Vikan - 05.07.1956, Blaðsíða 3

eftir P.G. Wodehouse
AÐ var morguninn eftir árshátíðina, og
nokkrir klúbbfélagar höfðu safnazt saman
I reyksalnum til að fá sér dálítinn reyk. Það
hafði verið glatt á hjalla kvöldið áður, og menn
aðhylltust almennt friðsamlega og næstum því
starandi þögn. Hún var að lokum rofin af einum
félaganna.
„Hann Teddi er kominn aftur heim."
„Hvaða Teddi ?"
„Teddi Björnes."
„Aftur heim?"
„Aftur hingað."
„Prá hvaða stað á ég við?"
„New York."
„Ég vissi ekki, að Teddi hefði verið í New
York."
„Jú, þú getur borið mig fyrir því. Eða hvern-
ig,“ sagði félaginn hróðugur, „ætti hann annars
að hafa getað komið aftur?"
Hinn félaginn íhugaði málið.
„Dálítið til I því," samsinnti hann loks.
„Skemmti hann sér vel?“
„Ekkert sérstaklega. Hann missti stúlkuna,
sem hann elskaði."
„Ég vildi ég ætti tíkall fyrir hverja stelpu,
sem Teddi hefur elskað og misst," sagði einn
félaginn og andvarpaði angurvær á svip.. „Ef
svo væri, þyrfti ég ekki að slá þig um hundrað-
kall."
„Þú þarft þess ekki."
„Annar félagi ygldi sig. Hann var að drepast
af hausverk, og honum fundust samræðurnar
orðnar full lágkúrulegar.
„Hvernig missti hann stúlkuna?"
„Vegna ferðatöskunnar."
„Hvaða ferðatösku?"
„Ferðatöskunnar, sem hann bar fyrir hina
stúlkuna."
„Hvaða hina stúlku?"
„Þessa, sem hann bar ferðatöskuna fyrir."
Félaginn ygldi sig aftur.
„Dálítið flókið allt saman, ekki satt?" sagði
hann. „Tæplega forsvaranlegt umræðuefni, á ég
við, til að bera á borð fyrir góðkunningja, sem
vöktu lítillega frameftir í gærkvöldi."
„Alls ekki svo flókið," mælti sögumaður,
„þegar þú hefur kynnzt málavöxtum. Sagan,
eins og Teddi sagði mér hana, var svo auð-
skilin, að hver bjálfi getur skilið hana. Og hann
heldur — og það held ég líka — að hún sýni
okkur bara, hvilíkir leiksoppar við erum í hönd-
um örlaganna. Þið skiljið, hvað ég á við. Ég
á við, að það þýði lítið að vera' áhyggjufullur
og reyna að vera framsýnn og áætla og skipu-
leggja og vega og meta hvert spor, því að
menn vita aldri, þegar þeir gera hitt og þetta,
hvort eitt eða annað skeður — og geri menn
svo hinsvegar eitt eða annað, getur auðveld-
lega hlotizt af því hitt og þetta."
Fölleitur maður með djúpa bauga undir aug-
um stóð upp, þegar hér var komið sögu, og
bað menn að hafa sig afsakaðan. Hann kvartaði
um, að hausinn á sér væri að klofna og sagð-
ist hafa í hyggju að skreppa til lyfsalans úti
á horninu til að fá sér annan aspirínskammt.
,,Ég er viss um,“ hélt sögumaður áfram, „að
hefði Teddi —■ ekkert nema hjálpfýsin eins og
vant er — bara látið vera að bera þessa ferða-
tösku fyrir stúlkuna, þá gæti hann núna i þess-
ari andránni verið að ganga upp að altarinu
með rauða rós í hnappagatinu og Margréti,
einkadóttur fimmta jarlsins af Broddaborg, sér
við hlið.
Einn félaginn maldaði í móinn. Hann neitaði
að viðurkenna, að slíkt gæti hugzast, jafnvel
þótt Teddi hefði alla ævi forðazt ferðatöskur
eins og heitan eldinn.
„Broddi gamli mimdi aldrei hafa leyft Möggu
að giftast- manni af Tedda sauðahúsi. Honum
mundi finnast hann of veraldlegur og léttúð-
ugur. Ég veit ekki, hvort þið þekkið Brodda-
fjölskylduna, en ég get trútt um talað, því að
fólkið mitt dró mig til þeirra um eina helgi, og
við vorum ekki bara rekin i kirkju tvisvar á
sunnudeginum, heldur voru lika á mánudaginn
klukkan átta — átta, takið eftir — morgun-
bænir í borðstofunni. Þarna hafið þið Brodda
gamla í hnotskurn. Teddi er ágætis strákur,
en þetta hlýtur að hafa verið vita vonlaust
fyrir hann frá byrjun."
„Nei, þvert á móti," sagði sögumaður. „Hann
gerði strax á skipinu til New York stormandi
lukku hjá fjölskyldunni."
„Voru Broddi og Magga bæði með skipinu?"
„Hvort þau voru! Meira að segja alla leiðina."
Og þú segir, að Broddi gamli hafi raun
verulega fellt sig við Tedda?
„Hann ætlaði blátt áfram alveg að éta hann.
Þú athugar ekki, þar sem Broddi gamli bjó
allan ársins hring uppi í sveit, þekkti hann
ekkert til Tedda nema það, að einn frændi hans
væri Blesi lávarður, gamall vinur og bekkjar-
bróðir Brodda, og eins vissi hann, að einn frændi
Tedda er hvorki meira né minna en biskup, —
næstum því heilagur maður! Með tilliti til þessa
hefur hann vafalaust álitið Tedda vænsta pilt
og vel það.
Félaginn virtist steinhissa, en var þó ekki af
baki dottinn.
„En hvernig snerist Magga við honum? Ég
mundi hafa haldið, að Teddi væri síðasti fugl-
inn, sem henni dytti í hug að leggja lag sitt
við. Ég hef séð til hennar á góðgerðabazarnum,
og þið getið haft mig fyrir því, að hún leit
ekki beinlínis út fyrir að vera til í tuskið. Þið
látið það auðvitað ekki berast, en ég hef vissu
fyrir því, að þessi stúlka leikur á kirkjuorgelið ;í
þorpinu og hefur oft sézt vera að fara með súp.u-
spón til þorpsbúa, sem henni fannst eiga slikt
skilið, svo að allir gætu séð, hvað hún væri
góðhjörtuð og alþýðleg."
Sögumaður hafði enn svör á reiðum höndum.
„Hún þekkti ekki heldur neitt til Tedda.
Henni geðjaðist að rólegu og traustvekjandi fasi
hans, og hún hélt hann væri andríkur. Að
minnsta kosti get ég fullvissað ykkur um, að
allt gekk eins og í sögu.
Ekki skemmdi það fyrir, að gott var i sjóinn
og það var öndvegistunglskin á hverju kvöldi,
svo að ekki var að furða, þó að Teddi karlinn
styndi upp bónorðinu á fjórða degi. Og þegar
hann næsta morgun tilkynnti Brodda gamla, að
hann ætti nú son til að halla sér að í ellinni,
varð Broddi himinlifandi. Gamli maðurinn sagð-
ist ekki geta óskað dóttur sinni betri eiginmann
til handa en ráðsettan, heiðarlegan ungan mann
eins og Tedda, og þau komu til New York eins
og ein hamingjusöm fjölskylda.
Það einasta, sem Teddi rakst á í New York
og kalla mætti að væri í ætt við galla í fari
borgarbúa, var að þeir, eftir blöðunum að
dæma, virtust ekki eins framúrskarandi ham-
ingjusamir í ástalifi sinu eins og hann. Ég á
við, að hann vildi hafa brosandi andlit allt um-
hverfis sig, ef svo mætti segja, en honum fannst
engu likara en það væri útbreiddur siður meðal
borgarbúa að höggva sínar hjartkæru eiginkon-
ur í spað, troða bitunum vandlega niður í poka
og urða síðan I einhverri mýrinni — eða að
öðrum kosti setja leynilögreglumenn til höfuðs
hinum ástkæru eiginkonum i þvi skyni að afla
nauðsynlegra sannana í væntanlegu skilnaðar-
máli.
Það hryggði sig, sagði hann mér, þegar hann
opnaði morgunblaðið sitt, að verða að reyna að
eta eggið sitt og beikonið jafnhliða því að horfa
upp á mynd af frú Maju Makkinis, sem var
tekin þegar hún leit ekki sem bezt út, rétt eftir
að herra Makkinis hafði jafnað einhverja til-
tölulega saklausa heimilisþrætu með kjötexinni.
Einnig fannst honum fullmikið af frásögnum
af rosknum og kirkjuræknum heimilisfeðrum,
sem staðnir voru að þvi að eiga vingott við
ungar og fríðar blómarósir úti i bæ, eða jafn-
vel töldu ekki eftir sér að sækjast eftir slíku
vinfengi út fyrir borgarmúrana.
En hvað um það, þegar menn eru gestir mik-
illar þjóðar, mega þeir ekki kippa sér upp við
alla skapaða hluti, sem nýstárlega koma fyrir
sjónir. Og það virðist engin vafi á því, að þrátt
fyrir allar hjónabandserjur umhverfis hann, þá
lék Teddi um þessar mundir ómótmælanlega við
hvei-n sinn fingur. Ég hef aldrei sjálfur verið
trúlofaður, svo að ég þekki ekki sjúkdómsein-
kennin af eigin reynd, en Teddi segir mér, að
mönnum finnist þeir svífa á svifléttu skýi hátt
í lofti og reki aðeins tærnar niður á jörðina
endrum og eins.
Mestallan tímann, sagði hann mér, sveimaði
hann um New York eins og einhver vængjuð
vera. En einstaka sinnum kom hann þó niður
úr háloftunum, og það var á einni slíkri sjald-
gæfri stund, að hann rankaði við sér á gangi
nálægt Sjötugasta og öðru stræti, einhvers stað-
ar í vesturborginni.
Og rétt á undan honum gekk stúlka, sem
var að rogast með gríðarstóra ferðatösku.
Nú vil ég biðja ykkur að taka mjög vandlega
eftir. Það er hérna, sem Teddi stendur eða fell-
ur. Hann var talsvert mælskur, er hér var komið
sögu, þegar hann sagði mér frá þessu. Og hvað
mig snertir, þá álít ég hiklaust, að mannorð
hans sé gersamlega óflekkað. Riddaramennskan
ein, sem okkur Englendingum er I blóð borin,
hafi ráðið gerðum hans.
Framhald d bls. 6.
TEDDI ÁTTI EFTIR AÐ UPPGÖTVA, AÐ ÞAÐ GETUR VERIÐ ÁKAFLEGA VARASAMT AÐ VERA
RIDDARALEGUR VIÐ KVENFÓLK — ÞEGAR MAÐÚR ER TRÚLOFAÐUR