Vikan - 08.03.1956, Síða 12

;VOBU EINHVER ÁLÖG A ÞESSUM HBING?
GETUR DAUÐUR HLUTUR
OLLIÐ SVONA ÖLÁNI?
Eftir Mark Priestley
HANN hét réttu nafni Rodolpho d’An-
tonguoíla. Hann hafði fluttst til
Bandaríkjanna frá ítalíu og unnið fyrir
sér um skeið sem uppþvottamaður í þriðja
fíokks veitingahúsi. Ennfremur hafði hann
gert af sér ýmiskonar ærustrik, sem
komu honum í kast við lögregluna.
Nú minnast menn hans sem Rudolphs
Valentino, hins heimsþekkta leikara og
kvennagulis þöglu myndanna.
Hann varð knæpudansari, áður en hann
fékk fyrsta kvikmyndahlutverkið; í fyrstu
myndinni sást hann raunar aðeins í fá-
einar mínútur og þóttist góður að fá fá-
eina dollara fyrir. Þegar hann lék í mynd-
inni, sem gerði hann frægan, fékk hann
rösklega 200 krónur á dag.
Þegar -hann andaðist 31 árs gamall fyr-
ir tæpum þrjátíu árum, var eins og fár
gripi hina bandarísku aðdáendur hans.
Yfir hundrað meiddust í uppþoti, sem varð
fyrir framan líkhúsið, þar sem jarðnesk-
ar Ieifar hans voru geymdar.
Valentino var skrautgjarn maður og
hjátrúarfullur. Meðal annars átti hann
gullarmband mikið, „vemdargrip“, sem
konan hans hafði gefið honum. Dag nokk-
um sá hann hring, sem að allri gerð var
nauðalíkur armbandinu. Það var í lítilli
og fomfálegri skartgripaverzlim í San
Francisco. Hringurinn var austurlenzk-
ur. Verzlunareigandinn tjáði kvikmynda-
stjörnunni, að þetta væri hinn mesti heilla-
gripur, sem fært hefði ýmsum eigenda
sinna fé og frama. En hann varaði Valen-
tino við því, að hringurinn gæti „skipt
um hlutverk" ef svo mætti orða það, þ. e.
orðið hinn versti bölvaldur.
Valentino keypti hringinn og gekk með
hann í næstu mynd sinni: Ungi eyðimerTc-
urhöfðinginn. Og myndin fékk svo afleit-
ar móttökur, að hann sýndi sig ekki á
sýningartjaldinu í tvö ár á eftir.
Hann bar hringinn nærri aldrei eftir
það, fyrr en byrjað var á töku myndar-
innar: Sonur Arabahöfðingjans. Þetta varð
síðasía myndin sem hann lék í.
Þremur vikum eftir að myndatökunni
lauk, fór hann í frí til New York. Og hann
var með hringinn á hendinni þegar hann
fékk botnlangakastið, sem dró hann til
bana.
Mjög náið samband hafði verið með
kvikmyndastjömunni Polu Negri og hin-
um dýrkaða Valentino. Hún virtist verða
nærri sturluð af sorg, þegar henni barst
andlátsfregnin. Hún fékk hringinn til
ttiínningar um kvennagullið og sór að varð-
voi'ta iiíjrm þar til þau mættust aftur.
IJpp úr þessu varð Pola fyrir hverju
ófiappinu á fætur öðru, uns allt útlit var
fyrír, að kvikmyndaferli hennar væri lok-
ið. En hún kynntist einskonar Valentino
fvrr en hana hafði grunað.
Það er að segja, hún var kynnt fyrir
Russ Colombo, sem var allt að því tvífari
hinnar látnu stjörnu. Russ var líka orðinn
feiknmikið kvennagull í Bandaríkjunum,
og slagaði jafnvel hátt upp í Bing Crosby
og Rudy Vallee sem dægurlagasöngvari.
Og þegar Pola sá Russ í fyrsta skipti
þóttist hún hafa himin höndum tekið.
Þau unnu saman í nokkmm kvikmynd-
um og leikkonan tók nýliðann undir
verndarvæng sinn. Hún gaf honum líka
hringinn Valentinos.
Örlaganornirnar hljóta að hafa legið á
hleri. Sömu viku sem Russ Colombo fékk
hringinn, fórst hann í bílslysi. Aftur
þyrptust syrgjandi konur að líkbörum
fallins hálfguðs. Aftur grét Pola Negri.
Frændi Russ gaf hringinn þeim manni,
sem hann vissi að hafði verið bezti vinur
hins látna, söngvaranum Joe Cassino.
Hann var líka búinn að afla sér feikn-
mikilla vinsælda — og honum var þvert
um geð að ögra forlagadísunum með því
að bera ólukkuhringinn.
Þess í stað geymdi hann hann í gler-
kassa í stofu sinni til minningar um vin
sinn. Seinna var hann beðinn um að gefa
hringinn í Valentinosafnið, sem aðdáend-
ur leikarans höfðu stofnað. En hann
neitaði og kvaðst ekki vilja farga hon-
um.
Kannski gleymdi hann þegar fram liðu
stundir þeim sögum, sem tengdar voru
við hringinn. Hann setti hann upp — og
viku seinna dó hann í bifreiðaslysi!
Blöðin gerðu sér mikinn mat úr „böl-
valdinum", eins og þau kölluðu hringinn.
Del, bróðir Joes, hikaði heldur ekki við
að lýsa yfir því, að ef Joe hefði losað sig
við djásnið, hefði ekki farið sem fór. En
Del komst um síðir að þeirri niðurstöðu,
að hann gæti ekki verið þekktur fyrir að
láta bamalega hjátrú stjórna gerðum
sínum, og þar kom að hann setti hring-
inn upp.
Ekkert skeði.
Hringurinn var lánaður manni, sem
safnaði minjagripmn um Valentino. Hann
virðist líka hafa sloppið ómeiddur frá
þessu. En kvöld eitt skaut lögreglan í
Los Angeles til bana innbrotsþjóf að
nafni James Willis. Þegar leitað var á
honum, kom hinn verðmæti Valentino-
hringur í ljós. Willis hafði stolið honum.
Fylgir einhver bölvun þessum austur-
lenzka hring, eða voru þetta eintómar til-
viljanir?
Menn veittu því athygli, að búningar
kvikmyndastjörnunnar, sem kvikmyndafé-
lag hans geymdi vandlega árum saman,
færðu þeim leikurum ekkert nema ógæfu,
sem óskuðu eftir að fá að klæðast þeim
í myndum sínum.
Svo ákvað Edward Small kvikmynda-
stjóri að gera kvikmynd um líf Valen-
tinos. I aðalhlutverkið valdi hann Jack
Dunn, sem orðinn var kunnur sem list-
hlaupari í skautaflokki Sonju Henie.
Eins og Russ Colombo, var Jack furðu-
líkur Valentino. Til þess að sýna, hve
nauðalíkir þeir væru, lét hann taka af
sér reynslumynd í fötum Valentinos —
og með hringinn alræmda.
Hann var aðeins 21 árs, og tíu dögum
síðar andaðist hann úr mjög fágætri blóð-
sótt.
Jack Dunn var síðasti maðurinn sem
bar Valentinohringinn. Hann var í snatri
settur í geymslu.
Og þó var sögu hans enn ekki lokið.
Skömmu seinna réðust þrír menn inn í
banka í Los Angeles um hábjartan dag og
komust undan með rúmlega þrjár millj-
ónir króna.
Við handtölcu tveggja bófanna særðust
þrír lögreglumenn. Þegar foringi þeirra,
Alfred Hahn, náðist, var hann dæmdur í
ævilangt fangelsi.
Hvernig gat hann vænst þess, að heppn-
in yrði með honum ? Meðal verðmæta
þeirra, sem geymd voru í fjárhirslu bank-
ans, var Valentinohringurinn.
S 11 Æ L K I
Allir vilja lifa lengi, en enginn vill verða
gamall, sagði franski heimspekingurinn og
stjórnmálamaðurinn Talleyrand.
Og einhver annar sagði:
- Það er gallinn við þetta líf, að þegar mað-
ur er orðinn nægilega gamali til að vita hvern-
ig maður á að lifa því . . . ja, þá er maður
orðinn of gamall til þess.
Kennarinn: Og hvaða hlutverki gegnir mag-
inn?
Læknaneminn: Hann heldur uppi buxunum.
Ferry Charles kom einu sinni í veitingahús
og spurði: Þjónn, hafið þér froskafætur?
Þjónninn: Nei, það er gigtin sem lætur mig
haltra svona.
Ung og glæsileg tízkumær var að koma
heim úr vetrarleyfi í útlöndum. Þegar til toll-
skoðunar kom við landamærin, gekk hún
til tollþjónsins og horfði á hann með sínu
saklausasta augnaráði.
„Eruð þér með nokkuð tollskyIt?“ spurði
tollþjónninn.
„Nei, nei.“
„Eruð þér viss um það?“
„Alveg viss.“
„Ber að skilja það svo, að silfurrefsrófan,
sem gægist niður undan pilsinu sé óaðskiljan-
legur hluti ungfrúarinnar ?“
12