Ljósberinn - 11.04.1931, Side 5

LJÖSBERINN
101
sveifla sér upp á hann, lagðist svo á
hann ofan endilang'ur og teygói úr sér,
spennti svo greipar hátt mót himni og
lofaói Guó og þakkaói honum. Pað var
margt undursamlegt, sem honum hafói
aó höndum borió þessa nótt, og Drottinn
hafói gert hvert kraftaverkió af öóru á
honum. En hve hjarta hans var nú fullt
- allt of fullt — og orðin svo fátækleg,
aó jmu gátu ekki lýst því, sem honum
bjó í brjósti. En heit og djúp var sú
þökk, sem streymdi nú út frá hjarta
hans og af vörum hans. Hann tók aó
biója:
»Varóveittu mig, Drottinn, ó, varó-
veittu mig hjá þér! Láttu mig aldi'ei
g'leyma þessari næturstund né því, sem
þú hefir gert fyrir mig. Ö, þökk, þökk
Drottinn Jesús! Láttu mig nú lifa lífi
mínu þér til dýröar!«
En meóan hann var að þakka Guói af
gnægó hjarta síns og vegsama hann, þá
fann hann samt, aó þreytan var meira
og meira aó bera hann ofurliði og óvió-
ráóanlegur svefn sótti á hann, svo aó
hann ætlaói ekki að geta haldió augun-
um opnum. En ógerningur var samt aó
leggjast til svefns á plankanum, því aó
í svefninum gat hann oltió út af honum
og plankinn borist burtu. En hann var
nú samt yfirbugaóur af þreytunni. Hvaö
átti hann til ráðs að taka.
Hann þreifaói nú fyrir sér meó hend-
inni og fann þá fyrir sér járnkeng, sem
var festur í plankann. En hafði hann
þá nokkuó til aó binda sig fastan meó?
Þá datt honum í hug hálsklúturinn
sinn; hann hafói aidrei tekió hann af
sér, þegar hann steypti sér fyrir boró
á »Fortúna«. Hann leysti hann nú af
sér meó titrandi höndum, batt öórum
enda hans um handlegginn á sér, en
hinum endanum í kengins. Síóan rykkti
hann aftur og aftur í hálsklútinn til aó
vita víst, hvort hann gæti haldió honum.
Aó lokum áræddi hann aó leggja hcfuó
ió alveg nióur á plankann, og gaf sig
svefninum á valcl. öldurnar gjálfruóu á
plankanum og sungu honum vögguljóó.
Þá var aftur einn, sem vakti yfir hon-
um, og þaó var hinn sanni ástríki, misk-
unnsami faðir, sem hafói haldió henni
sinni yfir hdnum alla þessa undursam-
legu nótt.
7. KAPÍTULI.
Felix bjargaó.
Sólin var komin hátt á loft og varp-
aói hlýjum geislunum á sjávarflötinn.
Hún skein þá líka á föla andlitió á
Felix, þar sem hann lá steinsofandi á
plankanum.
»Halló þarna!« hrópaói heróibreiöur,
sólbrunninn farmaóur ofan af fram-
þiljunum á stóru kaupfari, — »halió
þarna! Ertu dauóur, eóa sefuróu?
Heyróu! Vaknaóu!«
Felix bærói ekki á sér.
»Hann liggur eins og hann sé dauö-
ur«, sagói farmaóurinn vió hjástadda
háseta og vikadrengi. »Vesling's piltur-
inn! En hve hann er fölur. Þaó er auó-
séð, aö hann hefir oróió fyrir miklu
volki. Piltar! Þiö veróió aó skjóta báti
fram. Fljótt nú!«
Svo var gert, sem skipaó var. Tveir
hásetar stukku nióur í bátinn vió skips-
hlióina og gripu til ára og voru á augna-
bliki komnir út aó plankanum. Annar
þeirra hélt sér fast vió plankann, en
hann þreif í heróar Felixar og hristi
hann duglega, til aó vekja hann, ef
hann svæfi. Loksins opnaói þá Felix
svefnþrungin augu og starói ringlaóur
kringum sig.
»Hvar er eg?« spui'ói hann. »Hvaó er
aó? Ó, skip og menn! Mér er þá borgiói«