Vikan - 01.01.1953, Blaðsíða 4

Annálar kirkjunnar
geyma margar furðulegar
frásagnir. Hér er ein, Or kaþólskunni.
PJOFLARMIR
í LOLDLM
Á RH) 1631 gerSist sá atburð-
ur í bænum Loudun i Frakklandi,
að allar nunnumar í klaustrinu
þar misstu vitið, eða — eins og
það var orðað í þá daga — urðu
haidnar iilum öndum. Þær rifu
klæði sín og reittu af sér hárið,
þær æptu og öskruðu og hömuð-
ust eins og vitstola manneskjur
— og þær urðu allar sem ein ást-
fangnar í presti staðarins, Urbain
nokkrum Grandier.
Óvinir Grandiers — og hann
átti marga óvini — voru ekki
seinir að slá þvi föstu, að hann
ætti sök á vitfirringu systranna.
Hann var raunar skrítinn prest-
ur. Hann var fríður maður og
föngulegur — að minnsta kosti
á þeirra tíma mælikvarða — og
hann vissi þetta og notfærði sér
það út í æsar þau fjórtán árin,
sem hann bjó i Loudun.
Þvi hann var mikill kvennamað-
ur. Hann umgekkst ekki einasta
vinnukonur og herbergisþeraur á
heldur ógeistlegan hátt, heldur var
fuliyrt, að hann notaði aðstöðu
sína sem skriftafaðir fólksins til
þess að koma sér í mjúkinn hjá
léttúðugum hefðarfrúm. Hann
gekk meira að segja svo langt.
að taka sér efnaða „eiginkonu“,
enda þótt fjandmenn hans ættu
erfitt með að sanna það á hann,
þar sem hann við það tækifæri
hafði komið fram sem bæði brúð-
gumi og prestur.
Hann átti fjölda óvina í hópi
kennimanna og bar ýmislegt til.
Richelieu, hinum annálaða kardin-
ála, varð meinilla við hann, þegar
hann leyfði sér að ganga á und-
an hans hágöfgi í kirkjulegri
skrúðgöngu. Og þegar presturinn
tók upp á þvi að eiga barn með
dóttur sjálfs ákærandans í Loudun
— og til þess tima bezta vinar
síns — þá varð ákærandinn líka
svarinn óvinur hans.
Enginn þessara manna varð
þó Grandier að falli. Það féll í
hlut priorinnunnar í fyrmefndu
klaustri, sem sagnfræðingar nú-
tímans ætla, að hafi verið meira
en lítið geggjuð. Hún fór að sjá
sýnir um hábjartan dag, og um
nætur dreymdi hana ekkert nema
prestinn. Hún bauð honum þá um-
sjón klaustursins, en hann neitaði.
Þá fór príorinnan að brugga hon-
um launráð.
Hún valdi sér skriftaföður úr
hópi óvina Grandiers og byrjaði
að segja honum sínar farir ekki
siéttar. Hún kvaðst vera haldin
illum anda, og allt benti til þess,
að Grandier hefði magnað send-
inguna. Að því kom líka skjót-
lega, að priorinnunni tókst að
telja sextán systrum trú um, að
þær væru einnig búnar að fá í
sig útsendara djöfulsins — fyrir
milligöngu prestsins.
Hér dugðu engln vettlingatök,
ef illu andarnir áttu ekki að ná
algerum tökum á vesalings nunn-
unum. Óvildarmenn Grandiers
gáfu almenningi tækifæri til að
sjá hinar ólánsömu nunnur, og
almenningur varð mátulega æst-
ur, þegar hann sá flogin í systr-
unum. Þegar skrípaleikurinn stóð
sem hæst, bárast Richelieu frétt-
irnar. Hann lagði tafarlaust svo
fyrir, að Grandler yrði handtekinn
og sakaður um galdur.
Grandier var gripinn og tekinn
til rækOegrar rannsóknar. Hann
var hryllilega pyndaður, dæmdur
sekur og brenndur á báli. En sögu
hans, eða sögu þessa fólks, er
ekki þar með lokið. Svo undar-
lega brá við, að Grandier, létt-
úðarfulli kæruleysinginn og
kvennabósinn, reyndist gæddur
ótrúlegu hugrekki og þreki, þegar
á hólminn var komið. Þeir bein-
brutu hann, en hann neitaði að
játa lygaákærunum, frelsaðist og
gaf upp öndina með svo frábærri
trúarvissu, að dómarar hans urðu
skelfingu lostnir.
Þvi að púkarnir fóru sínu
fram, þótt hinn svokallaði herra
þeirra væri dauður. Daginn eftir
brennuna, veiktist annar munkur-
inn, sem aðstoðað hafði við pynd-
ingar Grandiers. Skömmu siðar
Iézt hann, algerlega örvilnaður,
eftir að hafa lostið krossinn úr
höndum prestsins, sem kom til
þess að þjónusta hann. Samstarfs-
maður hans lifði nokkuð lengur,
en missti vitið og dó vitskertur.
Jean-Joseph Surin, Jesúitaprest-
urinn, sem loks gat læknað príor-
innuna, varð þó að gjalda þess
með þvi, að andinn hafði bara
bústaðaskipti og tók sér bólfestu
í honum! Príorinnan var raunar
ein af þeim fáu, sem ekki virtist
þurfa að sjá eftir því að veia rið-
in við þetta furðulega mál. Hún
varð fræg í Frakklandi og ferð-
aðist um landið, til þess að sýna
einhverskonar orðsendingar, ser.i
guð átti að Iiaía ritað á líkama
hennar. Af djöfiunum er hinsveg-
ar það að segja, að þeir sneru
að lokum til sinna heimkynna, án
þess að hafa orðið nokkurri sak-
lausri sál til veralegrar bölvunar.
Öðru nær meira að segja! Því
næstu mannsaldra nutu íbúarnir
í Loudun góðs af ferðamannahóp-
unum, sem lögðu leið sína þang-
að einungis í því augnamiði að
sjá staðinn þar sem undrin gerð-
ust!
Eintómt glens!
Dyrabjallan hringdi og Jón fór
til dyra og þar stóð gamall kunn-
ingi hans, sem hann hafði ekki séð
árum saman, og við hliðina á hon-
um stór hundur.
Jón heilsaði kunningjanum
hjartanlega og leiddi hann til
stofu, og þar lét hundurinn það
verða sitt fyrsta verk að fella um
koll dýran jpostulinsvasa ognokkra
blómapotta, en hreiðraði síðan um
sig í bezta hægindastólnum.
Þegar gesturinn stóð á fætur,
setti upp hattinn og bjó sig til
að kveðja, sagði Jón heldur kulda-
iega: „Og svo ætla ég að biðja
þig að gera mér þann greiða að
gleyma ekki hundinum þínum.“
„Drottinn minn!“ svaraði gest-
urinn. „Átt þú hann ekki?“
Bíósýningunni var nýlokið, þeg-
ar maðurinn sneri sér að nágranna
sínum og sagði reiðiiega: „Þetta
er þokkalegt. Þér hafið setið á
hattinum mínum alla sýninguna!“
„Ég verð að biðja yður innUega
að afsaka,“ svaraði hinn, „en ó-
neitanlega hefði þetta samt getað
verið verra."
„Hvað eigið þér við?“
„Nú, ef ég hefði til dæmis set-
ið á mínum hatti.“
BRÉFASAMBÖND
Birting á nafni, aldri og heimilisfangi
kostar 5 krónur.
ÓLAFUR NlLSSON (við stúlkur 15—17
ára) Hólaveg 6, Siglufirði. — FJÓLA
KRISTlN JÓHANNSDÓTTIR (við pilt eða
stúlku 16—30 ára) Leifshúsum, Svalbarð-
strönd, S.-Þing. — TRAUSTI ÓLAFSSON,
ÓLAFUR GUÐLAUGSSON, STEFÁN
KJARTANSSON, INGVI G. ÁGÚSTSSON,
INGIMAR EINARSSON og HAUKUR.
JÓHANNSSON (við stúlkur 15—20 ára)
allir á Iþróttaskólanum, Haukadal, Biskups-
tungum. — EINAR MAGNÚSSON, Syðri
Knarartungu, Breiðuvík, E. MAGG MATT-
HlASSON (við kvenfólk 18—35 ára)
Hólmavík, Strandasýslu. — STEFÁN
ÓLAFSSON (við stúlkur 16—25 ára)
Hólmavík. — INGA LÁRA GUÐMUNDS-
DÓTTIR og RAGNA JÓNSDÓTTIR (við
pilta 16—20 ára) báðar á Reykjaskóla,
Hrútafirði. — KARL S. GUÐNASON (við
pilt eða stúlku 13—14 ára) Vatnsnesveg 25,
Keflavík. — LlNA KRAGH og LÚLLA
KRISTIN NIKULÁSDÓTTIR (við pilta.
16—18 ára) báðar að Skógaskóla, Eyja-
fjöllum. — ÓLI M. ANDREASSON (við-
stúlku 17—19 ára) Skólavegi 34, Vest-
mannaeyjum. — GUÐBJÖRG S. LÁRUS-
DÖTTIR (við pilta eða stúlkur 15—17
ára) Garðshorni, Kálfhamarsvík, A.-Hún.
— AUÐUR INGÓLFSDÓTTIR (við pilta
og stúlkur 15—18 ára), Staðarbóli,
Saurbær, Dalasýslu. — SELMA GUÐ-
MUNDSDÖTTIR (við pilta eða stúlk-
ur 14—16 ára), Kvemgrjóti, Saurbæ,
Framhald á bls. 14.
Hvað má lesa úr skrift yðar?
Um rithönd „Héra“, sem er nítján ára,
segir rithandarsérfræðingur VIKUNNAR:
Skriftin sýnir ótvírœtt að skrifarinn býr
yfir mikilli fegurðartilfinningu (góðum
smekk). Hann hefur góðar námsgáfur og
er siðfágaður. Þrátt fyrir ungan aldur vilt
liann berast dálítið á. Skrifarinn er við-
kvæmur í lund og virðist enn vanta nœgan
viljakraft. Skriftin bendir til listamanns-
hœfileika eða smiða. Á henni má sjá að
maðurinn er handlaginn.
Um rithönd „Huldu 296“ segir rithandar-
sérf ræðingurinn:
Skriftin sýnir fremur óróa skapgerð
og að skrifarinn getur stundum verið nokk-
uð fljótfœr (vantar meira jafnvœgi). Enn-
fremur má lesa þreytu út úr skriftinni.
Auðséð er að skrifarinn vill ná sem mestu
í lífinu, en virðist vanta þolinmœði. Hulda
þarf að temja sér meiri stillingu og gera
minni kr'ófur til annarra og umgangast
fólk með meiri rósemi. Skrifarinn vill ekki
þola óréttlœti. Hulda er viðkvœm og lík-
lega nokkuð langrœkin, sé henni gert á
móti skapi. Hún getur líka verið bráðlynd.
Hún er tortryggin, en góður vinur vina
sinna og er fús til að rétta öðrum hjálpar-
hönd. Hún er nokkuð áhrifagjörn og gæti
það auðveldlega skaðað hana. Skriftin sýn-
ir vissa hégómagimd, en góðan smekk.
Skrifarinn vill vinna verk sín vel og er
mjög þrifinn. Hún er þœgileg í umgengni,
glaðlynd og áreáðarilega góður félagi.
Hulda hefur mestan áhuga fyrir hversdags-
legum hlutum.
Fjölmörg bréfleg svör hafa þegar verið
send út á land og enn biða nokkur svör til
Reykjavíkur á afgreiðslu blaðsins.
4