyjarinnar á stór-
bátnum til að taka par vatn. En er þeir
fóru hjá framstafninum á skonnortunni,
pá sáu þeir, livar Philip var að Jjúka
störfum sínum. Philip kallaði pá til beyk-
isins og bað'hann að taka sig með sér
í land peim til hjálpar. Beykirinn virtist
ckki vera fús á það; en Philip setti
honum fyrir sjónir, hvað pað væri hart,
að hann einn skyldi vera eins og tjóðr-
aður við stýrið, svo að liann fengi aldrei
að stíga á land, og pó væri liann orð-
inn svo veiklaður, að hann pyrfti frain-
ar öllum hinum liressingar við. Beykir-
inn lét pá tilleiðast og tók hann í bát-
inn. —•
Philip hefði pó varla leyft sér að fara
fram á þetta, of ekki liefði staðið svo
á, að Spriggs hafði pann sama morgun
og allir lians verstu menn, farið til fund-
ar við Ned, og var ekki von á. honum
fyr en um kvöldið.
Philip mátti nú ekki fáskrúðugri vera
að fatnaði til; hann var parna á skip-
inu að óþrifaverkum, og eftir pví fór
fatnaðurinn. Pað var ekki annað en
treyja og buxur úr grófu lérefti og ílóka-
hattur. Skólaus var hann og sokkalaus.
Pess má ekki láta ógetið, hvað fyrir
Philip vakti, þegar hann steig ofan í
stórbátinn, svo kvalinn sem' hann var
og kúgaður. Hann liafði það eitt í huga,
að ilýja af skipinu, sein hann var á,
því að það var honum jafnt líkamlega
sem andlega sannnefndur kvalabekkur.
Pegar hann kæmi í land, pá ætlaði
hann sér að renna til skógar svo hratt
sem kraftar leyfðu og fela sig í skógar-
þykninu, sem var örskamt frá strönd-
inni, og koma síðan aldrei framar, að
minsta kosti ekki lifandi, nálægt ráns-
mönnunum, pví að þeim hafði hann
hjartanlega andstygð á.
Og síðan liugsaði liann: »Og pótt
eyjan þessi græna veiti mér ekki ann-
an hvíldarstjað en moldarbeð í sínu kæra
skauti, pá tæki eg pví feginsamlega, pví