Vikan - 30.08.1956, Blaðsíða 9

GISSUR FELLUR Á SJÁLFS SlNS BRAGÐI.
Gissur: En ég vil ekki fara á hljómleika frú
Tónu Lykils.
Rasmína: Þegiðu! Ég sagði að þú skyldir fara
þangað.
Rasmína: Þetta er ekki rétta kistan. Sú sem
ég keypti var úr rauðviði.
Flutningamaðurinn: Þetta er einliver misskiln-
ingur. Við afhentum rauðviðarkistu í annað hús.
Rasmína: Jœja, farið uydir eins og skiptið um
kistu.
Flutningamaðurinn: Já, frú.
Gissur: Þarna er tœkifœri til að laumast út.
Flutningamaðurinn: Svei mér ef kistan er
ekki þyngri en þegar ég bar hana inn!
2. flutningamaður: Það er eintóm ímyndun
hjá þér.
Tóna Lykils: Þetta lízt mér betur á. Verst að ég
skyldi ekki vera hér, þegar þið komuð með rauðviðar-
kistuna.
Flutningamaðurinn: Því er ég sammála.
Rasmina: G-i-s-s-u-r! Nú er ég rétt að verða ■
tilbúin! Ert þú búinn að skipta um föt t Svar-
aðu mér! G-i-s-s-u-r!
Gissur: Hamingjan góða, það er jafnvel ennþá
meiri hávaði hér en heima hjá mér.
Tóna Lykils; Gissur! Þér œtlið svei mér ekki
að koma of seint. Hvar er konan yðar?
Gissur: Ha? . . . Sœlar, frú Tóna Lykils! J-a,
Rasmína kemur rétt bráðum.
Rasmína: Ég er fegin að hitta þig hér. En hvers
vegna beiðstu ekki eftir mér ?
Gissur: Ég vildi ekki missa af byrjuninni á hljóm-
leikunum, og imr hrœddur um að þú mundir tefja
mig.
Óhöpp og æfintýri
Á. hátí&leg #•/ stmmd
PATRICK CUNNINGTON brosti fram-
an i brúði sína um leið og hann
smeygði hringnum á fingur henni. Hann
var í sjöunda himni. Hann vissi ekki, að
býfluga var komin undir aðra ermina á
brúðarkjól Margaret Collins og var lögð
af stað í rannsóknarleiðangur upp hand-
legg hennar.
Býflugan stakk broddi sínum á kaf í
öxl stúlkunnar um leið og presturinn ósk-
aði brúðhjónunum til hamingju. Og í stað
þess að falla í fangið á manninum sín-
um og kyssa hann brennheitum kossi, vissu
kirkjugestir ekki fyrr til, en brúðurin
tók á rás fram kirkjugólfið með suðandi
býfluguna innanklæða!
Hjónavígslunni lauk í lyf jabúð, þar sem
græðandi lyfi var smurt á helauma öxl
vesalings stúlkunnar.
Það eru til margar sannar sögur af
mörgum kindugum óhöppum í sambandi
við hjónavígslur. Þegar ung og falleg brúð-
ur steig út úr bílnum fyrir framan kirkju-
dyr einar í Englandi, greip hún andann á
lofti. Henni varð litið á fæturnar á sér,
og í stað þess að vera í spánýjum satín-
skóm -— var hún í inniskónum!
Brúður í Manchester var fyrir skemmstu
ekið til tveggja rangra kirkna, áður en
bílstjórinn fánn þá réttu. Hún og fylgdar-
lið hennar þurfti endilega að lenda á
manni, sem var nýbyrjaður að aka leigu-
bíl, tiltölulega nýkominn til borgarinnar
og rataði ekki betur en þetta.
I Sheffield var hróðugur brúðgumi að
fá sér sneið af brúðarkökunni, þegar hann
skar sig svo óþyrmilega í hendina, að í
stað þess að fara í brúðkaupsferð, hafn-
aði hann í sjúkrahúsi.
Til allrar hamingju koma verulega
alvarleg óhöpp tiltölulega sjaldan fyrir
brúðarpör. Samkvæmt skýrslum lögregl-
unnar í Lundúnum, lentu til dæmis aðeins
ein brúðhjón í bílslysi þar í borg í fyrra.
í Bournemouth kom það aftur á móti
fyrir, að kviknaði í brúðarslæðu brúðar-
innar, þar sem hún stóð fyrir altari. En
brúðguminn var fljótur til og svifti af
henni slæðunni, svo að stúlkan hans hélt
að minnsta kosti hárinu.
1 Woodford reyndist brúðgumi skemmti-
lega skjótráður, þegar eldur komst í kjól
brúðarinnar. Hann faðmaði hana svo dug-
lega að sér, að eldurinn kafnaði!
Ein brúður komst að þeirri niðurstöðu,
þegar kirkjuathöfnin stóð sem hæst, að
henni hefði skjátlast og hún gæti satt að
segja alls ekki fengið sig til að giftast
manninum, sem stóð við hlið henni. Svo að
hún fleygði frá sér hringnum, um leið og
brúðguminn hugðist smeygja honum upp
á fingur henni, sneri sér við og tók á rás
út úr kirkjunni!
Árangurinn var geisileg lagaflækja.
Þrír dómarar urðu að setjast á rökstóla
til þess að kveða upp úrskurð um, hvort
stúlkan væri gift eða ógift. Málið var sótt
og varið í meir en ár, en þá komst meiri-
hluti dómsins að þeirri niðurstöðu, að
stúlkan væri gift, þótt manngarminum
hefði ekki unnist tími til að koma á hana
hringnum.
Hinsvegar samsvaraði flóttinn úr kirkj-
unni því, að hún hefði hlaupist frá honum
og yfirgefið hann, sem dugði til þess, að
hann mátti sækja um skilnað frá henni!
Hollenzk stúlka tók líka upp á því að
hlaupa frá brúðgumanum í miðju kafi, ef
svo mætti orða það; það er að segja að
skilja hann eftir einan við altarið.
Hún sá samt nærri samstundis eftir öllu
saman.
En fljótfærnin átti eftir að kosta hana
mikið erfiði.
Brúðguminn var auðvitað bálreiður,
þegar hún stakk upp á því, að þau reyndu
aftur. Hann sagði: „Nei, þökk fyrir!“ og
vísaði henni á dyr.
Hann var háseti á flutningaskipi og enn
ógiftur, þegar skipið lét úr höfn.
Sömu sögu var að segja tveimur vik-
um seinna, þótt stúlkan hefði komið nið-
ur að skipi og beðið auðmjúklega fyrir-
gefningar.
í þriðja skiptið fór á sömu leið; sjó-
maðurinn hélt áfram að vera fjúkandi
vondur.
Þá tóku nokkrir skipsfélagar hans mál-
ið í sínar hendur. Úti á Norðursjó birt-
ist spánýr ,,háseti“ í hásetaklefanum. Jú,
þið eigið koligátuna, það var aumingja
fljótfæra, hollenska stúlkan.
Þetta dugði. Stúlkan var búin að leggja
svo mikið á sig, að unnustinn hennar
fyrrverandi varð að játa, að hún vœri þrátt
fyrir allt mesta tryggðatröll.
Og um kvöldið gaf skipstjórinn á flutn-
ingaskipinu þau saman.
Hollensk blöð skýrðu seinna svo frá í
gamansömum tón, að brúðurin hefði ver-
ið í peysu og vinnubuxum, og skipið oltið
svo mikið, að brúðguminn hefði orðið að
ríghálda henni.
„Hvað ekki er amalegt fyrir einn brúð-
guma,“ bætti eitt blaðanna við.
— GEORGE HORNCBURCH
Hemingway - skjóttur hestur
Emest Hemingway rithöfundur hafði verið
að flytja fyrirlestur um Afríku og; áheyrend-
ur voru að leggja fyrir hann spurningar.
— Er það satt, vildi einn t& að vita, að
villidýr ráðist ekki á mann, ef maður ber
blys?
Það er undir þvi komið, svaraði rithöfund-
urinn, hversu hratt maður ber það.
Skjóttur hestur rölti inn í veitingahás og
bað imi mat. — Ég ætla að fá rjúpur, sagði
hann þjóninum, með brúnuðum kartöflum,
piparrót, síld og súkkuiaðiís.
Þjónninn virtist taka þessu sem sjálfsögð-
um hlut, hneigði sig kurteislega og sótti pönt-
unina.
— Heyrðu, sagði hesturinn brosandi, finnst
þér þetta annars ekkert skrítið, að ég skuli
koma hingað og panta rjúpur með brúnuðum
kartöflum, piparrót, síld og súkkulaðlis ?
— Nei, ansaði þjónninn. Mér finnst þetta
líka ágætt saman.

BLESSÁÐ
BARIMIÐ
m
T /Iffl III l\ t
A 'CZJ
a
Pabbinn:
skólanum!
Mamman
vikur.
Hvað Lilli verður hissa, þegar hann kemur heim úr
: Já, hann er búinn að biðja um píanó í margar
Mamman: Ég vona að hann verði mikill tónlistarmaður.
Pabbinn: Það efast ég ekkert um! Hann sagðist eyða
mörgum klukkutímum við píanóið heima hjá Sigga.
Pabbinn: Þarna kemur hann!
Mamman: Við skulum fela okkur áður
en hann kemur inn.
Pabbinn: Þetta er eittlwað undarlegt.
Hann hlýtur að vera búinn að sjá píanóið
fyrir löngu.
Mamman: Já, það er skrýtið að hann
skuli ckki spila á það.
Pabbinn: L-i-l-l-i! Hvað gengur á liér?
Lilli: J-ii, hvað þetta er gaman! Við Siggi gerum þetta á Kverj-
um degi heima hjá honum.
' ' ■ - ' . öGSQÍiCÖ *I
-------------------------------------------------------------------"IV.
0?
8